Muziek

Eyes Be Closed

Over de relevantie en het nog steeds “hip” zijn van chillwave kun je lang of kort discussiëren. Toro Y Moi, één van de grondleggers van het genre zei die roots al op het tweede album vaarwel en maakte een ordinaire discoplaat. Wat ervoor zorgde dat ik zijn derde album zeker links laat liggen. De andere grondlegger – Washed Out – maakte kort geleden bekend te hebben getekend bij het relatief grote Sub Pop label, en zijn eerste echte volledige album uit te brengen op 12 juli. Vrezen voor het ergste?

Gelukkig, de eerste track van Within And Without die op internet verschijnt, Eyes Be Closed, klinkt precies zoals ik wil dat Washed Out klinkt. Goedkope keyboards, dromerige zang, zoet als honing, een sterk gevoel voor muziek uit de jaren tachtig. Ondanks dat er met Ben Allen (onder andere Animal Collective, Deerhunter) een professionele producer is bijgehaald is het geluid nog net zo lekker lo-fi als op de cassette High Times en de ep Life Of Leisure. Die laatste eindigde vorig jaar nog op de tweede positie in mijn jaarlijst, dus dat beloofd wat.

Washed Out – Eyes Be Closed

April 2011

1. Grouper – A I A
Het beste album van deze topmaand is toch wel het langverwachte vervolg op Dragging A Dead Deer Up A Hill van Grouper. Twee albums eigenlijk, die garant staan voor ellenlang dromerig luisterplezier. Maar dat typte ik natuurlijk hier al.

2. Julian Lynch – Terra
Zie ook het vorige bericht op deze site. Een heerlijk ontspannen plaat die niet té slow is en ook een hoop uitdaging bevat. Ik was het eigenlijk al, maar na Terra kun je mij definitief als “fanboy” classificeren.

3. Panda Bear – Tomboy
Animal Collective, wie kent ze nog? Bandlid Noah Lennox heeft rond zijn soloalbum een hype gecreëerd die Merriweather Post Pavillion doet vergeten. Door zorgvuldig geplaatste singles waren de verwachtingen halverwege april dermate hooggespannen dat Tomboy met meeste besproken onderwerp op internet werd, meer nog dan de Royal Wedding. Misschien wel terecht, want het vorige album Person Pitch wordt ruimschoots overtroffen: knap gemaakte popmuziek met als kern lichtvoetige elektronica zoals we die van Animal Collective kennen. Lennox’ stem (Beach Boys, anyone?) is de mooiste en zuiverste van de groep en daarom een genot om naar te luisteren. Waar Panda Bear wel verschilt met de hype van twee jaar terug is in de dansbare ritmes die duidelijk op een lager pitje staan. Tomboy is daarom wat minder energiek, meer ontspannen en natuurlijker. En in tegenstelling van hoe de meerderheid er over lijkt te denken, vind ik het orgeltje in de gelijknamige single wél een welkome toevoeging.

Panda Bear – Last Night At The Jetty

En verder…
Er is vast wel een religie die in april 2011 de Apocalyps heeft voorspeld. Onze vriend Bill Callahan heeft er in ieder geval een soundtrack bij gemaakt, getuige de titel van zijn vijftiende album. De man met misschien wel de mooiste stem in het country / folk genre verrast geen moment maar doet zijn gebruikelijke ding. En dat alleen levert al een hele mooie plaat op. Ook mooi is The Driver van de in Brussel wonende kunstenares Félicia Atkinson, op Hibernate Records. De cd versie, gelimiteerd tot vijftig exemplaren, is verpakt in een poezelig tasje met ansichtkaart, en bevat ook nog eens prachtige, fluisterende ambient. Meer goede ambient kwam afgelopen maand van Bohren & Der Club Of Gore (met jazzy elementen, korte recensie hier) en bijvoorbeeld Hauschka. Deze laatstgenoemde brengt met zijn achtste album Salon Des Amateurs minimal techno door klassieke instrumenten wel erg dichtbij. Mocht je lichte muziek zoeken doch ook met enige vocale kwaliteit dan is Viscera van Jenny Hval een dikke aanrader.

Toch wat meer stevige gitaarmuziek gewenst? Mij beviel Mazes van Moon Duo uitstekend. Broeierige, spacy en hypnotiserende shoegaze met een orgel. Zeker niet minder duizelingwekkend is het album People van Skeleton$. Met jazzy ritmes stuitert de poprock van de vijfkoppige formatie uit Brooklyn namelijk alle kanten op. Het gelijknamige album van Family Portrait valt weliswaar ook onder de noemer “rock” maar is een stuk relaxter. Spontane en psychedelische lo-fi uit het hoekje van Ducktails en co. Voor nog meer psychedelica kan je gerust de 12” ep You’re In It Now van Pure X bestellen. De vier beste nummers van deze band tot nu toe zijn hier verzameld door Acéphale, in aanloop van het eerste volledige album. Koninginnedag hebben we ook weer achter de rug, daarom ook nog een Nederlandse tintje: Knalpot heeft in april de ep Sauce afgerond en deze is te downloaden via bandcamp (voor niets, als u wilt). Bliepjesrock galore!

Moon Duo – Mazes

Pure X – Back Where I Began

Julian Lynch – Terra

Normaal gesproken blijf ik niet zo lang bij eenzelfde muziek hangen. De houdbaarheidsdatum van het gemiddelde album dat voortijdig op internet verschijnt, loopt meestal af tot drie dagen na de release. Er zijn natuurlijk uitzonderingen. De titel van dit stuk doet waarschijnlijk al enkele vermoedens rijzen dat Julian Lynch er één van is. En inderdaad, zijn tweede plaat Mare “schiep hoge verwachting voor de opvolger”, zoals ik in december typte. Lynch is een blijvertje, getuige de kwaliteit van Terra, zijn derde.

Dat Terra ook weer prima bevalt, heeft in ieder geval niet te maken met progressie of vernieuwing ten opzichte van zijn voorganger. Opnieuw wordt er schijnbaar achteloos gespeeld met folk, pop, americana, psychedelische jams en zelfs new age totdat er als vanzelf een hangmatsfeer ontstaat. Misschien wel diezelfde hangmatsfeer die we bij zijn jeugdvriend Matt Mondanile van Ducktails tegenkomen. Maar waar Ducktails zich schuldig maakt aan stonede surfmuziekclichés (no offence) gaat Julian Lynch een stap verder. Met toevoeging van een klarinet, saxofoon, harmonica, piano, synthesizer en verschillende percussie-instrumenten is het geluid van Terra een stuk gevarieerder. Dit overigens zonder dat dit ten koste gaat van het lome en ontspannen gevoel, in de niet-instrumentale nummers mede mogelijk gemaakt door zijn vaak onverstaanbare zang.

Julian Lynch – Terra

Als bijna afgestudeerde doctor in ethnomusicologie maakt Lynch optimaal gebruik van de diversiteit in de muzikale tradities, bijna de gehele aarde overdekkend (ik ga er voor het gemak even van uit dat de titel van het album verwijst naar het Latijnse woord “terra”). Hij schemert met Oosterse invloeden, Indiase ritmes, Afro-Amerikaanse jazz en Europese drones en ambient. Je zou bijna zeggen dat 26-jarige de hele wereld al moet hebben gezien, maar de waarheid is iets minder exotisch. Ridgewood en Madison worden in de gemiddelde reisgids ongetwijfeld niet benoemd als meest inspirerende steden. Toch weet Lynch de omgeving waarin hij verkeerd prachtig muzikaal te vertalen: het keurige, gemoedelijke en kleine Ridgewood tegenover de kleurrijke doch afstandelijke grote stad Madison. Het is misschien een rare vergelijking, maar zo luistert dit album ook: als het beste van twee werelden.

Klopt, het is nog geen drie dagen geleden dat Terra uitkwam bij Underwater Peoples. Is een potentiële hoge notering in de jaarlijst daarom een voorbarige conclusie? Ik denk het niet. Dit derde album van Julian Lynch is één van de meest ontspannen albums die ik de afgelopen tijd heb gehoord, terwijl het toch een intense, originele en enerverende luisterervaring is. In juni gaan we maar eens kijken of hij dat ook live kan waarmaken.