Tag archieven: Australië
Muziek

Matthew P. Hopkins – Nocturnes

Door aan woensdag, januari 29, 2014

De Australische artiest Matthew P. Hopkins werkt al jaren vanuit zijn geboorteland met diverse media. Zowel visueel, tekstueel als met geluid kan hij prima uit de voeten. Hij is wat muziek betreft actief in groepen als The Bowles (geniale single op Kye), Vincent Over The Sink, Naked On The Vague en Half High, solo heeft hij een aantal goed verstopte cassettes en cdr’s uitgebracht in kleine oplagen. Zijn eerste lp Nocturnes zal terecht een groter bereik hebben.

matthewhopkins

Hopkins maakt gebruik van synthesizer, cassettes, effect pedalen, contactmicrofoon en willekeurige objecten om tot een creatieve uiting van rudimentaire elektronica te komen. De drie nummers zijn minimalistisch met een deinende drone als basis, waarop spaarzaam wordt geklikt en gekraakt. Zoals bij de meeste goede ambient / drone muziek heeft dit een absoluut hypnotiserend en isolerend effect op de geest van de luisteraar.

Toch zou ik Nocturnes niet over een bepaalde kam willen scheren. Dankzij het DIY-element, de melancholiek en het gevoel van ongemak die hij aan zijn muziek weet mee te geven mag je het behoorlijk uniek noemen. Hier en daar duikt in mijn gedachten een vergelijking met het Britse Call Back The Giants op, maar ook liefhebbers van William Basinski komen hier aan hun trekken, om je toch een idee te geven.

Overigens verscheen het tot nu toe enige album Suspension van Half High vorig jaar nog op vinyl bij R.I.P. Society, nadat het eerder op cassette en cdr werd uitgebracht. Het is eigenlijk al net zo’n aanrader als het bovengenoemde solo album van Hopkins. In Half High werkt hij samen met Lucy Phelan aan donkere elektronische passages, wederom door het mysterieuze en het primitieve herinneringen oproepend aan Call Back The Giants. Synthesizer, sampler, tapes en stem zorgen voor een spookachtige stemming die een grote aantrekkingskracht uitoefent.

Het tot driehonderd exemplaren gelimiteerde vinyl van Nocturnes is prachtig grijs, en wordt geleverd met een viertal kartonnen kaarten met “listening events”: korte, poëtische teksten die een omschrijving geven van hoe een bepaald geluidsgevoel wordt gecreëerd. Nocturnes is een hoogtepunt in deze eerste maand van het jaar, en is vooralsnog te verkrijgen via het Vittelli label.

Verder lezen
0
Muziek

Sky Needle – Debased Shapes

Door aan zaterdag, oktober 5, 2013

Het optreden van de Australische band Sky Needle op het Tilburgse Incubate Festival, afgelopen september, staat bij mij in het geheugen gegrift. Het inmiddels zeven-koppige collectief was duidelijk niet de halve aardbol rondgereisd om alleen maar een beetje cultuur te snuiven. Met een brok energie waar je de hele outback mee zou kunnen verlichten bespeelde de verwilderd uitziende bandleden hun nog bizarder uitziende zelfgemaakte “unstruments” alsof hun tweede plaat Debased Shapes hun zwanenzang zou zijn.

sky needle

Het ziet er in de eerste instantie maar een beetje gekunsteld uit: voetpompen met toeters eraan bevestigd; gitaren van een speakerbox, duct tape en wat metalen draden; percussie instrumenten die je doorgaans alleen in de keuken ziet; en tenslotte een bont stel Australiërs waar de nonchalance vanaf straalt. Het maakt Sky Needle volstrekt uniek nog voordat ze één noot hebben gespeeld.

Debased Shapes is de opvolger van Rave Cave, het eerste album van Sky Needle uit 2012 als we de cassette Neckliner even niet meetellen. Het geluid van deze nieuwe plaat ligt in het verlengde van de vorige: knotsgekke improvisatie dat aan wilde freejazz doet denken, ware het niet dat we door het instrumentgebruik ons in een geheel andere dimensie lijken te bevinden. Het is frontvrouw Sarah Byrne die met nerveuze, veelal onverstaanbare vocalen een lijn trekt door het rommelige, tegelijkertijd hypnotiserende gebeuren.

Daar waar Sky Needle tijdens het optreden in de Paradox de verf van het plafond schreeuwde, is Debased Shapes luchtiger en meer gebalanceerd. Het laat doorschemeren dat ondanks alle atonale experimenten en gebrek aan techniek de muziek gewoon goed gecamoufleerde popmuziek is. Alsof ze de belichaming van DIY zelf zijn, laten de Australiërs in veertig minuten hun visie horen op diverse welbekende stijlen, door de filter van een koortsdroom.

De vorm van creativiteit dat Sky Needle laat horen zal ongetwijfeld tot gevolg hebben dat enkelen Debased Shapes naast The Greatest Hits van het Jostiband Orkest in de kast plaatsen. Weet je echter de wonderlijke wereld van deze band binnen te dringen, dan openbaart zich een even bizar als opwindend schouwspel in de perverse pop. Zowel het optreden als de plaat behoort dan ook in mijn beleving tot het beste van 2013.

Verder lezen
0
Muziek

Satanic Rockers – Fu Kung

Door aan woensdag, juli 31, 2013

Het schijnt dat er nog steeds gediscussieerd wordt over het feit of Oceanië wel of niet een continent is. Wat betreft een potje Risk of muziek kunnen we daar kort over zijn. Australië en Nieuw-Zeeland heeft ons dit jaar al heel veel goeds gebracht en dat het klimaat er nog steeds prima is voor nieuwe bandjes bleek eerder dit jaar al uit de debuutplaat van Exhaustion (lees een kort stukje van mijn pen hier). Zonder twijfel krijgt ook de allereerste lp Fu Kung van Satanic Rockers een dikke stip mee bij het scheiden van het kaf en koren.

Satanic Rockers zijn Lynton, Josh en Dave, een drietal lapzwansen zwervend in Melbourne, eerder geëmigreerd vanuit Christchurch, in buurland Nieuw-Zeeland. Het kan niet zo zijn dat de heren vanwege de prijzen van bier en andere stimulerende middelen (of de vragen die worden gesteld bij het aanvragen van een uitkering) zijn verhuisd. Nee, de Satanic Rockers zijn hun heil waarschijnlijk in een ander land gaan zoeken, omdat in Melbourne een potentieel veel grotere groep kunnen vervelen met hun oerlelijke rock ’n roll.

De hoes – waarop een gigantische stijve lul twee wolkenkrabbers doorboort – geeft al aan dat Satanic Rockers niet voor de prijzen gaat op het gebied van verfijnde smaak. De muziek is al even provocerend: totaal onverschillig worden de instrumenten gitaar en drumstel bespeeld, waarbij geen enkele vorm van ambitie valt te bespeuren. De ritmes zijn rommelig en het eindproduct van het beroeren van de snaren beperkt zich tot eentonig gebrom, mede dankzij de opnamekwaliteit. Menig lo-fi punkbandje klinkt daarbij opeens als een gelikt studiofenomeen.

Het is allemaal nog minder subtiel en nog luier dan op de meesterlijke single Eviction, die aan Fu King vooraf ging. Een relatief uptempo nummer als Micro Manager valt dan ook meteen op, net als  de lethargisch uitgevoerde afsluiter The Legendary Pignose. Liefst negen minuten dendert dit nummer maar door, met teksten over de gelijknamige goedkope versterkers. De teksten zijn evenwel kwalitatief gezien het sterkste punt van de band, ware het niet dat ze zonder een herkenbare inspanning tussen het geluid worden gefrommeld.

Satanic Rockers strooit wel degelijk met enige blasfemische terminologie en uit de teksten blijkt nu niet bepaald een hemelse kijk op het leven, maar voor de rest is het aanbidden van The Horned One op deze plaat – net als alles eigenlijk – met een knipoog. Niettemin kan ik Fu King ook aan Beëlzebub van harte aanbevelen: de muziek is zo schaamteloos gedrochtelijk dat de band naar verluid zich tegen bezoekers van een optreden moest verdedigen door hun eigen cd’s naar het publiek te gooien. U bent gewaarschuwd!

Verder lezen
0