De openingstrack “goedemorgen” noemen en er meteen inknallen met smerige rock-‘n-roll begeleid door een stoïcijns doordrammende drumcomputer en nerveus-krachtige piano aanslagen. Dat durft. De handtekeningen die hieronder worden gezet zijn die van Russ Waterhouse (gitaar, elektronica) en Lea Cho (keyboards), ook wel bekend als het duo Blues Control. De echte obscuriteit ontgroeid, hebben ze zich nu genesteld in de plaatselijke underground van Queens met hun tweede echte album Local Flavor.
Op de eerder genoemde inwijding Good Morning lijkt de blues alles behalve onder controle te zijn. Stuiterend en scheurend davert het tweetal met Queens Of The Stone Age-achtige riffs door het relatief korte openingsnummer heen, conform het eigenzinnige platenlabel Siltbreeze. Dat zet de luisteraar in de eerste instantie op het verkeerde been. Halverwege het nummer voegen Jesse Trbovich en de almachtige Kurt Vile zich toe met respectievelijk een saxofoon en trompet. Als dan ook nog de piano opeens wel in harmonie met de gitaren en stompende drums begint te klinken blijkt Good Morning te smaken als een full English breakfast op een onbewoond eiland.
Good Morning is misschien leuk om bij wakker te worden, maar in de drie navolgende nummers en dertig minuten laat Blues Control pas zijn ware gezicht zien. Met Rest On Water zullen ze wel een badje van dideuteriumoxide bedoelen, want echt rustgevend is dit tweede samenspel niet. Harde, vijandige ambientklanken zijn de peiler voor een improvisatiesessie op één octaaf van de piano, met af en toe ongecontroleerde lange uithalen van de saxofoon op de achtergrond. Het klinkt lo-fi, maar is in werkelijkheid heel erg gelaagd met vele vage geluiden waar nergens iets van pop in is te herkennen. De saxofoon geeft ook nog iets van ongepaste sensualiteit mee aan dit geestverruimende tripje.
Hoogtepunt is het zich tot acht lange minuten uitstrekkende Tangier. Dat heeft vooral te maken met de terugkeer van de drumcomputer, die wederom onverstoorbaar de rode draad vormt rond allerlei a-muzikale melodieën gemaakt door vintage orgels en synthesizers, scratchende effecten, golvende frequenties en bubbelende samples. Opnieuw doet een soort piano sterk zijn intrede en maakt dit nummer zowaar herkenbaar en volgbaar. Van de stonerrock in het begin is echter alleen nog het woord “stoned” over. Dizzy maar bevredigend ontspannend, want er wordt keurig gewaakt voor een overdosis psychedelica. Kosmische haute couture.
Blues Control lijkt dan toch de controle echt kwijt te raken op het afsluitende en bijna zeventien minuten durende On Through The Night. In plaats van naar een climax toe te werken, lijkt deze avondtrip een onsamenhangende collage van ambient, orgelmelodieën, potten & pannendrums, piano’s en subtiele noise die als een aanzwellende muur van ruis dit nummer omringt. Een climax in de zin dat Waterhouse en Cho hier het mistige gevoel van hun eerdere en titelloze releases evenaren, is het weer wel. Ik zou graag een ander woord dan “psychedelisch” ervoor verzinnen, maar een treffender bijvoeglijk naamwoord is helaas niet voorhanden.
Local Flavor is een titel waar je makkelijk metaforen op los kunt laten. Het je eigen maken zal nooit helemaal lukken, maar de smaak die zo ver van huis ligt, fascineert. Het vreemde dat betovert. Het onbekende dat trekt. Alsof je voor het eerst de hallucinaties ervaart die het eten van een wortel van een bepaalde Afrikaanse boom met zich meebrengt. Dat smaakt naar meer. Zo is Local Flavor. En dat album is vooral in mijn geluidsdragers een groot plaatselijk succes.
