Klassieke recensies: Locust

Sommigen zullen wellicht herinneren dat ik in het verleden voor de website Musique Machine recensies schreef. Welnu, het is tijd om weer eens een oude uit die kast te halen. Ditmaal het vrij onbekende Locust. Onderstaande beschrijving van 18 februari 2002 werd toentertijd door mij beoordeeld met 4/5. Te laag, blijkt acht jaar later. Al die tijd is dit album een regelmatige bezoeker van mijn muziekdragers gebleken en Wrong heeft nog niks aan luisterplezier ingeboet, vooral ook door de vele details die er te ontdekken zijn. Het markeerde voor mij een mijlpaal in de combinatie elektronische experimentele muziek en pop. De originele recensie (in het Engels) is hier terug te vinden.

Mark van Hoen en Locust zijn namen die ik eerder heb gehoord, maar jammer genoeg nooit eerder heb uitgeprobeerd. Blijkbaar heeft de Britse elektronische geluidskunstenaar ook diverse zijprojecten (waaronder Scala, Aurobindo en Autocreation) en deed hij eerder ook productiewerk. Wrong is de opvolger van het Morning Light album, uitgebracht in 1997. Vijf jaar later krijgen we twee cd’s voorgeschoteld met nieuw materiaal, maar dit is zeker niet een alledaags dubbelalbum.

De voortreffelijke verpakking omschrijft deze twee schijfjes als een “twin cd”, en niet als een dubbelalbum. Wat is dit nu? Simpel. Disc nummer één bevat normale nummers; de bedoeling is dat deze wordt afgespeeld op de voornaamste cd-speler. De tweede disc (een collectie van drones) is “an expansion to normal domestic playback possibilities” en is niet gemaakt met de intentie om afzonderlijk af te spelen. De tweede disc zou moeten worden afgespeeld op een draagbare cd-speler of een computer bijvoorbeeld, op hetzelfde tijdstip als cd nummer één, en bij voorkeur in een andere kamer. Dit zou het effect creëren dat Mark van Hoen voor ogen had. Een interessant concept, laten we eens proberen of dit ook echt werkt.

Mark van Hoen wilde een modern elektronisch geluid creëren – gerelateerd aan artiesten zoals Pan Sonic en Hazard – maar aan de andere kant het geluid van de Britse elektronische muziek eind jaren zeventig laten herleven. In die tijd waren er natuurlijk niet de samplers die gebruikt worden om geluiden te manipuleren zoals dat vandaag de dag wordt gedaan. Van Hoen gebruikt ze dan ook niet op Wrong; de klanken komen enkel van analoge synthesizers en vocalen. Het resultaat is een erg intrigerend geluid, dat behoorlijk verschilt van de muziek die we gewoonlijk tegen komen in het elektronische genre. In plaats van perfect op elkaar afgestemd, hebben de klanken van Locust bepaalde defecten in de ritmiek, wat nog eens versterkt wordt door de tweede schijf gelijktijdig af te spelen.

Op dit album wordt Mark van Hoen bijgestaan door Holli Ashton op zang, samen met verschillende achtergrondvocalen (Lisa Millet, Tara Patterson, Sarah Peacock en Vinny Miller). Met de meesten heeft hij in het verleden samengewerkt in zijn verschillende projecten. Holli Ashton heeft een mystiek stemgeluid, maar ook erg warm. Als ik een vergelijking zou moeten maken, dan komt Geike Arnaert van de Belgische trip-hop band Hooverphonic het eerste in mij op. Eigenlijk komt de muziek van Locust ook redelijk in de buurt van Hooverphonic; een modern (lees: met gedeeltelijke elektronische instrumentatie) pop geluid met een donker randje.

Spelen en experimenteren met de twee cd’s geeft een hoop plezier; het is zeker niet alleen goede muziek. Je kunt experimenteren met het volume van de twee discs, de locatie, of de drones een paar seconden eerder of later laten starten. Beide cd’s werken solo ook prima. De tweede zal voor sommigen de minimalistisch en te geïsoleerd klinken, maar ik denk dat de geoefende luisteraar van elektronische muziek hier geen probleem mee zal hebben. De “normale” nummers zouden een groot publiek kunnen aanspreken, daarom kan ik iedereen aanbevelen om Wrong eens te beluisteren. Het album is verkrijgbaar via de website van Touch.

Kwartaalcijfers

Kwaliteit is belangrijker dan kwantiteit. Iedere welopgevoede Nederlander die pretendeert smaak te hebben weet wel wat hij moet zeggen. Dat de twee woorden wel degelijk zijn te combineren is afgelopen drie maanden wel gebleken. Er zijn dermate veel goede releases uitgekomen, dat ik het bijna niet aangeluisterd kreeg.

Gelukkig startte het muziekjaar 2010 al in 2009. Teen Dream van Beach House lekte voortijdig, maar de droompop van het duo staat eind maart nog steeds als een huis en mag zich favoriet noemen voor menig jaarlijstje. Ook Odd Blood van Yeasayer was één van de eerste albums van dit jaar die op het internet was te vinden. Deze plaat bewijst nog maar eens een keer dat je als muzikant de inspiratie moet zoeken in Brooklyn. De explosieve en kleurrijke psychedelische pop van deze band stijgt op dit album boven het debuut uit.

Bij The Courage Of Others van Midlake waren de verwachtingen ook hooggespannen. Voor een album dat vier jaar in de maak is geweest valt de indiefolk nu toch een beetje tegen. Maar voorganger The Trials Of Van Occupanther was dan ook schier briljant. Er zijn meer bands die het niveau van de vorige plaat niet wisten te evenaren. De poprock van Spoon’s Transference en de vrolijke indierock van Shout Out Louds vallen hier onder. Het zijn desondanks zeer vermakelijke albums, anders zou ik deze hier niet noemen.

Aanraders in het weidse “indie” genre zijn onder andere Shearwater (The Golden Archipelago), Efterklang (Magic Chairs), Frightened Rabbit (The Winter Of Mixed Drinks) en Broken Bells, een opmerkelijke samenwerking tussen Dangermouse en de zanger van The Shins. Bijzonder is ook het debuutalbum van de Zweedse zusjes First Aid Kit (waarvan één zestien jaar jong). Mooie liefdevolle en vooral talentvolle folkmuziek die net wat meer weet te raken dan de gemiddelde plaat met diezelfde soort muziek. Van First Aid Kit is het gemakkelijk overstappen naar The Living Sisters. Het zijn stiekem geen zusjes, doch Inara George (The Bird And The Bee), Becky Stark (Lavender Diamond) en Eleni Mandell passen bij elkaar zoals geen ander vrouwenfolktrio dat doet.

Joanna Newsom is niet alleen de mooiste dame van de folk qua uiterlijk, haar driedubbelalbum Have One On Me overtreft werkelijk alle verwachtingen. Met een harp, piano en haar stem weet ze tomeloze creativiteit om te toveren in absolute schoonheid. Het lijkt mij sterk dat een ander album dit meesterwerk gaat overtreffen in 2010, of in wat voor jaar dan ook. Owen Pallett, bekend van Arcade Fire, is ook zo’n speler op de markt die met klassieke instrumentatie een ongelooflijk mooi album weet neer te zetten. Meer prijzenswaardige solowerken – al dan niet met begeleiding – komen van Basia Bulat (folk/singer-songwriter), Blaudzun (Nederlands trots op singer-songwriter gebied), Burzum (come-back old-skool black metal), Zola Jesus (gothic-electro-ambient) en Johnny Cash (wie kent ‘m niet).

In de elektronische muziek (in de breedste zin van het woord) waren de werken van Four Tet en Pantha Du Prince uitschieters afgelopen drie maanden. Met minimale beats en allerlei organische belletjes en ambientklanken weten beiden de luisteraar constant te amuseren. Bij Oversteps van oudgedienden Autechre is de aandacht wat moeilijker vast te houden. Dat neemt niet weg dat dit hoofdstuk in de discografie een enorm intrigerende en uitdagende luisterervaring met zich mee brengt. De electropop van Lindstrøm, met in de hoofdrol de zwoele, geile stem van Christabelle, is beter verteerbaar. Bedwelmende en stroperige melodieën brengen je in een heerlijke roes. Volgens last.fm heb ik in het eerste kwartaal qua elektronische muziek het meest geluisterd naar Ceephax Acid Crew. Dat zegt meer over welke muziek er niet via de cd-speler wordt gedraaid: nostalgische acidhouse met een stuiterend modern randje. Ik ga het meteen weer opzetten.

De koek is nog niet op. Voor het zwaardere gitaarwerk kunnen we bij The Dillinger Escape Plan met hun Option Paralysis terecht. Voor wie mathcore niet gek genoeg is kan ik gerust verwijzingen plaatsen naar de band Shining met Blackjazz. Wat dat betreft spreekt de titel boekdelen: donkere metal gemengd met evenzo duistere jazz. Ook veel gitaren, maar dan psychedelisch en sferisch uitgesponnen, vinden we terug bij de overdonderde Canadese band The Besnard Lakes met Are The Roaring Night. Jazz met wat minder gitaren kan overigens ook: luister maar eens naar het vierde album van het tienkoppige Jaga Jazzist, One Armed Bandit.

Last.fm zegt dat ik het afgelopen kwartaal op de pc het meest heb geluisterd naar Washed Out. Dat is een release uit 2009, dus noem ik nu dan maar – in hetzelfde chillwave genre – Toro Y Moi met zijn album Causers Of This. Ook erg rustgevend is de new-new-age muziek van Dolphins Into The Future: kosmisch en spiritueel. Diezelfde eigenschappen, en eigenlijk alle eigenschappen die je maar kunt verzinnen, zijn van toepassing op het exotische knip-en-plak album van Gonjasufi. Eén grote jamsessie lijkt het wel, waarin alle soorten muziekgenres voorbij komen.

De vooruitzichten voor het tweede kwartaal zijn ook weer gunstig. Jónsi (Sigur Rós) staat op het punt zijn debuut te lanceren; ondertussen zetten we de single van Ariel Pink’s Haunted Graffiti op repeat, in afwachting van een compleet album. We krijgen verder nieuw werk voorgeschoteld van Caribou, Flying Lotus, Delorean, Band of Horses, The Tallest Man On Earth, Sleepy Sun, Blitzen Trapper en ongetwijfeld veel meer. Niks mis met kwaliteit plus kwantiteit dus.

Dijkshoorn in Middelburg

Nico Dijkshoorn was gisteravond in de Zeeuwse Bibliotheek. Om voor te lezen. De laatste keer dat iemand mij voorlas droeg ik nog een Bert en Ernie-pyjama en lag ik nog voordat het jeugdjournaal begon onder de wol. Ik had wel zin om oude tijden te laten herleven. Bovendien kan ik goed lachen om de schrijfsels van die man. Alleen kon ik die pyjama nergens meer vinden.

Je moet van ver komen, wil je op een dag in die groenblauwe aula van de Zeeuwse Bibliotheek voor honderd belangstellenden verhaaltjes kunnen voorlezen. Nico is het gelukt. Bijna een kwart procent van de provinciehoofdstad is uitgelopen om hem te zien en te horen voordragen uit eigen werk, ter promotie van zijn nieuwe boek met de spitsvondige titel “Dijkshoorn”.

De stijl van zijn schrijven bevalt me. Het is fel, actueel, scherp en venijnig. Hier en daar cynisch, recht voor z’n raap en beledigend. En bovenal erg grappig. De eerste duizend gedichten onder het pseudoniem P. Kouwes is mijn vaste toiletboek. En tijdens de lunchpauze probeer ik net als Kuif met een voetbal twee suikerklontjes van een richel af te schieten, precies in de koffiekopjes van twee collega’s. Is me nog niet gelukt overigens. De lezing van vanavond biedt mij dan ook weinig verrassingen. Van de meeste gedichten, columns en bladzijden die hij opleest, weet ik het einde al. Desalniettemin blijven ze vermakelijk.

Ik was mezelf vooral aan het verbazen over het aanwezige publiek. Hoe ze reageren op iemand als Dijkshoorn. Hij legt zijn leesbril op de lessenaar. Pakt een boek. Iets doodgewoons. Er stijgt gegniffel op uit de meute toehoorders. Na een paar zinnen voorlezen zie ik een rood aangelopen koeienkop met dode schapenkrullen erop zijn maagkrampen in bedwang proberen te houden. Alsof ieder leesteken van zichzelf al een dodelijke lading humor herbergt. Is dit een vorm van seniele beleefdheid, soms? Het moet als voordragende schrijver dan wel dichter afschuwelijk zijn om geen enkele reactie uit het publiek te krijgen, maar de omgekeerde wereld is minstens zo abject.

Na afloop was er gelegenheid tot vragen stellen. Die uitgemolken gewoonte mogen ze van mij ook afschaffen. Wat voor meerwaarde krijgt een boek als je erachter komt dat de zoon van de schrijver twee jaar de jeugdopleiding van AZ heeft doorlopen? Interviews met vragen van dit niveau kwam je voorheen alleen in de Break Out! tegen. De geveinsde journalisten in de blauwe stoelen wisten van geen ophouden en presteerden het steeds suffere zinnen te bouwen voor het vraagteken. “Wat vindt Mart Smeets grappig?” Waarom zou je dat in godsnaam willen weten? En sterker: waarom zou Nico Dijkshoorn dat moeten weten? Wielrenners. Dat vindt Mart Smeets waarschijnlijk grappig. Maar dat vraag je je niet af.

Ik had gehoopt dat Dijkshoorn dit tomeloze Hollandse kuddediergedrag genadeloos zou afstraffen. Een keiharde opmerking richting die brildragende keutel. Een sarcastisch betoog voor die oude tang met een lompe vraag. Honend en spottend die ene eeuwige student schetsend. De onwetendheid en onnozelheid eens lekker onder hun neus wrijvend. Maar nee, alle vragen werden netjes en geduldig beantwoord. Er werd met mensen gepraat en met zichtbaar plezier boeken gesigneerd. Die Dijkshoorn is eigenlijk een hele aardige kerel.