Valentijnsdag. Wat is er romantischer dan op deze met commercie bevuilde kutdag je liefde uit te spreken over de vandaag uitgekomen Ravedeath, 1972 van Tim Hecker? En deze de hele dag op hoog volume en repeat op jezelf, en bij voorkeur ook anderen, te laten inwerken? Ik kan even niks bedenken. De Canadese producer timmert al een jaar of tien aan de onverharde weg waar ambient, noise en soms mysterieuze elektronica tevergeefs op zoek zijn een afslag.

Je zou zeggen dat met bescheiden klassiekers als Harmony In Ultraviolet en An Imaginary Country Tim Hecker veel te danken heeft aan de elektronische muziek, maar getuige de titel van zijn achtste album wil hij het liever dood zien gaan. Rave als muziekgenre ademt net als Valentijnsdag commercie, gemaaktheid, en laat weinig ruimte voor natuurlijke vorming van het productieproces. Het is te doordacht. Misschien is dat wel wat hij wil zeggen met Ravedeath, 1972.

Toch is er veel geknutseld aan de originele liveopnamen op een IJslands pijporgel, onder toeziend oog van Ben Frost in één dag ingespeeld in een kerk in Reykjavik (een prachtige anekdote voor muzieknerds, voor anderen wellicht een pretentieus verkooppraatje). De orgelklanken vormen de ziel van de plaat, maar deze dwaalt niet alleen rond in het geluidslandschap. Aangevuld met beatloze elektronica, zachtjes kriebelende noisegeluiden, piano, gitaarfeedback en andere ondefinieerbare tonen zoekt hij een middenweg tussen organisch en elektronisch, koud en warm. De albumhoes suggereert vernietiging, vernieuwing, een afrekening met het verleden. Het verleden heeft echter ook iets romantisch, en daar is Tim Hecker zich wel degelijk bewust van. Daarom is het ook een strijd tussen oud en nieuw. De ingenieuze opbouw riekt naar klassiek, hetgeen er omheen gebakken zit suggereert moderniteit.

Ravedeath, 1972 is net als zijn voorgangers een blauwdruk voor de toekomst van de progressieve elektronische muziek, waarin de artiest ook weer echt artiest mag zijn. Een knal voor de harses van hedendaagse laptop muzikanten, die zonder gevoel voor compositie toch een heel degelijk muziekstuk kunnen produceren. Er wordt weer met de handen gewerkt. En dan komen de besten vanzelf bovendrijven.