Tag archieven: akoestisch
Muziek

Steve Gunn & Mike Cooper – FRKWYS Vol. 11: Cantos de Lisboa

Door aan woensdag, augustus 6, 2014

In het bericht vorige week op mrbungle.nl ging het al over Portugal, vandaag doen we dat nog eens dunnetjes over. Het is dan ook een land dat bij uitstek past bij een ontspannen zomerstemming met zijn aangename temperaturen, lage leeftempo en kleurrijke taferelen. Zouden we dit jaar aan hetzelfde gevoel een album moeten hangen, dat is dat zeer waarschijnlijk de samenwerking tussen Steve Gunn en Mike Cooper, het elfde deel in de FRKWYS serie van het RVNG Intl. label.

Hoewel de vaart in het uitgeven van deze FRKWYS serie de laatste tijd aanzienlijk lager ligt dan in de beginperiode, heeft het concept – waarin verschillende generaties muzikanten aan elkaar worden gekoppeld – vandaag de dag niets aan kracht ingeboet. Sterker nog, sinds dat deel negen (recensie hier) in Jamaica werd opgenomen, heeft het steeds meer een mondiaal karakter gekregen. FRKWYS is daardoor niet alleen meer een combinatie van oud & nieuw, maar is ook een mengelmoes van culturen geworden. Op deel elf proberen twee iconen uit de gitaarimprovisatie – één relevant in het heden, één in het verleden én in het heden – de sfeer van Portugese traditie te vangen op Cantos de Lisboa.

Mike Cooper en Steve Gunn gaan van start met daar waar ze goed in zijn: eigenzinnig gepluk aan de snaren van de akoestisch gitaar in een geïmproviseerde mix van folk en blues. Het lijkt ze daarnaast geen enkele moeite te kosten om op Saudade Do Santos-o-Vehlo de melancholiek van de Fado in hun muziek op te nemen. In het daaropvolgende Pena Panorama tilt de cello van Helena Espvall, samen met Gunn’s neerslachtige zang, deze emotie nog eens naar een hoger niveau. Voor de liefhebbers van vooral het oudere werk van Cooper, al actief als muzikant sinds eind jaren zestig, is er onder andere het nummer Pony Blues: deze tamelijk opzwepende bewerking van het Charley Patton-nummer mag je gerust kwalificeren als onvervalste countryblues, al zorgen drones op de achtergrond voor een onorthodox randje.

Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan, en de twee heren kunnen hun liefde voor experiment niet lang verbergen. Mike Cooper laat weliswaar zijn befaamde field recordings en Hawaïaanse melodieën achterwege, maar Song For Charlie kun je met zijn langgerekte gongklanken en krakende elektronica geen blues meer noemen. Ook op Lampedusa 2013 worden de gitaarsnaren onrustig overstemd met effecten die weinig met traditionele folkmuziek van doen hebben. Toch weet het duo de mellow sfeer en de visuele uitwerking ervan vast te houden. Je kunt je inderdaad afvragen wat dit nog met Portugal te maken heeft; feit blijft dat in dit land Steve Gunn en Mike Cooper elkaar als muzikale zielsverwanten helemaal hebben gevonden.

Een paar jaar geleden was ik zelf in Portugal. Met dit album zoemend in mijn achterhoofd krijg ik spontaan zin om daar weer naar terug te keren. Al is het met de huidige zomer en Cantos de Lisboa op de draaitafel ook geen enkel probleem je in eigen land in het Middeleeuwse Alfama te wanen, waar het levenslied weerklinkt in het doolhof van smalle straatjes.

Meer Steve Gunn op mrbungle.nl:
Jaarlijst 2013: #3
Gunn-Truscinski Duo – Ocean Parkway

Meer Mike Cooper op mrbungle.nl:
Jaarlijst 2013: #4

Verder lezen
0
Muziek

Alan & Richard Bishop anno 2014

Door aan vrijdag, mei 23, 2014

Nadat drummer Charles Gocher in 2007 overleed, kwam er een einde aan een ruim kwart eeuw Sun City Girls. De twee overgebleven leden van de exotische band, de gebroeders Alan en Richard Bishop, zijn echter tot vandaag de dag actief gebleven in de muziekwereld. Eerstgenoemde schopte het met zijn Baroque Primitiva nog tot nummer drie in mijn jaarlijst van 2011 (waar dat wellicht nummer één had moeten zijn) en hij is medeoprichter van het Sublime Frequencies label, gespecialiseerd in esoterische wereldmuziek. Vorig jaar schreef ik nog over zijn Egyptische band, The Invisible Hands. Richard Bishop sloeg zichzelf tot ridder en treedt als artiest meer in de spotlights, met een tiental solo releases sindsdien. Ook is hij actief in de “supergroep” Rangda. Dit voorjaar is het feest voor de liefhebbers van hun muziek. Niet alleen liet Sir Richard Bishop zijn gezicht zien op podia in Europa (oude klassiekers van Sun City Girls live niet schuwend), er verscheen op Records Store Day een split release van de broers en daarnaast van beide heren solo albums.

If You Don’t Like It… DON’T is de titel van de lp met op iedere zijde een andere Bishop. Het duidt direct hun al dan niet geveinsde onverschillige houding aan, vaak ook kenmerkend voor de muziek. Zeker bij Alvarius B, het alter ego van Alan; zijn bruuske speelstijl is alles behalve mooi en zijn techniek niet bepaald verfijnd. De negen korte instrumentale uitbarstingen zijn bijna aanstotelijk ruw, woest ritmische slagen makend als een gefrustreerde bluesheld die zijn gitaar maar niet gestemd krijgt. Toch, een nummer als Dwarf Awareness is dan weer behoorlijk zachtmoedig en laat zijn talent voor mooie melodieën duidelijk horen. Kant B met Sir Richard Bishop is minder agressief, focussend op warme akkoorden en elegante toonladders, zich manoeuvrerend tussen John Fahey-achtige folkblues, Oosterse muziek en spirituele ragas. Alle tracks op deze lp zijn overigens kakelvers, opgenomen eind 2013.

Dat laatste kunnen we niet zeggen van het album What One Man Can Do with an Acoustic Guitar, Surely Another Can Do with His Hands Around the Neck of God. Met deze mond vol haalt Alvarius B. materiaal uit de periode 1990-1999 van stal, prime time voor de Sun City Girls. De zestien “songs about strangling people” laten verwrongen en ongefilterde, doch zeker niet wereldvreemde blues horen, rechtstreeks opgenomen op cassette. Voor schoonheid of subtiliteit moet je ver langs het onrustige lo-fi getokkel en gepluk heen kunnen kijken, maar zijn methode levert wel een unieke sound op. Hoewel ik zijn sarcastische gebral wel enigszins mis (alles is instrumentaal), vormt deze lp samen met Fuck You And The Horse You Rode On van vorig jaar een mooi retrospectief overzicht van de Alan Bishop in vroeger tijden. De afsluiter Nasty Plumage verscheen overigens al eens op het eerbetoon aan Jack Rose.

Het is evident dat zijn broer Richard de gitarist was van de Sun City Girls, toen al spelend met een eclectische stijl die hij solo verder heeft uitgebouwd. Hij weet in compositie en complexiteit grote klasse te tonen en Solo Acoustic Vol. 8, uit de prachtige serie van Vin Du Select Qualitite, is daarop geen uitzondering. De door allerhande exotica geïnfecteerde Amerikaanse folk krijgt een hierop wederom een Oosters tintje mee. Het in drie stukken opgedeelde Hypostasis biedt misschien weinig verrassingen, maar behoort desalniettemin tot zijn beste werken.

Sir Richard Bishop kwam rond Record Store Day ook nog met een andere release op de proppen: de 10” Road To Siam op het Duitse label Unrock. Zoals de naam al aanduidt, gaat hij op deze korte EP op reis naar Thailand langs de Mekong, de rivier waarna het eerste nummer is vernoemd. Hij neemt hierop elf minuten lang een traditioneel Thais instrument ter hand, de phin, en bespeelt deze soort banjo zonder akkoorden, resulterend in melodieus gepluk aan de snaren. De drie nummers op de andere zijde verschenen eerder vorig jaar op enkel digitaal uitgebrachte albums, en passen wellicht in eenzelfde vat: die van Aziatisch geïnspireerde virtuoze folkmuziek op de zessnarige akoestische gitaar.

Overdaad schaadt weer eens niet, en dat deed het nooit eigenlijk bij de Sun City Girls. De heren Bishop houden de erfenis meer dan ooit in leven.

Verder lezen
0
Muziek

Jon Collin – High Peak Selections

Door aan woensdag, maart 20, 2013

Het Britse Winebox Press label staat garant voor bijzondere releases op cassette. Niet per se vanwege de muziek of de extreem gelimiteerde edities, maar vooral vanwege de verpakkingen. Zonder uitzondering worden achtergelaten houten meubels (stoelen, banken, kasten, lades, ladders, etcetera) in stukken gezaagd om vervolgens als kunstig omhulsel te dienen voor de tape. De man achter dit label is Jon Collin, actief zowel solo als in Vampire Blues, Serfs en Whole Voyald Infinite Light. High Peak Selections is de derde release op z’n eigen label met zichzelf als soloartiest.

Wat direct opvalt is dat we ditmaal een normale lp in handen hebben. Het is daarmee de eerste uitgave op vinyl van het label. Om de Royal Mail te sparen is er deze keer ook geen deur of iets dergelijks als hoes gebruikt. Een doodnormale plaat dus, in ieder geval voor het zicht. De titel doet vermoeden dat we hier met een soort compilatie van doen hebben, die het beste van zijn trilogie van High Peak cassettes (waarvan er twee nog moeten uitkomen) verzameld.

Jon Collin improviseert met de akoestische gitaar. Naast het bekende getokkel bespeelt hij het instrument voor een groot gedeelte met een slide, wat voor prachtige melodieuze bluesdrones zorgt. De richting is onvoorspelbaar, maar vanwege het rustieke karakter kan men de tijd nemen om de psychedelische kronkels op zich te laten inwerken. Percussie, afgezien van wat klappen op de klankast, of zang zijn niet aanwezig. High Peak Selections schuurt daarmee tegen het abstracte aan, doch laat genoeg tastbaars over om memorabel te zijn.

De hoes vertelt een verhaal dicht bij de natuur, in een bebost en heuvelachtig landschap. Het geluid is evenzo ruimtelijk; de slaapkamer-opnamekwaliteit met gehoest en zelfs een boormachine in de verte ertussendoor, doen daar niets aan af. De vele openingen tussen de echoënde snaren laten de High Peak Selections ademen als de vele bomen die op de voorkant staan afgebeeld. Of dat ook meteen een relatie heeft met de meubels die als Jon Collin’s favoriete recyclingproduct gelden, durf ik niet te zeggen. Het bijna zeven minuten durende Furniture Makers Moan spreekt voor zich.

Ik heb hoge verwachtingen van een hopelijk nog te verschijnen album van Vampire Blues, maar tot die tijd kan ik mij uitstekend vermaken met deze inspirerende plaat van bandlid Jon Collin. De 250 handgenummerde exemplaren kun je (nu nog) krijgen via Norman Records, Rough Trade of bij Winebox zelf.

Verder lezen
2