Muziek

Hezekiah Jones

Sinds ik de geweldige compilatie Folk Music For The End Of The World in 2007 wist te bemachtigen, volg ik Hezekiah Jones (en de andere artiesten op Yer Bird Records) op de voet. Het eerste album Hezekiah Says You’re A-Ok en twee navolgende EP’s smaakten naar meer en dus keek ik uit naar eind maart, toen het label eindelijk het langverwachte tweede album uitbracht, genaamd Have You Seen Our New Fort?. Deze plaat – fysiek alleen verkrijgbaar op vinyl – maakt de verwachtingen meer dan waar.

De naam suggereert wellicht een eenzame singer-songwriter, maar in werkelijkheid is Hezekiah Jones een collectief uit Philadelphia rond de zanger en multi-instrumentalist Raphael Cutrufello. De band speelt in wisselende samenstelling maar altijd met muzikanten uit de lokale scene, een grote inspiratiebron voor de frontman. Bandleden krijgen allen de achternaam Jones, iets wat inmiddels meer dan vijftig inwoners van “Philly” met zich meedragen. Mits het podium groot genoeg is, staan er bij een optreden maar liefst twaalf muzikanten op het podium, inclusief een blazerssectie.

De muziek raakt dan ook steeds meer verwijderd van de verstilde, droevige folk uit de beginperiode. De titel Have You Seen Our New Fort? nodigt de luisteraar van harte uit om de nieuwe Hezekiah Jones te komen bewonderen. Want ondanks het feit dat sommige nummers – al dan niet in een andere vorm – bekend voorkomen, mag er wel degelijk gesproken worden van een verandering in stijl. Folk vormt nog steeds de hoofdmoot, maar de band heeft een hebberige greep genomen uit de muziekwinkel waardoor er naast gitaar, bas en drums ook allerlei blaasinstrumenten, een Wurlitzer piano, glockenspiel en diverse handinstrumenten zijn te horen. Dankzij producer Andrew Lipke wordt deze potentiële kakofonie keurig onder controle gehouden en prevaleert de singer-songwritermuziek boven een te hoog jazzgehalte. Dat er voor de opnames van dit album voor het eerst echt de tijd is genomen in een professionele studio is goed terug te horen. Een aanrader dus.

Hezekiah Jones – Mind Malaise

Maart 2011

De derde maand van dit jaar was een ongekend drukke met betrekking tot releases, althans, welke ik tot mij genomen heb. Ik neem aan dat ik Bibio, Eleanoora Rosenholm, Niggas With Guitars, Rene Hell, Kreidler, Bridget Hayden en Kurt Vile niet meer hoef te noemen? In het begin van de maand zag ook het album Civilian van Wye Oak het levenslicht, een van de weinige indie albums die mij de laatste tijd nog heeft weten te bekoren. Vooral het titelnummer maakt duidelijk dat de derde plaat vooralsnog de beste is van het Amerikaanse duo.

Als we het toch over genres hebben die ik vooral in het verleden kon waarderen, dan kan ik Burzum ook nog wel even noemen. Fallen bevat old skool black metal met toch een soort van progressief tintje, zeker voor Varg Vikernes-begrippen. Verleden versus heden is ook van toepassing op Toomorrow van Wagon Christ (oftewel Luke Vibert). We praten hier echter wel over een heel ander genre: bij vlagen luistert dit als het knutselwerk van een 2-jarige met een serieuze vorm van ADHD, maar uiteindelijk doet deze energieke mix van acid house, hiphop, funk, jazz en allerhande bizarre samples de mondhoeken omhoog krullen. Luister hieronder maar eens naar de minimix van het album:

Bij Not Not Fun brengen ze de laatste tijd regelmatig releases uit die mijn goedkeuring kunnen wegdragen. Zo levert de plaat Vibrant New Age van Psychic Reality een hele hoop “fun” op. Psychedelische taferelen worden op dit debuutalbum vermengd met retro housemuziek en dub. Maria Minerva uit Estland gebruikt wat minder wilde elektronica; haar vertraagde slaapkamerpop op Talinn At Dawn is niettemin een evenzo welkome aanvulling op de al niet minne lijst van artiesten op het genoemde platenlabel.

Misschien niet direct geschikt voor de slaapkamer, maar dan in ieder geval voor op de veranda is het eerste akoestische studioalbum van J Mascis, Several Shades Of Why. De man die bekend staat om zijn vuige noisy rock zoekt het nu eens in de hoek van Neil Young en andere jaren zeventig folkrock. Subtiel tokkelend en zonder begeleiding van gitaarversterkers of een drummer zingt hij klagend over onderwerpen die al een eeuwigheid bij dit soort muziek horen. Het is weer eens wat anders dan de gehoorbeschadiging die we bij Dinosaur Jr. gewend waren.

J Mascis – Not Enough

De Zweedse kunstenaar Carl Michael von Hausswolff doet het nog rustiger aan. Op zijn debuut voor het Touch, 800 000 Seconds in Harar, duikt hij in het afgelegen gebied rond de Ethiopische stad om daar geluiden en inspiratie te zoeken voor de soundtrack bij het leven van de dichter Arthur Rimbaud. Dat levert uiteindelijke een prachtige plaat op met vredige ambient en fieldrecordings, die ondanks het minimalisme een maximaal resultaat in luisterplezier behalen.

Dat singles ook een maximale uitwerking kunnen hebben bewijst Von Spar met Soarex, een nummer dat zo op dat geweldige album Foreigner zou passen. Kosmische pop, dikke krautsynths en een snufje disco. Bijna dansen deden we ook op Burial’s eerste 12” in vier jaar tijd, Street Halo. Of je het nu dubstep wil noemen of niet, de rollende beats en duistere sferen missen het doel niet (in tegenstelling tot de samenwerking met Thom Yorke en Four Tet).

Voor meer kleinere releases konden weer zoals vertrouwd bij Machinefabriek terecht. Apollo en Bad Fortune halen allebei nauwelijks twintig minuten, maar lijken tijdloos door de minimale elektronische muziek. Voor nog meer Machinefabriek kon je afgelopen maand ook nog aankloppen bij Staalplaat. Het label zorgde ervoor dat een oudere jamsessie samen met Peter Broderick, Nils Frahm en de gebroeders Kleefstra op cd uitkwam, in de inmiddels welbekende Mort Aux Vaches serie. Ook was Machinefabriek nog te horen op de fascinerende compilatie Minute Papillion, bestaande uit 60 nummers van 60 seconden, in totaal 60 minuten dus.

En over compilaties gesproken, wat te denken van Benefit For The Recovery In Japan? Maar liefst 64 verschillende artiesten werkten hier aan mee, velen met exclusieve tracks. Met bijna vijf uur aan muziek is het de $15 meer dan waard, waarvan de volle 100% naar het Japanse Civic Force gaat. Het is alleen jammer dat je na het verkrijgen van al die genoemde releases niet gratis de tijd erbij krijgt om er naar te luisteren. Ach ja, slapen is eigenlijk ook maar zonde van de tijd. Kom er maar in, april!

(En dan ben ik Josh T. Pearson nog vergeten te noemen.)

Bibio – Mind Bokeh

Vanaf morgen ligt hij in de winkels, Mind Bokeh van Bibio, waarachter de Engelse producer Stephen Wilkinson schuilgaat. Hoewel dit alweer zijn vijfde album betreft, beleefde hij bij zijn vierde pas zijn doorbraak. Ambivalence Avenue uit 2009 was zijn debuut op Warp Records en scoorde overal hoog in diverse jaarlijstjes, inclusief de mijne. Het was dan ook een vernuftige combinatie van analoge elektronica, hiphop en rechtschapen folk en funky soul muziek, waar beats, samples, zang en warme melodieën elkaar haarfijn aanvulden. Dat hadden we nog niet eerder in een dermate hoge kwaliteit gehoord. Op Mind Bokeh is duidelijk gekozen voor de makkelijke weg, namelijk het continueren van datzelfde geluid. De nieuwigheid is daarmee wel weg, maar dat betekent allerminst dat dit album tegenvalt. Nog steeds drijft Bibio regelmatig weg van teveel commercie door zijn onconventioneel geplaatste broken beats en dromerige keyboards. Als tegenhanger daarvan horen we prachtige melodieën en zanglijnen die perfect in het plaatje passen. Luister bijvoorbeeld naar Anything New:

Bibio – Anything New