Nieuwe look

Een mens heeft af en toe behoefte aan vernieuwing. Een ander interieur, een ander merk kaas, een Italiaanse in plaats van een Franse wijn… Aangezien mijn inkomen mij nog niet eens van een nieuwe spijkerbroek kan voorzien, zal ik het moeten doen met een nieuw thema op mijn website. Thema klinkt een beetje Hema, dus ik noem het dan ook maar “look” of “layout” (wel Engels uitspreken). Ik weet niet of het aan nieuwe versies van Firefox of WordPress lag, maar mijn site zag er niet meer uit zoals ik wilde. Bovendien werkte in Firefox het reactie formulier niet meer. Niet dat ik veel reacties krijg, maar toch. Dingen op internet moeten werken, anders klik je ze weg.

Mijn wijde ontwerp van de eerste versie van mrbungle.nl – gemaakt voor grote beeldschermen – heeft plaatsgemaakt voor een compacter geheel. Of het surplus aan scrollen een bevredigender leesgevoel gaat opleveren, zal de tijd leren. Vooralsnog zien mijn soms enorme lappen tekst er minder lang uit dan eerst, in mijn ogen althans. Wanneer er comptabiliteitsproblemen voordoen, hoor ik dat graag. Andere suggesties trouwens ook. Wordt allemaal vertrouwelijk behandeld.

De vernieuwde versie van mrbungle.nl is hopelijk ook een aanzet tot hernieuwde inspiratie om ervoor te schrijven. In bloggerland zijn al teveel excuses te lezen over gebrek aan berichten, dus doe ik dat niet. Ik ga ook niet de schuld geven aan Twitter of 3voor12/Zeeland, wat vandaag de dag aardig wat typtijd in beslag neemt. Wel heeft de microblogdienst een prominentere plek gekregen op deze website. Alles wat daar niet past zal hier te lezen zijn. Hopelijk met een redelijke frequentie. Muziekjaarlijstjes zijn alvast een goed begin.

Ixodes scapularis

Alweer een bericht over Deer Tick? Wat is dat toch voor een waardeloze band die de schrijver van deze – voor zover we van schrijven kunnen spreken – weblog in zijn ban heeft? Het is een waarheid als een koe dat er al genoeg tekst op deze site is gewijd aan het viertal rond zanger / gitarist John Joseph McCauley III. Maar ik heb een goed argument om wederom in het toetsenbord te klimmen. Voor het eerst was Deer Tick op de Nederlandse podia te vinden, en dat kon deze fanboy natuurlijk niet ongemerkt laten passeren.

Het Le Guess Who? festival, van oorsprong exclusief voor hippe Canadese bandjes, laat op zijn derde editie, 2009 dus, een ander gezicht zien. Verspreid over vier dagen waren er nu ook muzikanten te bewonderen van andere nationaliteiten. Dat het festival in Utrecht plaatsvindt, is voor de gemiddelde Zeeuw een reden om extra deodorant aan te schaffen om het angstzweet te camoufleren. Immers, alles na de Sloedam is een soort reis naar het einde van de wereld. Zeker voor een stelletje notoire alcoholisten.

Op de vrijdagavond, in de Ekko. Ook in de grote stad hebben ze smoezelige zaaltjes die op de Piek lijken. Des te beter, thuisgevoelens alom. Vijf minuten voordat de band volgens programma moest gaan beginnen staat er alleen nog maar een geluidsman te gapen achter zijn tafeltje. En ik, te gapen achter een glas bier. Even later loopt de zaal dan toch redelijk vol. Er komt een clown op het podium, met schilderingen op zijn gezicht. Het blijkt John McCauley III te zijn. Geen optreden van Deer Tick vandaag, maar “een circus”, aldus het persoon in de schijnwerpers. De band begint met haar uptempo nummers van het laatste album. Het geluid is zo erbarmelijk slecht dat het klinkt alsof Merzbow staat te freaken terwijl er zestien kussens in je oren zijn gepropt. Alleen door de ruwe zang zijn de moderne country klassiekers nog enigszins van elkaar te onderscheiden.

McCauley is werkelijk straalbezopen. Het grootste gedeelte van het publiek ziet er de humor niet van in, maar ik lach me rot. De flauwe grapjes tussen de nummers door hebben inderdaad het niveau van na twee uur ’s nachts, maar zo laat wordt het bij mij nooit, dus ik geniet. Bij de ietwat rustigere tracks blijkt ook het geluid beter. De bandleden mogen dan misschien wel onder invloed zijn van allerlei genotsmiddelen, fouten maken ze niet. Gewoon lekker rommelig, net als het white-trash trailerkamp waarin je de muzikanten voorstelt te wonen.

Er is nog een tweede motief voor een verhaaltje over Deer Tick: de Kerstmis EP More Fuel For The Fire. Nou ja, niet echt speciaal voor Kerstmis, maar wel een reden om deze maand thuis te blijven en de drankvoorraad te plunderen, ook al duurt de EP maar elf minuten. Voor zo’n old skool country ’n roll band als Deer Tick is het natuurlijk enorm vooruitstrevend om een EP exclusief op iTunes uit te brengen. Zo zie je maar dat geweldige bands vanzelf met hun tijd meegaan.

De vier nummers op More Fuel For The Fire zijn opnieuw een stap naar het Midwesten. Steeds meer maakt de singer-songwriter plaats voor line dance country gemixt met pure rock ’n roll. Dat klinkt soms wat clownesk, ja. Bij het downloaden van het eerste nummer La La La zette ik zelf ook al enige vraagtekens. Het hoge swing gehalte maakt evenwel veel goed. Het vierde en laatste nummer is een liveregistratie van Straight Into A Storm, afkomstig van het laatste volledige album. Ik ben geen liefhebber van live nummers, en dit verandert niets. Het geluid is net zo dof als in de Ekko. Toch, Deer Tick is een band die bij deze zure misantroop zowaar een glimlach op het gezicht weet te toveren.

Kurt Vile – Childish Prodigy

Nietsvermoedend luisterde ik vorig jaar naar het album Wagonwheel Blues van The War On Drugs. Een bandnaam met een sarcastische ondertoon, een albumtitel die zich met de realiteit meten kon. Een puike plaat was het, vol denderende lo-fi Americana met een vleugje blues en My Bloody Valentine. De wisselvalligheid van het album bleek de houdbaarheid echter aan te tasten. De cd belandde doodgewoon in de kast bij de letter “W”, tussen De Strijdlust Van Het Zwijn van de band Wapenspraak en Drinkgelag (Vlaamse blackmetal) en Flush Tank Terrorists van het Water Closet Ensemble.

Dat is nu wel anders. In een houten kistje gemaakt van de laatste oerboom op Madagaskar, ingelegd met rood fluweel uit Genua, wordt deze release vandaag de dag door mij bewaard. Achter kogelvrij glas, uiteraard, en op een plek waar ik binnenshuis veel tijd doorbreng. De reden van deze belachelijke manier van verafgoding? Wagonwheel Blues is het eerste wapenfeit die mijn geluidsdragers heeft bezocht waarop de inmiddels almachtige Kurt Vile zijn kunsten vertoont. Dat ik zijn andere werken, al dan niet solo, nooit eerder had opgemerkt, heb ik volledig aan mezelf te wijten. De ogen gericht op al het nieuws uit Brooklyn, maar in “Philly” waren ze pas echt aan het pionieren.

Kurt Vile. Die naam had je vorig jaar al moeten onthouden. Zijn verzameling van slaapkamerproducties op Constant Hitmaker, zijn eerste echte album, was simpelweg de beste plaat van vorig jaar. Het zag er allemaal maar goedkoop uit, maar de titel spreekt niets minder dan de waarheid. De eenvoud van zijn gitaarspel, zijn nonchalante stem en de klanken van goedkope software voor artificiële drums en elektronische effecten; het leverde een popplaat op die qua psychedelica zich makkelijk kon meten met de jaren zeventig. Ook de opvolger God Is Saying This To You (op vinyl) – waarop de echoënde John Fahey-klanken verder werden uitgekleed – was een voltreffer. Om maar niet te spreken over zijn EP The Hunchback met zijn muzikale vrinden The Violators achter zich als een moderne Stooges, maar dan uit Pennsylvania. Het leverde hem een platendeal op met het relatief grote Matador Records, dat op de beste man dook als een wraakzuchtige stierendoder.

Een stap naar een groter platenlabel is gevaarlijk en niet zelden artiesten fataal geworden, in muzikaal opzicht. Eromheen draaien heeft geen zin: Kurt Vile is duidelijk opgewonden van zijn nieuwe “werkgever”. Childish Prodigy is uitbundiger, rijker in geluid, minder melancholisch en ook minder spacey. Nu was ik al overtuigd dat de voorgaande werken van Kurt Vile zo aanstekelijk waren als echte popmuziek, maar anderen overtuigen is andere koek. Met dit nieuwe album kom ik wellicht verder dan alleen lui die het gedoogbeleid op het gebied van softdrugs in Nederland een heel erg warm hart toedragen.

Dat Kurt Vile een man van recyclen is, blijkt behalve uit zijn vintage klinkende muziek ook uit z’n regelmatige hergebruik van melodieën, riffs, klanken en teksten. Childish Prodigy is daar geen uitzondering op, met een nieuwe versie van Hunchback als overduidelijk bewijs. Voor even ben ik dan maar even een milieuman; Kurt Vile recyclet dan tenminste schier briljante dingen. De rauwe depressieve shoegaze rock die dit nummer herbergt, heeft nu een levendig randje gekregen. De bescheiden vreugdekreten die weerklinken zijn hier mede debet aan.

Childish Prodigy biedt meer dan dat en zijn voorgangers. Het is dan ook het meest afwisselende album geworden tot nu toe. Wat te denken van de krautpowerpop (mét sax) op het dreunende Freak Train? De heropleving van Oasis op de bewerking van het Dim Stars nummer Monkey? Morbide psychedelische blues met een overstuurde mondharmonica op Inside Looking Out? Kurt Vile wedt niet op één paard.

Sommigen mensen zijn groot geworden met pindakaas, Kurt Vile is groot geworden met John Fahey. Als een moderne variant erop, tokkelt hij op repeterende en stoïcijnse wijze zich naar hoogten waar gebrek aan zuurstof waanideeën oplevert. Meer dan wat ruisende effecten en sporadisch gebrabbel zijn niet nodig om een maximaal effect op te leveren. Lo-fi geproduceerd, zoals de trend het betaamt. Juist die elementen mis ik teveel op dit nieuwe album. Dat lukt nog goed op Blackberry Song en Heart Attack, maar de psychedelica gaat deels verloren in de meerdere lagen die de betere productie met zich meebrengt.

Nog voordat dit album uitkwam, vond ik Childish Prodigy het beste album van het jaar. Nu ik het enigszins heb laten bezinken, vind ik dat niet meer. Vooral omdat niet meer de mate van magie heeft dat Constant Hitmaker wel had. Of dat aan zijn nog steeds stijgende populariteit ligt, betwijfel ik; zo commercieel is dit album nu ook weer niet. Doch er is geen twijfel mogelijk over de afstand die Kurt Vile neemt van zijn slaapkameropnames, en daarmee ook afstand neemt van mij. Het voelt bijna als liefdesverdriet. Als verraad. Om een 9,9 te geven in plaats van een 10.

The Silent Barn: Kurt Vile // Part One from Ray Concepcioñ on Vimeo.