Mrbungle.nl

Dit jaar gaat het er dan eindelijk van komen. Vielen eerder geplande bezoeken door logistieke problemen en gebrek aan doortastendheid van mijn kant in het water, op 5 maart aanstaande kan niets mij nog weerhouden het Kraak festival in Aalst aan te doen. Dat het de 13e editie is van het festijn brengt mij vooralsnog geen ongeluk.

Het Gentse platenlabel Kraak is al jaren een merknaam voor de open vernieuwende muziekcultuur; niet alleen met hun eigen releases, maar ook met het gratis Ruis Magazine en allerlei concertavonden in Vlaanderen. Het festival sluit daarbij aan. Ook dit jaar is de line-up weer om van in een psychose te raken: fluxus avant-garde, freejazz, harde gitaarnoise, performance-improv en outsiderblues. En zoals altijd in een ideale mix van vrijgevochten oudjes uit de muziekgeschiedenis en artiesten die op de rand staan om ook door anderen te worden ontdekt. Ongeduldig als ik ben, loop ik net als voorgaande jaren de line-up al uitvoerig door te spitten al voordat er één noot live is gespeeld.

Ik begin maar met een jammerlijke afzegging: de Amerikaanse rapper Lil B. Toen ik de naam zag staan leefde ik in de veronderstelling dat het hier een andere Lil B betrof: hiphop op het Kraak festival leek mij een malentendu, totdat ik zijn plaat Rain In England tot mij nam. De combinatie van beatloze new age synthesizers en onconventionele flows maken van Lil B een bijzonder creatieve artiest in een wereldje waar het meestal om iets anders draait. Hij zal niet meer in Aalst optreden, maar die ontdekking steek ik alvast in de pocket.

New age muziek mag dus weer. Dat bewees onder meer Dolphins Into The Future met zijn plaat op het Kraak label vorig jaar. In één van de vijf kamers van Netwerk (het centrum voor hedendaagse kunst in Aalst) zal een oudgediende in dit genre acte de présence geven: Iasos. De geboren Griek van Amerikaanse nationaliteit creëerde volgens enkele psychologen een album dat de muziek die mensen met een bijna-dood ervaring horen, het dichtst benaderd. Mocht ik in maart ook in zo’n staat raken dan zal ik uiteraard uitgebreid verslag doen van mijn ervaringen.

Dat leeftijd uithoudingsvermogen niet in de weg hoeft te zitten zal worden gestaafd door het zes uur durende optreden van Catherine Christer Hennix (1948). Nadat ze in de jaren zestig van de vorige eeuw muziek ging studeren putte ze veel inspiratie uit ontmoetingen met onder andere La Monte Young, Pandit Pran Nath en Henry Flynt. Haar eindeloze composities zijn drone geschiedenis. Nog net geen geschiedenis is de inmiddels 66-jarige freejazz muzikant Arthur Doyle. Op saxofoon, fluit en zang zal hij samen met avant-garde drummer Steve Noble ongetwijfeld een eigenzinnig staaltje chaotiserende freakjazz neerzetten.

Verleden, heden, toekomst. Gentenaar Floris Vanhoof behoort in ieder geval niet tot het eerste. Met zelfgebouwde synthesizers en allerlei tweedehandse artefacten schiet hij onvoorspelbaar van minimale elektronische muziek naar snoeiharde noise met misschien wel visuele effecten van fossielen. Van een beetje gekkigheid houdt hij wel. Zo heeft hij ook een film gemaakt over het griezelige aspect van een milkshakeautomaat. Meer Belgische humor (of is het serieus?) komt van The Beautiful Band, een supergroep met Bram Devens (Ignatz), Paul Labreque (Sunburned Hand of the Man), él-g, Laurent Cartuyvels (R.O.T.) en Patrick Calvelo (Coem), opgericht om hun interesses in AOR te kanaliseren.

Bij Bryce Beverlin II uit Minneapolis wordt het vooral spannend wie als eerste in lachen uitbarst bij zijn ietwat vreemde improvisatietechnieken. Met mond, tanden, lippen en stembanden maakt hij niet alleen de raarste geluiden maar trekt hij ook nog eens de gekste gezichten. Om zijn performance verder op te leuken gebruikt hij van alles, van theekopjes tot krantenpapier en percussie-instrumenten. Zelfde stad, ander werk levert Mother Of Fire: rock met stevig behaarde ballen. Lekker psychedelisch en met een lo-fi sausje dendert dit trio met viool, basgitaar en drums zonder ontzag door de kenmerken van krautrock en opgefokte new wave heen.

De rest van het programma wordt gevormd door acts uit Europa. Van de Britse eilanden komen Call Back The Giants (geflipte geluiden uit de synthesizers) en violiste Bridget Hayden (ook gewoon loodzware noise & drones). Uit Frankrijk het nog onbekende France (pulserende dronerock met gerecyclede elementen uit alle werelddelen), Twinsistermoon (één helft van het paganpsychfolkduo Natural Snow Buildings) en tenslotte nog Thomas Bloch. Die laatste is een specialist in bizarre instrumenten als de ondes martenot, glasharmonica en cristal baschet.

Nee, ik was nog niet klaar. Tentoonstellingen, films en publiek dat over twee jaar net zo hip is als de artiesten die er optreden zijn uiteraard ook aanwezig. Tickets, samples en andere info uiteraard via de site.