Muziek

Djin Aquarian & Plastic Crimewave Sound – Save The World

Door aan vrijdag, augustus 3, 2012

Het is samenwerking om van te dromen, letterlijk en figuurlijk: Djin Aquarian en Plastic Crimewave Sound. Eerstgenoemde gitarist heeft zijn historie in het legendarische Ya Ho Wha 13, dat onder leiding van Father Yod in de eerste helft van de jaren zeventig een aantal behoorlijk zweverige albums maakte. Steve Kraków staat bekend als Plastic Crimewave en wordt gezien als “guru” op het gebied van psychedelische kunst (het handgetekende magazine Galactic Zoo Dossier wordt uitgegeven door Drag City). Zijn acid punk slingert hij met enige regelmaat de wereld in met de toevoeging “Sound” achter de artiestennaam. Ze vonden elkaar in 2009, toerden samen en begonnen te werken aan een album, die de titel Save The World heeft meegekregen.

Het album gaat nog rustig van start met een korte demonstratie van de spirituele zang van Djin, slechts minimaal ondersteund door wat elektronische effecten: een geslaagde poging om de luisteraar in een hypnose te brengen ter voorbereiding wat komen gaat. Het daarop volgende en een kwartier durende Ride My Merkabah is namelijk meteen het prijsnummer. Met de pedalen vol ingedrukt bespeelt Djin zijn akoestische gitaar, terwijl de bas en drums een krauty ritmesectie neerzetten. Een tempoverlaging achterlatend gaat het nummer na de helft richting kosmische hoogten, terwijl de effecten het gitaargeluid omvormen tot een rasp die het laatste stukje hersenen gekoppeld aan het bewustzijn wegneemt.

I’m Gonna Take You Home is een klassieker uit de Ya Ho Wha 13 collectie. Versie nummer twee, hier present, doet niet onder voor het origineel op het gebied van wazige psychedelica, al doet het gitaargeluid van de moderne variant vermoedelijk heel wat meer stof opwaaien. Met de afsluitende jams (alles is live opgenomen) Dinosaurs Revisited en Ethereal Pastures wordt de plaat steeds meer een ruimteschip, zeker wanneer Hands Of Hydra nog een handje meehelpt op de sitar. Het maakt ook van kant B een verslavende trip, waarin je ook na het afslaan van het vinyl graag nog even in blijft hangen.

Als dat nog niet genoeg is, zal de waanzinnige hoes de twijfelaars wel over de heilige streep trekken. De binnenkant beeldt een gevecht tussen goed en kwaad uit, de bandleden in de hoofdrol, getekend in de typische comicstijl van Plastic Crimewave. Hallucinerende effecten zijn gegarandeerd, mits de afbeelding onder blacklight wordt geplaatst. Save The World komt uit bij Prophase Music, 250 exemplaren op blauw vinyl, en 250 in goudkleur. You know what to do.

Verder lezen
0
Muziek

Juli 2012

Door aan dinsdag, juli 31, 2012

Zomerstop? Niet bepaald. Ik genoot eerder deze maand al van The Black Twig Pickers, Jaap Blonk & Machinefabriek en van drie nieuwe releases waarbij Pat Murano bij betrokken is (met als hoogtepunt de LP van Raajmahal). Ook dook ik in de nog prille discografie van Eiderdown Records, met onder andere Ernesto Gonzalez en Glen Steenkiste van Sylvester Anfang II-faam op cassette.

Dat brengt mij meteen bij de volgende release die de moeite van het horen waard is. Het is al een druk jaar voor de mannen van Sylvester Anfang II met twee albums, maar ook bij de diverse soloprojecten is het eind nog niet in zicht. Steenkiste’s Hellvete kwam in juli met ’t Orgelorkest aanzetten, een cassette op het Japanse Crooked Tapes. Prachtig artwork, en voor wie van dromerige als ook hypnotiserende orgeldrones houdt zeker een aanrader.

Herinnert u nog het optreden van Hermann Nitsch op het Incubate festival in 2009? De vier minimalistische stukken op het orgel van de Pauluskerk in Tilburg zijn sinds kort vereeuwigd op een dubbele LP, uitgebracht op Dead Mind Records (en reeds uitverkocht). De Oostenrijkse kunstenaar gaat subtiel van zacht naar hard, van minimalisme naar bombast en van rustgevend naar bezeten. Met een hoes verwijzend naar zijn controversiële Aktion performance op hetzelfde festival.

Mijn meest geluisterde LP van afgelopen maand is ongetwijfeld So Higher van het Amerikaanse drietal Koi Pond. Deze verschijnt op het label van Justin Wright, bekend van Expo ’70, waardoor het geen verrassing is dat de band in de psychedelica opereert. Orgels en synths ondersteunen groovende en noisy stonerriffs met eentonige ritmes die je bijna buiten bewustzijn brengen. Vooral de B-kant is een dreunend genot.

De releases van Köhn zijn voor mij nog nooit een teleurstelling geweest, en Soulastalgia is daarop geen uitzondering. Hij brengt hier enkele recente liveopnames bijeen, en komt dan ergens uit tussen de spacende synth van We Need More Space In The Cosmos en de minimalistische geïmproviseerde orgelklanken van het vorig jaar uitgebrachte Random Patterns. Door het ontbreken van livegeluiden kun je deze plaat gerust zien als een volwaardige release, dat in kwaliteit niet onder doet voor zijn studioalbums. Het album komt uit bij Deep Distance, een offshoot van het Great Pop Supplement label, geïnspireerd door de zelf uitgegeven lp’s van Conrad Schnitzler in de jaren 70.

Juli was ook een maand met enkele prachtige heruitgaven. Om te beginnen twee van de legendarische Egisto Macchi, die onterecht vaak in de schaduw heeft gestaan van zijn landgenoot Ennio Morricone, waarmee hij samen in Gruppo D’Improvvisazione Nuova Consonanza zat. Op I Futuribili worden modulaire synthesizers afgewisseld met strijkarrangementen en gitaar, beelden oproepend aan spannende passages van Italiaanse films uit de jaren zeventig. Voix is net zo’n meesterwerk, doch gericht op klassieke composities voor zang, ondersteund door musique concrète en duistere, soms bombastische soundscapes. Beide lp’s verschijnen bij The Roundtable.

De Franse avant-garde muzikant Ghédalia Tazartès is minstens zo ongrijpbaar. Voyage À L’Ombre werd in 1997 op cd uitgebracht, maar krijgt dankzij Hot Releases ook een uitgave op vinyl. Zijn bizarre transities in zijn stem zorgen voor een excentrieke mix van folk, klassiek, punk en electro-akoestische muziek. Experiment, maar ook gepolijste ethnopop vinden we terug op de re-release door Blackest Ever Black van Flaming Tunes, het enige album dat Gareth Williams maakte buiten This Heat om, samen met Mary Currie. En nu we toch met heruitgaven bezig zijn: probeer The Tropics van Masato Minami (acid folkrock op Klimt Records) eens, of het postume Raining van Rolf Julius (weergaloos mooie field recordings temidden van een regenbui, op Western Vinyl).

Ook in augustus staan er weer een hoop mooie releases op stapel, waarvan ik uiteraard verslag zal doen, voor zover de tijd dat toelaat.

Verder lezen
0
Muziek

The Black Twig Pickers – Whompyjawed

Door aan zondag, juli 29, 2012

Het trio The Black Twig Pickers, gevormd door Mike Gangloff, Nathan Bowles and Isak Howell, heeft een opmerkelijke status. Als voorvechters van muzikale tradities uit de Appalachen en het boerenleven in Virginia, zijn ze verrassend geliefd onder een “alternatief” hedendaags publiek, een publiek dat niet terugdeinst bij experimentele en avant-garde muziek. Ze zijn dan ook de spreekwoordelijke vreemde eend op het Thrill Jockey label, maar daar trekken ze zich niets van aan. Sterker nog, op de 12” EP Whompyjawed gaan ze nog een stap verder. Of moet ik zeggen, een stap terug?

Aan het begin van Merry Mountain Hoedown wordt meteen duidelijk dat The Black Twig Pickers zich richten op het platteland, ouderwetse bluegrass festivals en kleine plaatselijke barretjes, waar tuinbroeken en strohoeden nog in de mode zijn. Net als buck dancing en flat footing. In een moordend tempo gaat fiddler Gangloff van start, geholpen door de uit de square dance scene opgedoken Sally Morgan. Als niet veel later de banjo in zet, is er geen houden meer aan. Dit is muziek om op te dansen, te feesten. Sam Linkous en Joe Dejarnette op gitaar and bas maken de party compleet. In de dertien minuten dat het nummer duurt kan men de “yeehaa’s” dan ook niet onderdrukken.

Hoe ongedwongen de sfeer op deze EP ook mogen zijn, The Black Twig Pickers nemen hun werk zeer serieus. Dat blijkt ook weer uit de andere zijde van het vinyl, Brushy Fork Of John’s Creek. Opnieuw is dit een bewerking van een klassiek fiddle nummer, uit lang vervlogen doch niet vergeten tijden. De Twig Pickers houden de traditionele speltechnieken in ere, zonder ook maar een steekje te laten vallen. Met Nathan Bowles (in oktober komt zijn soloplaat uit bij Soft Abuse) op zijn fantastische wasbord en Isak Howell op gitaar en mondharp, is het nummer ook knap gelaagd. Maar het is natuurlijk vooral het ritmische stampvoeten dat de aandacht trekt.

Met Whompyjawed hebben The Black Twig Pickers een enorm aanstekelijk en vermakelijk mini-album neergezet, waarbij veel respect wordt getoond voor de oorsprong en tradities van dit soort muziek. Van een “frisse wind” wil ik niet spreken, omdat deze plaat net zo goed voor de Eerste Wereldoorlog gemaakt zou kunnen zijn. Toch schreeuwt Whompyjawed om meer, het liefst in een live uitvoering natuurlijk. In een boerenschuur.

Verder lezen
0