Nee, dit is geen beknopte samenvatting van mijn eerdere bericht, in augustus vorig jaar. Richard Youngs is écht een artiest die meerdere platen per jaar kan uitbrengen en daarnaast telkens weer iets bijzonders weet te creëren, bijzonder genoeg om er opnieuw over te typen. Core To The Brave en Amaranthine zijn mijn laatste aanwinsten met Youngs’ naam erop.
Core To The Brave komt uit bij Root Strata en valt vrijwel direct op door zijn agressiviteit. Zware bassen, gitaarloops voorzien van veel distortion en uit de maat springende beats brengen de luisteraar volledig uit balans. En dan is daar die onmiskenbare stem die iedereen weer met beide benen op de grond zet. Zoals altijd weet Youngs zijn voordracht feilloos op de goede momenten in te passen, een vooraf onmogelijk geachte symbiose vormend. Toch staat Core To The Brave ver af van zijn relatief brave folk-achtige of electro-pop albums, waar hij zijn status voor een groot deel aan heeft te danken. De doommetal van We Are The Messengers of het venijnige Forever Hills Of Everyday zetten de luidsprekers op scherp. Een meesterlijk bruut album.
Met Amaranthine bewijst Richard Youngs dat je kunt blijven vernieuwen en tegelijkertijd je eigen stijl kunt behouden. Deze lp op Mie Music omschrijven als een percussie-gedreven free jazz plaat met de stem in plaats van een gierende sax, komt misschien nog het meest in de buurt. Opnieuw wordt er veel gevraagd van de luisteraar. De drums vormen weliswaar de fundering, meedogenloze gitaarfeedback en een zes minuten durende solo op de skakuhachi zijn zomaar elementen die kunnen opduiken in de vier nummers die Amaranthine telt. State I’m In (California) is een nummer dat herinneringen oproept aan martial neo-folk uit de jaren negentig, dat fans van het eerste uur zeker zal aanspreken. Toch is Amaranthine bovenal een album waarop Richard Youngs zijn eigen grenzen van de avant-garde verlegt, zonder identiteit te verliezen.
Twee platen zo vroeg in het jaar geeft goede moed voor de Richard Youngs-verzamelaar. Afvragen of de volgende ook weer de moeite waard zal zijn, is niet aan de orde. Dat bewijst hij al een jaar of twintig.