Muziek – Pagina 83 – Mrbungle.nl

April 2011

Door mrbungle aan zondag, mei 1, 2011

1. Grouper – A I A
Het beste album van deze topmaand is toch wel het langverwachte vervolg op Dragging A Dead Deer Up A Hill van Grouper. Twee albums eigenlijk, die garant staan voor ellenlang dromerig luisterplezier. Maar dat typte ik natuurlijk hier al.

2. Julian Lynch – Terra
Zie ook het vorige bericht op deze site. Een heerlijk ontspannen plaat die niet té slow is en ook een hoop uitdaging bevat. Ik was het eigenlijk al, maar na Terra kun je mij definitief als “fanboy” classificeren.

3. Panda Bear – Tomboy
Animal Collective, wie kent ze nog? Bandlid Noah Lennox heeft rond zijn soloalbum een hype gecreëerd die Merriweather Post Pavillion doet vergeten. Door zorgvuldig geplaatste singles waren de verwachtingen halverwege april dermate hooggespannen dat Tomboy met meeste besproken onderwerp op internet werd, meer nog dan de Royal Wedding. Misschien wel terecht, want het vorige album Person Pitch wordt ruimschoots overtroffen: knap gemaakte popmuziek met als kern lichtvoetige elektronica zoals we die van Animal Collective kennen. Lennox’ stem (Beach Boys, anyone?) is de mooiste en zuiverste van de groep en daarom een genot om naar te luisteren. Waar Panda Bear wel verschilt met de hype van twee jaar terug is in de dansbare ritmes die duidelijk op een lager pitje staan. Tomboy is daarom wat minder energiek, meer ontspannen en natuurlijker. En in tegenstelling van hoe de meerderheid er over lijkt te denken, vind ik het orgeltje in de gelijknamige single wél een welkome toevoeging.

Panda Bear – Last Night At The Jetty

En verder…
Er is vast wel een religie die in april 2011 de Apocalyps heeft voorspeld. Onze vriend Bill Callahan heeft er in ieder geval een soundtrack bij gemaakt, getuige de titel van zijn vijftiende album. De man met misschien wel de mooiste stem in het country / folk genre verrast geen moment maar doet zijn gebruikelijke ding. En dat alleen levert al een hele mooie plaat op. Ook mooi is The Driver van de in Brussel wonende kunstenares Félicia Atkinson, op Hibernate Records. De cd versie, gelimiteerd tot vijftig exemplaren, is verpakt in een poezelig tasje met ansichtkaart, en bevat ook nog eens prachtige, fluisterende ambient. Meer goede ambient kwam afgelopen maand van Bohren & Der Club Of Gore (met jazzy elementen, korte recensie hier) en bijvoorbeeld Hauschka. Deze laatstgenoemde brengt met zijn achtste album Salon Des Amateurs minimal techno door klassieke instrumenten wel erg dichtbij. Mocht je lichte muziek zoeken doch ook met enige vocale kwaliteit dan is Viscera van Jenny Hval een dikke aanrader.

Toch wat meer stevige gitaarmuziek gewenst? Mij beviel Mazes van Moon Duo uitstekend. Broeierige, spacy en hypnotiserende shoegaze met een orgel. Zeker niet minder duizelingwekkend is het album People van Skeleton$. Met jazzy ritmes stuitert de poprock van de vijfkoppige formatie uit Brooklyn namelijk alle kanten op. Het gelijknamige album van Family Portrait valt weliswaar ook onder de noemer “rock” maar is een stuk relaxter. Spontane en psychedelische lo-fi uit het hoekje van Ducktails en co. Voor nog meer psychedelica kan je gerust de 12” ep You’re In It Now van Pure X bestellen. De vier beste nummers van deze band tot nu toe zijn hier verzameld door Acéphale, in aanloop van het eerste volledige album. Koninginnedag hebben we ook weer achter de rug, daarom ook nog een Nederlandse tintje: Knalpot heeft in april de ep Sauce afgerond en deze is te downloaden via bandcamp (voor niets, als u wilt). Bliepjesrock galore!

Moon Duo – Mazes

Pure X – Back Where I Began

Verder lezen

Muziek

Julian Lynch – Terra

Door mrbungle aan woensdag, april 27, 2011

Normaal gesproken blijf ik niet zo lang bij eenzelfde muziek hangen. De houdbaarheidsdatum van het gemiddelde album dat voortijdig op internet verschijnt, loopt meestal af tot drie dagen na de release. Er zijn natuurlijk uitzonderingen. De titel van dit stuk doet waarschijnlijk al enkele vermoedens rijzen dat Julian Lynch er één van is. En inderdaad, zijn tweede plaat Mare “schiep hoge verwachting voor de opvolger”, zoals ik in december typte. Lynch is een blijvertje, getuige de kwaliteit van Terra, zijn derde.

Dat Terra ook weer prima bevalt, heeft in ieder geval niet te maken met progressie of vernieuwing ten opzichte van zijn voorganger. Opnieuw wordt er schijnbaar achteloos gespeeld met folk, pop, americana, psychedelische jams en zelfs new age totdat er als vanzelf een hangmatsfeer ontstaat. Misschien wel diezelfde hangmatsfeer die we bij zijn jeugdvriend Matt Mondanile van Ducktails tegenkomen. Maar waar Ducktails zich schuldig maakt aan stonede surfmuziekclichés (no offence) gaat Julian Lynch een stap verder. Met toevoeging van een klarinet, saxofoon, harmonica, piano, synthesizer en verschillende percussie-instrumenten is het geluid van Terra een stuk gevarieerder. Dit overigens zonder dat dit ten koste gaat van het lome en ontspannen gevoel, in de niet-instrumentale nummers mede mogelijk gemaakt door zijn vaak onverstaanbare zang.

Julian Lynch – Terra

Als bijna afgestudeerde doctor in ethnomusicologie maakt Lynch optimaal gebruik van de diversiteit in de muzikale tradities, bijna de gehele aarde overdekkend (ik ga er voor het gemak even van uit dat de titel van het album verwijst naar het Latijnse woord “terra”). Hij schemert met Oosterse invloeden, Indiase ritmes, Afro-Amerikaanse jazz en Europese drones en ambient. Je zou bijna zeggen dat 26-jarige de hele wereld al moet hebben gezien, maar de waarheid is iets minder exotisch. Ridgewood en Madison worden in de gemiddelde reisgids ongetwijfeld niet benoemd als meest inspirerende steden. Toch weet Lynch de omgeving waarin hij verkeerd prachtig muzikaal te vertalen: het keurige, gemoedelijke en kleine Ridgewood tegenover de kleurrijke doch afstandelijke grote stad Madison. Het is misschien een rare vergelijking, maar zo luistert dit album ook: als het beste van twee werelden.

Klopt, het is nog geen drie dagen geleden dat Terra uitkwam bij Underwater Peoples. Is een potentiële hoge notering in de jaarlijst daarom een voorbarige conclusie? Ik denk het niet. Dit derde album van Julian Lynch is één van de meest ontspannen albums die ik de afgelopen tijd heb gehoord, terwijl het toch een intense, originele en enerverende luisterervaring is. In juni gaan we maar eens kijken of hij dat ook live kan waarmaken.

Verder lezen

Muziek

Klassieke recensies: Xinlisupreme

Door mrbungle aan zondag, april 24, 2011

Eens in de zoveel tijd duikt het opeens weer op in mijn playlist: Xinlisupreme. Deze mysterieuze Japanse groep sloeg negen jaar geleden in als een atoombom, had nog een stuiptrekking in 2005 maar loste de torenhoge beloften evenwel niet in. Natuurlijk dé manier om je band als legendarisch te laten bestempelen. Dat is misschien wat overdreven, maar toch, releases als Tomorrow Never Comes en Murder License zijn voor een flinke dosis energierijke noiserock nog altijd welkom in de cd speler. Een goede reden om middels deze recensie uit 2002 de band nog eens onder de aandacht te brengen. De originele tekst is terug te vinden bij Musique Machine.

Na het succesvolle Tomorrow Never Comes heeft het Japanse Xinlisupreme alweer een prachtige release samengesteld, dit maal in de vorm van een EP met zeven nummers, genaamd Murder License. Met titels als I.T.D.O.O.M., Count Down en daarnaast een verscheurde Amerikaanse vlag op een achtergrond van uitgesmeerd bloed op de cover, kan men zich wellicht indenken waar de Japanners hun inspiratie vandaan halen. Toch zijn “geweld” en “kracht” niet de enige trefwoorden die de muziek van Xinlisupreme omschrijven, voor zover dat al mogelijk is. De groep uit Oita (in het zuidwesten van Japan) heeft het vermogen om deze woorden te combineren met “teder”, “bevreemdend” en “spiritueel”. Als er zoiets bestaat als pop noise, dan zal Xinlisupreme het wel hebben uitgevonden. Aan de ene kant is Murder License compleet onluisterbaar, aan de andere kant wil je er op dansen…

Het titelnummer begint met zware percussie en noisy feedback in de achtergrond, maar net als op de vorige release duikt er even later een warrige keyboardmelodie op, zonder dat de harde en intense sfeer verloren gaat. Een gek klinkende en onverstaanbare stem vult deze track verder op. Het woord “noise” is zeker van toepassing voor het volgende nummer I Drew A Picture Of My Eyes. Loodzware en oor splijtende geluiden worden ondersteund door dito percussie, redelijk rustig eindigend met een piano verdrinkend in Merzbow-klanken. Front Of You rockt als een Mötorhead cover; dansbare beats verstrooid over onbeschrijfelijke geluiden en opnieuw een mysterieuze stem die hier en daar opduikt.

De vierde track Sakae is meer in de stijl van de traditionele Japanse noise, waar sommigen bekend mee zullen zijn. Repeterend lawaai, loops en gitaarfeedback in nog geen drie minuten gepropt; deze zal hoog eindigen in de top 10 van meest intense songs ooit. Dat is niet het geval met I.T.D.O.O.M., een spookachtig ambient stuk met een maximum aan sfeer. Zou de huidige idm-scene wat minder star zijn, dan zou het lange Count Down hier een hoop punten scoren. De beats zijn bijna dansbaar, Autechre-achtige bliepjes doen de rest. Maar noise wordt niet vergeten, en dat maakt dit niet voor iedereen geschikt. Murder License eindigt met Nameless Song, niet te verwarren met het nummer met dezelfde naam op het volledige album; deze verschilt wel degelijk. De kalme piano staat in schril contrast met de andere nummers op de schijf, maar het geeft even lucht en tijd om na te denken over het voorgaande.

De band lijkt niet om promotie van hun muziek te geven. Geen remixen, live optredens of foto’s… De interviews die ze geven ontaarden in hilarische conversaties dankzij de eigenzinnige antwoorden en de onwil om in duidelijk Engelse taal te communiceren. Onlangs wezen ze een live show met Andrew Weatherall in Tokio af, met 1,200 potentiële bezoekers. In plaats daarvan werkten ze aan nieuwe nummers; drie nieuwe singles en een tweede album zijn klaar om uitgebracht te worden in de nabije toekomst.

Ondanks het feit dat deze EP slechts zeven nummers en dertig minuten muziek bevat, overstijgt Murder License het volledige album Tomorrow Never Comes met gemak. Zeker op het gebied van productie is de EP een stuk beter, maar daarnaast is ook goed te horen dat de jongens hun capaciteiten in het schrijven van muziek hebben ontwikkeld. De originaliteit en het vreemde van Xinlisupreme is bewonderenswaardig en verfrissend voor iedereen die graag de abstracte muren van de experimentele muziek verkend. Of moeten we dit “kunst” noemen? Kunst dat nu misschien als controversieel wordt gezien, maar later als een historische mijlpaal. Uit op 7 oktober 2002 bij FatCat.

Verder lezen