3. Floris Vanhoof – Cycles Of Confusion
Alweer België? Regelmatige bezoekers van mrbungle.nl kijken er niet meer van op. Voor alle anderen: inderdaad, wat mij betreft komt het beste elektronische album dit jaar uit Vlaanderen. De maker ervan is Floris Vanhoof, die ik al eerder aangestipt heb als één van de meest creatieve figuren uit die regio. De kunstenaar combineert zijn geluiden live nagenoeg zonder uitzondering met beelden, maar bij Cycles Of Confusion hebben we niet meer dan de hoes nodig om de zintuigen bijna vijftig minuten lang extra te prikkelen. Met analoge klanken, modulaire synthesizers en uiterst origineel knip-en-plak werk met samples van onder andere een flipperkast gebeurt er namelijk al genoeg in het hoofd van de luisteraar. Alweer een Belg dus. Ik kan alvast verklappen dat Floris Vanhoof niet de laatste is.
4. Sylvester Anfang II – Untitled (Latitudes)
Het was een druk jaar voor Sylvester Anfang II. Met twee lp’s, een 7” single en een tour door Engeland kon de liefhebber niet om de Vlaamse psychedelische krautfolkrockact heen. Ook de bandleden Hellvete en Bear Bones, Lay Low toverden dit jaar een aantal releases, al dan niet samen, uit de hoed. Die hoeveelheid heeft echter geen sporen achter gelaten op de kwaliteit: die is ongekend hoog geweest. Meerdere zijn er dan ook terug te vinden in mijn top 100, met als hoogtepunt deze lp op Southern Records, in de Latitudes serie. Deze springt er boven uit vanwege de echte jam- en improvisatie cultuur die op het album heerst, terwijl er tegelijkertijd een coherent geluid overblijft van trippy psychedelica met een Oosters tintje. In maart dook ik al eens in de verse aanwinsten in de discografie van Sylvester Anfang II; dat is hier allemaal terug te lezen.
5. Fushitsusha – Mabushii Itazura Na Inori
Het zijn mooie tijden voor de Fushitsusha-fans. Nadat dit voorjaar de band rond Keiji Haino opeens na een lange winterslaap weer opdook met Hikari To Nazukeyo (zie #14) verscheen er niet veel later alweer een vervolg, opnieuw met drummer Ikuro Takahashi en bassist Mitsuru Nasuno. Op dit album blijft het “rock”-gedeelte verrassend op de achtergrond. De cd focust zich op de kreunende zang van Haino en allerlei vrije jazzritmes, terwijl het vuile gitaargeluid beheerst op de achtergrond opereert. Het is een nieuw geluid voor Fushitsusha waar je vanwege de bijzondere Japanse zang misschien moeilijk doorheen prikt, maar het bevestigt nog maar weer eens dat Haino met deze moeder der alle Japrockbands nog steeds innovatief kan zijn.