1. Bill Orcutt, Incubate festival, Tilburg, 12 september 2012
Op het festival met zo’n beetje de leukste sfeer van Nederland kan je ook zomaar op een woensdag in september getuige zijn van één van de beste optredens van het jaar. Voormalig Harry Pussy-gitarist Bill Orcutt loopt vanwege een foutje met zijn koffer al vier dagen in hetzelfde kloffie rond. Dat doet hem alleen maar meer inleven in zijn rol van avant-gardistisch bluesmuzikant. Zijn ingewikkelde en onnavolgbare composities op de akoestisch gitaar, geworteld in de Amerikaanse traditie, komen daardoor nog beter uit de verf. Dat krakende en primitieve geluid hoort erbij. Ook fijn van Incubate: de show is opgenomen en hier terug te luisteren.
2. Alkerdeel, Les Ateliers Claus, Brussel, 18 mei 2012
Op dit naar eigen zeggen pre-apocalyptische feestje van Gonzo (circus) – vanwege het twintig jarig bestaan van het blad – kwam maar bar weinig publiek op af. Of we konden het niet zien, want tijdens het optreden van de Vlaamse black metal band Alkerdeel was het dermate mistig in de zaal dat je niet meer eens kon vertellen of je nog bier vasthield. Alkerdeel heeft ook geen flitsende lichtshow nodig om indruk te maken, in hun typische boerse en oldskool stijl. Ook in de langere en langzamere stukken weet de band de ogen van het publiek de goede kant uit te sturen, die wanhopig proberen wat van de schimmen op het podium te maken.
3. Girlseeker, Kraak festival, Aalst, 3 maart 2012
Het was halverwege de middag op het altijd gemoedelijke Kraak festival. Nog geen tijd voor dronkemanstoeren zou je zeggen. Op het podium, voor de onwetende toeschouwer, een aantal nerds uit Denemarken die nog veel moeten oefenen. Hun grootste hit is dan nog niet eens op plaat verschenen. De werkelijkheid is anders. Het volgende citaat uit Stefan’s verslag geeft de idiote sfeer tijdens dit optreden uitstekend weer: “Er zijn niet veel bewust slappe new wave bands die een paar honderd zwalkende figuren trashend en fistpumpend achterlaten.”
4. Urpf Lanze, Nest, Gent, 8 december 2012
Het laatste concertbezoek van het jaar, en ondanks dat hij er zelfs niet blij mee was, een zeer indrukwekkend optreden. Denk aan de kapotte blues van Bill Orcutt (zie #1) op z’n Vlaams, doch minder melodieus en agressiever. Mocht je nog twijfelen aan dat laatste: het boze gegrom in de microfoon neemt naarmate het optreden vordert in volume toe en het woest weggooien van zijn toch al ontstemde akoestische gitaar aan het einde laat het publiek enigszins overdonderd achter. Het eerste album, Procession of Talking Mirrors, verschijnt in januari.
(foto: Peter Verdee)
5. Maan, Les Ateliers Claus, Brussel, 11 oktober 2012
Misschien niet zozeer vanwege het fenomenale optreden van dit Gentse duo, maar vanwege de frisheid waarmee ze de Vlaamse improvisatiescene veroverden, afgelopen jaar. Hun mix van gitaarjams, folkloristische instrumenten, noisy elektronica, percussie en zelfs black metal-achtige zang is al even creatief als spontaan. Het debuutalbum is een kwestie van tijd; hopelijk laat die eenzelfde indruk achter.