Is Alela Diane heet levende bewijs dat het huwelijk letterlijk en figuurlijk de lange en wilde haren kost? In 2006 en 2009 kon ik volop genieten van het lieflijke countrymeisje met de weelderige haardos, dankzij de albums The Pirate’s Gospel en To Be Still. Country en folk, rechtstreek uit de bergen van Californië, puur, gesloten en met weinig opsmuk buiten haar engelachtige stem. Maar toen ik de hoes van de verder prachtige 10” Alela & Alina in handen kreeg, was het toch even schrikken. Hier was een kapper toch wel erg enthousiast bezig geweest. Toen Alela Diane vervolgens ook nog eens aankondigde te gaan trouwen en een stap verder te willen zetten in muziek, hield ik mijn hart vast.

Het is frappant dat ze voor haar derde album opeens nadrukkelijk haar vaste begeleidingsband benoemd. The Wild Divine bestaat naast haar echtgenoot Tom Bevitori en haar vader Tom Menig uit bassist Jonas Haskins en drummer Jason Merculief, maar dat “wild” benader ik nogal sceptisch. Alela Diane & The Wild Divine (verder zonder titel) blijkt geproduceerd te zijn door Scott Litt, een oude baas die naam heeft gemaakt met onder meer R.E.M. (in de softere periode) en de Counting Crows, om maar eens wat uitgekauwde muziek te noemen. De tijd van haar spartaanse en melancholische kampvuurfolk lijkt voorbij. Duwt dat dit album meteen richting Sky Radio?

Op zoek naar een publiek dat verder luistert dan folk is gekozen voor een frisse sound en vooral een rijker geluid met meer instrumenten dan alleen de akoestische gitaar. Er is ruimte voor de slide gitaar, pedal steel en hier en daar jazzy ritmes op de drums. Een duidelijke ruk aan het stuur richting popmuziek. Gelukkig weet Alela Diane ook met deze aankleding de hoofdrol naar zich toe te trekken met haar stem. Die blijft onverminderd mooi, melancholisch en technisch knap. Haar teksten zijn met haar meegegroeid en bieden een breed scala aan metaforen en diepzinnige rijm.

Ik kan mezelf dwingen alleen naar de goede elementen te luisteren op dit album, maar er blijft hoe dan ook een onbevredigd gevoel achter. De muziek komt opeens wat “gewoontjes” over, omdat ze niet heeft durven kiezen tussen echte popmuziek en de folk van haar eerste twee albums. En dan eindigt de wedstrijd in een saai, doelpuntloos gelijkspel. Losmaken van de muziek uit het verleden (zie ook vorige bericht) hoeft dus niet altijd goed uit te pakken. En dat kapsel is haar ook nog niet vergeven.