Niggas with Guitars

Bij een naam als Niggas With Guitars denk je in de eerste instantie misschien aan een gelegenheidsbandje bestaande uit de vriendenclub van 50 cent die (geïnspireerd door 20.000 uur Guitar Hero spelen) de cross-over rap / rock weer nieuw leven in wilt blazen. Helemaal uitsluiten kunnen we dat niet, want wie er achter Niggas With Guitars schuilgaat, blijft vooralsnog een mysterie. Maar met rap of rock heeft het in ieder geval weinig te maken, afgaande op het debuutalbum Ethnic Frenzy op Digitalis. Dit is de overtreffende trap van hypnagogische muziek: bedwelmend, vertragend en dromerig. We stellen ons voor dat het witch house genre in een strijd is gewikkeld met new age en andere afgekloven synthklanken, hier en daar versiert met een druppende Roland 808. Alsof één nummer van vier minuten is opgerekt tot iets meer dan een half uur. Donker is de muziek ook, maar dat heeft niets met huidskleur te maken. De naar beneden gepitchte vocalen in Ethiopia Control bijvoorbeeld, brengen de nachtmerrie wel erg dichtbij. De vervaarlijke drones vormen de rest van het drama, in gedachten gevisualiseerd met een klassieke Italiaanse horrorfilm. Grote kans dat er ook in de platenzaak zich een horrorfilm zal afspelen: er zijn slechts tweehonderd exemplaren van het vinyl in omloop. Dat is het deze trip wel waard.

Niggas With Guitars – E.F.O.

Rene Hell

De Amerikaan Jeff Witscher heeft een hoop schuilnamen. Impregnable, Secret Abuse, Marble Sky en Rene Hell zijn een greep uit zijn collectie pseudoniemen. Met die laatstgenoemde is hij de afgelopen paar jaar gestaag een reputatie aan het opbouwen. Nadat hij met Porcelain Opera op het Type label debuteerde, was hij te horen op verschillende collaboraties en bracht hij onder meer een 7” uit op KRAAK. Dat Rene Hell tijd heeft gehad om ondertussen zijn tweede – The Terminal Symphony – af te maken, mag een wonder heten. Maar afgeraffeld is het album zeker niet. Net zoals zijn collega in de elektronische muziek Tim Hecker heeft de producer een oog voor compositie, iets wat wellicht al uit de titel valt af te leiden. The Terminal Symphony luistert inderdaad als een klassieke opera, doch geheel met elektronische arrangementen. Strak georkestreerd en vol met minieme details maakt van dit album een kosmische reis langs kraut, new age, ouderwetse synthesizermuziek en lichte noise. Dansbaar is het niet, want de golvende klanken worden alleen maar opgevuld met meer bliepjes en kraakjes (geen beats dus), zonder dat die de symfonie verstoren. Je mag gerust de conclusie trekken dat klassieke en elektronische muziek elkaar steeds vaker weten te vinden, en The Terminal Symphony is daar een schoolvoorbeeld van.

Krautrock 2.0

Nee, ik zoek geen onderdelen voor een brommer. Ik zou graag het album Tank van Kreidler willen bestellen. Verkeerde adres? Wat zegt u? Nee, ik neem u niet in de maling. Moet u eens horen, Kreidler loopt al sinds het jaar 1994 rond in de Duitse elektronica! Nee, niet sinds 1950. Nogmaals, ik heb het niet over brommers. Ik haat brommers. Ik heb liever Kreidler’s negende album, dat bol staat van de verwijzingen naar oude krautrock, progressieve elektronica gemaakt met analoge instrumenten en soundtracks van Italiaanse horrorfilms uit de jaren zeventig. Vijf keer wereldkampioen in de jaren zeventig? Jan de Vries? Wie is dat nu weer? Ik betwijfel of hij bij de band is betrokken. Of houdt hij ook van een beetje vuige krautdisco à la Neu!? Niet? Dan moet het iemand anders zijn geweest die Tank van zo’n veelzijdige doch heldere productie heeft voorzien. Niet meer geproduceerd zegt u? Zit er soms iets in uw oor? Tank is begin maart uitgekomen bij Bureau B, een uitstekende plaat als u het mij vraagt.