Nevada City, Californië. Een klein mijnstadje met nauwelijks drieduizend inwoners, ergens in de 19e eeuw gesticht tijdens de goudkoorts. Een typisch Amerikaanse dorpje met uitzicht op de bergtoppen. Net als in iedere andere Amerikaanse vlek op de landkaart drinken de inwoners zwarte koffie en eten ze ”pie” in het plaatselijke café. Niets bijzonders. Je zou zelfs zeggen: saai. Toch heeft Nevada City iets bijzonders. Op zo weinig inwoners is het aantal dorpse muzikanten dat de lokale boerenschuur is ontstegen, opmerkelijk te noemen. Ik doel uiteraard niet op Supertramp-oprichter Roger Hodgson, maar op twee jonge dames die zich de laatste jaren aardig hebben laten gelden in het nieuwerwetse folk genre. Harpiste Joanna Newsom met haar eigenzinnige stem, en Alela Diane met bescheiden herder-uit-de-bergen-folk zijn voor mij de belangrijkste (voormalige) inwoners van Nevada City.
Over Joanna Newsom gaan we het nu even niet hebben (hoewel ik toch wel even wil laten vallen dat haar twee albums tot het beste in het genre behoren). Leeftijdsgenoot Alela Diane – 25 lentes jong – verdient met haar tweede album To Be Still een plekje op deze site. Niet dat het debuutalbum The Pirate’s Gospel ondergesneeuwd is door de briljantheid van haar dorpsgenoot, integendeel. Dit album, vol met sobere en minimale singer-songwriter folk, begeleid met slechts een gitaar, heeft 
langzaam maar zeker een flinke reputatie weten op te bouwen, met een Europese tournee tot gevolg. Tussen de optredens door schreef ze de opvolger, afgemaakt in de studio van haar eveneens muzikale vader, Tom Menig, en wat vrienden waaronder Pete Grant en Michael Hurley. Allemaal thuis in Nevada City.
Haar muziek is diep geworteld in traditionele Amerikaanse folk. Haar simpele zelfgeleerde speeltechniek lijkt ondergeschikt aan het gevoel dat ze wil uitdragen; dat wordt vooral bepaald door haar hemelse stem. Het bereik overstijgt met gemak een aantal octaven maar blijft te allen tijde prachtig zuiver. Op To Be Still heeft ze gekozen voor een rijker geluid dan op het debuut. Naast de gitaar maken een viool, banjo, pedal steel en lichte percussie hun opwachting. Ik vind het allerminst een slechte ontwikkeling. Vaak weet een leeg muzikaal omhulsel de melancholische sfeer die de folk lijkt te willen overbrengen, het beste te benaderen, maar hier zijn de extra arrangementen een meerwaarde. De bluegrass- en countryelementen geven daarnaast meer jeu aan het album. De rijkere productie zorgt voor een volwassener geluid en dat is een aanwinst.
Ook tekstueel is Alela Diane gegroeid. Poëtisch brengt ze haar verhaal; de onorthodoxe zinsvorming met alledaagse woorden zet aan tot denken. Ik denk vooral: wat een prachtig album. To Be Still is een verrijking voor de platenkast. En voortaan houd ik het geboorteregister van Nevada City in de gaten.