Body/Head

Na de scheiding met Thurston Moore heeft de Sonic Youth-bassiste Kim Gordon zich gestort op haar experimentele kant en vond ze in free-noise gitarist Bill Nace (o.a. X.O.4 en Vampire Belt) een medestander. Tot voor kort moest men het doen met een onvindbare tape (Fractured Orgasm) en een single op Ultra Eczema. Maar met twee recente releases begint het project dat de naam Body/Head draagt, eindelijk vorm te krijgen.

Op The Eyes, The Mouth en Night Of The Ocean, de twee kanten van de vorig jaar verschenen 7”, hoorden we lo-fi opgenomen gevecht tussen twee gitaren, abstracte plaagstoten aan elkaar uitdelend en afgespeeld in slowmotion, alsof de regisseur kickt op trage herhalingen. De wilde no wave kreunen van Kim Gordon weten het al in het zweet badende luisterpubliek verder op te zwepen richting een ritueel hoogtepunt. Het was misschien wel de beste single van 2012; in ieder geval de meest fascinerende.

Nog voor het einde van het jaar verscheen Glare Luring Yo bij Feeding Tube Records. Het is een live registratie van het optreden dat Body/Head vorige lente gaf in Florence, een bescheiden stadje in Massachusetts. Op het podium werd het duo bijgestaan door Michael Morley, die we natuurlijk kennen van het legendarische The Dead C en zijn solo output Gate. Vandaar de benaming Body/Gate/Head op de hoes, en vandaar de vuile en psychedelisch echoënde snaren die doorklinken in de twee stukken. Er ligt bovendien meer nadruk op het instrumentale; de drie gitaren zijn de baas en houden Gordon’s stem onzichtbaar geketend, zodat er enkel wat spookachtig gezang reflecteert in het grote feedbackmeer, als in een surrealistische film. Dat tot nu toe ieder optreden ook van beelden is voorzien is dan ook geen toeval; de muzikanten hebben een uitgesproken smaak wat betreft cinema.

De eerste release die je als het debuut van Body/Head zou kunnen aanmerken is de gelijknamige 12” op Bill Nace’s eigen Open Mouth label. Met amper twintig minuten is het eerder een stuiptrekking, maar wel eentje die de moeite waard is. Schijnbaar vormloze klanken en gekreun schuiven als verboden liefdes langs, in en van elkaar af, op zo’n manier dat er een bepaalde structuur ontstaat. Nog steeds behoorlijk ongrijpbaar, doch het is uiterst interessant te horen hoe Gordon en Nace het geluid van de eerste tape ontwikkelen naar iets waarbij de talenten van de twee op sublieme en spannende wijze samensmelten. Voor nu klinkt dat als een (on)gracieuze, filmische muur van donkere texturen, afkomstig uit misvormde gitaarklanken en gefriemel met feedback en stemeffecten.

De Body/Head trein is anno januari 2013 dus goed op stoom. Met de discografie tot nu toe in de kast is het duo is nog hoorbaar op zoek naar een eigen weg. De koers lijkt echter al wel bepaald, en in die richting zal ik ze ook in de nabije toekomst blijven volgen.

Jaarlijst 2012: #1

1. Pelt – Effigy
Moet ik nog iets toevoegen aan mijn uitgebreide recensie, net een maand geleden? Misschien. Effigy staat niet op de hoogste trede om sentimentele (het is de eerste plaat na de dood van oprichter en gitarist Jack Rose) redenen. Effigy staat hier op nummer één vanwege de muziek. Drone, folk, percussie, gebracht op bedachtzaam improviserende wijze en met een ultiem gevoel voor mystiek en traditie. Dat er alleen akoestische instrumenten worden gebruikt, maakt het alleen maar spannender en geeft bovendien een geluid aan de plaat mee dat niet met elektronische instrumenten is te evenaren. De dubbele lp van Effigy is daarom het meest heilige van 2012 dat bij mij in de kast staat.

Jaarlijst 2012: #2

2. Af Ursin – Trois Mémoires Discrètes
Af Ursin is de naam waaronder de Vlaming Timo van Luijk alweer een jaar of tien solo opereert. Er zit weinig regelmaat in, maar als hij wat uitbrengt op zijn eigen label La Scie Dorée dan is het gewoon altijd raak. Trois Mémoires Discrètes is daarop geen uitzondering. Met akoestische instrumenten als de Engelse hoorn, fluit en Hammond orgel creëert hij drones die als versleten dia’s aan je voorbijtrekken. Het is mooi en meeslepend, maar vooral – net als de hoes – mistroostig en somber. De sfeer die Timo van Luijk door minimalisme en bedachtzame instrument beheersing weet neer te zetten overtreft die van een hardnekkige Nederlandse herfststorm. Niks mis mee, zolang we binnen naast de platenspeler kunnen zitten. Meer over Af Ursin en In Camera (met Christoph Heemann) lees je in dit bericht uit augustus.