Vanaf morgen ligt hij in de winkels, Mind Bokeh van Bibio, waarachter de Engelse producer Stephen Wilkinson schuilgaat. Hoewel dit alweer zijn vijfde album betreft, beleefde hij bij zijn vierde pas zijn doorbraak. Ambivalence Avenue uit 2009 was zijn debuut op Warp Records en scoorde overal hoog in diverse jaarlijstjes, inclusief de mijne. Het was dan ook een vernuftige combinatie van analoge elektronica, hiphop en rechtschapen folk en funky soul muziek, waar beats, samples, zang en warme melodieën elkaar haarfijn aanvulden. Dat hadden we nog niet eerder in een dermate hoge kwaliteit gehoord. Op Mind Bokeh is duidelijk gekozen voor de makkelijke weg, namelijk het continueren van datzelfde geluid. De nieuwigheid is daarmee wel weg, maar dat betekent allerminst dat dit album tegenvalt. Nog steeds drijft Bibio regelmatig weg van teveel commercie door zijn onconventioneel geplaatste broken beats en dromerige keyboards. Als tegenhanger daarvan horen we prachtige melodieën en zanglijnen die perfect in het plaatje passen. Luister bijvoorbeeld naar Anything New:
Ergens in het oosten van Finland ligt het dorpje Lampila, waar in het begin van de twintigste eeuw een groot aantal brute moorden zouden hebben plaatsgevonden. De vermeende dader zou de huisvrouw Eleanoora Rosenholm zijn, althans als we de leden van de gelijknamige band moeten geloven. Waarschijnlijker is dat het project van Noora Tommila, Pasi Salmi and Mika Rättö (ook bekend van Circle) dit personage zelf verzonnen hebben, dat als een symbool verbonden is aan de dramatische, donkere en vooral mysterieuze muziek. Vorige week werd het derde album Hyväile Minua Pimeä Tähti uitgegeven door het evenzo bijzondere label Fonal.
Hoewel Eleanoora Rosenholm misschien wel de meest toegankelijke act op het Finse label is, zal menig recensent een zware dobber hebben aan het omschrijven van de muziek. Ergens waar pop ophoudt en exotische klanken uit de folk samensmelten met ‘80s electro en een nog te componeren soundtrack voor een duister sprookje dekt de lading ook niet helemaal. Zangeres Noora zingt als een Sirene: prachtig en aanlokkelijk, doch uiteindelijk dodelijk. Meer nog dan op de twee voorgangers weet de band de fascinerende belevingswereld van de door haar gecreëerde moordenares een kleurrijke muzikale omranding mee te geven, die verrassend genuanceerd wordt gebracht.
In een fictieve afscheidbrief schrijft Eleanoora Rosenholm over de sterren, en dat ons tragische lot daar in staat geschreven. Ik hoop niet dat dit betekent dat Hyväile Minua Pimeä Tähti tevens het afscheid van de band is. Na beluistering en daarop volgende betovering wil je namelijk alleen maar meer.
Bij een naam als Niggas With Guitars denk je in de eerste instantie misschien aan een gelegenheidsbandje bestaande uit de vriendenclub van 50 cent die (geïnspireerd door 20.000 uur Guitar Hero spelen) de cross-over rap / rock weer nieuw leven in wilt blazen. Helemaal uitsluiten kunnen we dat niet, want wie er achter Niggas With Guitars schuilgaat, blijft vooralsnog een mysterie. Maar met rap of rock heeft het in ieder geval weinig te maken, afgaande op het debuutalbum Ethnic Frenzy op Digitalis. Dit is de overtreffende trap van hypnagogische muziek: bedwelmend, vertragend en dromerig. We stellen ons voor dat het witch house genre in een strijd is gewikkeld met new age en andere afgekloven synthklanken, hier en daar versiert met een druppende Roland 808. Alsof één nummer van vier minuten is opgerekt tot iets meer dan een half uur. Donker is de muziek ook, maar dat heeft niets met huidskleur te maken. De naar beneden gepitchte vocalen in Ethiopia Control bijvoorbeeld, brengen de nachtmerrie wel erg dichtbij. De vervaarlijke drones vormen de rest van het drama, in gedachten gevisualiseerd met een klassieke Italiaanse horrorfilm. Grote kans dat er ook in de platenzaak zich een horrorfilm zal afspelen: er zijn slechts tweehonderd exemplaren van het vinyl in omloop. Dat is het deze trip wel waard.