Tag archieven: Blues
Muziek

Bill Orcutt & Chris Corsano – The Raw And The Cooked

Door aan donderdag, mei 16, 2013

Opeens was daar vanuit het niets The Raw And The Cooked, een samenwerking tussen gitarist Bill Orcutt en drummer Chris Corsano. Deze gedroomde combinatie liet vorig jaar op het podium het noordoostkust van de Verenigde Staten al kennismaken met hun agressieve kruisbestuiving van twee elementaire instrumenten. Met deze plaat op Orcutt’s label Palilalia kunnen vijfhonderd anderen dat nu ook.

Ten einde het furieuze slagwerk van freestyle drummer Corsano gewicht te kunnen bieden, wijkt Orcutt enigszins af van zijn solowerken die hij de laatste paar jaar heeft uitgebracht. De inmiddels herkenbare akoestische gitaar, waarvan altijd bewust een paar snaren ontbraken, is ingewisseld voor een elektrische. Dat maakt dat de door mij zeer geliefde bluesy doorstart van zijn carrière – na halverwege jaren negentig menigeen de stuipen op het lijf te hebben gejaagd als lid van noiserock act Harry Pussy – een sprong achterwaarts maakt, angstaanjagend dichtbij het geluid van zijn oude band.

Gelukkig zijn de onderdelen die Orcutt en Corsano zo hoog in mijn jaarlijstje van 2012 deden belanden, nog steeds aanwezig: het duo blinkt uit op hun eigen instrument wat betreft intensiteit en improvisatievermogen. De complexiteit lijkt op het eerste gehoor erger dan het is. In feite doen de heren meer met minder, want zeg nu zelf, wie anders weet er met slechts een gitaar en een drumstel een dermate ongenadig geluid neer te zetten?

Het is overigens niet alleen maar gebrul; er zijn sporadische rustpuntjes waarop niet alleen de artiesten even gas terug nemen om spanning op te bouwen, ook de luisteraar heeft een even de tijd om het gehoor te laten rusten, afhankelijk van de tijd die men neemt om de plaat om te draaien. Toch ontaard ook kant B uiteindelijk in een helse chaos waar de energie met enorme vonken van af spat.

Als The Raw And The Cooked een kookboek was, dan wellicht eentje gelieerd aan één van de beste restaurants ter wereld. Een fusion van twee Amerikaanse meesterkoks, die beide kwaliteit en creativiteit nimmer uit het oog verliezen. Ik zou het dan ook zonder meer terecht vinden wanneer Bill Orcutt en Chris Corsano een vermelding kregen tussen het meest smakelijke van het jaar 2013.

Verder lezen
0
Muziek

Jon Collin – High Peak Selections

Door aan woensdag, maart 20, 2013

Het Britse Winebox Press label staat garant voor bijzondere releases op cassette. Niet per se vanwege de muziek of de extreem gelimiteerde edities, maar vooral vanwege de verpakkingen. Zonder uitzondering worden achtergelaten houten meubels (stoelen, banken, kasten, lades, ladders, etcetera) in stukken gezaagd om vervolgens als kunstig omhulsel te dienen voor de tape. De man achter dit label is Jon Collin, actief zowel solo als in Vampire Blues, Serfs en Whole Voyald Infinite Light. High Peak Selections is de derde release op z’n eigen label met zichzelf als soloartiest.

Wat direct opvalt is dat we ditmaal een normale lp in handen hebben. Het is daarmee de eerste uitgave op vinyl van het label. Om de Royal Mail te sparen is er deze keer ook geen deur of iets dergelijks als hoes gebruikt. Een doodnormale plaat dus, in ieder geval voor het zicht. De titel doet vermoeden dat we hier met een soort compilatie van doen hebben, die het beste van zijn trilogie van High Peak cassettes (waarvan er twee nog moeten uitkomen) verzameld.

Jon Collin improviseert met de akoestische gitaar. Naast het bekende getokkel bespeelt hij het instrument voor een groot gedeelte met een slide, wat voor prachtige melodieuze bluesdrones zorgt. De richting is onvoorspelbaar, maar vanwege het rustieke karakter kan men de tijd nemen om de psychedelische kronkels op zich te laten inwerken. Percussie, afgezien van wat klappen op de klankast, of zang zijn niet aanwezig. High Peak Selections schuurt daarmee tegen het abstracte aan, doch laat genoeg tastbaars over om memorabel te zijn.

De hoes vertelt een verhaal dicht bij de natuur, in een bebost en heuvelachtig landschap. Het geluid is evenzo ruimtelijk; de slaapkamer-opnamekwaliteit met gehoest en zelfs een boormachine in de verte ertussendoor, doen daar niets aan af. De vele openingen tussen de echoënde snaren laten de High Peak Selections ademen als de vele bomen die op de voorkant staan afgebeeld. Of dat ook meteen een relatie heeft met de meubels die als Jon Collin’s favoriete recyclingproduct gelden, durf ik niet te zeggen. Het bijna zeven minuten durende Furniture Makers Moan spreekt voor zich.

Ik heb hoge verwachtingen van een hopelijk nog te verschijnen album van Vampire Blues, maar tot die tijd kan ik mij uitstekend vermaken met deze inspirerende plaat van bandlid Jon Collin. De 250 handgenummerde exemplaren kun je (nu nog) krijgen via Norman Records, Rough Trade of bij Winebox zelf.

Verder lezen
2
Muziek

Urpf Lanze – Procession Of Talking Mirrors

Door aan woensdag, maart 6, 2013

Toen ik halverwege het jaar 2011 voor het eerst kennis maakte met het geluid van Urpf Lanze, via het nummer The Wandering Sick op een compilatie van Morc, hoorde ik in de ontstemde outsiderfolk vooral willekeur. Nu het debuut album Procession Of Talking Mirrors in de winkels ligt, kan daarvan geen sprake meer zijn. Urpf Lanze vestigt zich ermee definitief in de nog steeds uitdijende gemeenschap van kwalitatief hoge experimentele muziek uit België.

Voor wie het nog niet weet: Urpf Lanze is Wouter Vanhaelemeesch, wiens bizarre tekenstijl menigeen zal herkennen van platenhoezen van onder andere Jozef van Wissem, Robbie Basho, Jack Rose en Cian Nugent. Ook het typische artwork van zijn eigen lp is voorzien van Middeleeuwse dan wel surrealistische taferelen van de Apocalyps en zonderlinge creaturen. Dit in samenwerking met Jeroen Wille, waarmee Wouter ook nog het audioMER label runt. De hoes voorspelt de eigenzinnige luisterervaring waarmee ik weldra geconfronteerd word, wanneer ik de plaat opzet.

Wouter bespeelt zijn akoestische gitaar doorgaans terwijl deze op zijn schoot ligt. Of dat van grote invloed is op zijn geluid weet ik niet; de open en lage stemming van het instrument is dat in ieder geval wel. De term “akoestische black metal” is vanwege dit feit niet eens zo gek verzonnen. Verder doet het woordloze gegrom – dat niet zelden overgaat in een getormenteerd gekrijs – hier een duit in het zakje, al blijft de stem vooral op de achtergrond.

De zes nummers doen denken aan de ruwe, kapotte blues van Bill Orcutt, doch vergelijkingen zijn niet gepast. Urpf Lanze weet z’n eigen stijl te vinden in het beroeren van de snaren, en brengt hierin ook voldoende afwisseling in aan. Techniek en traditie achter zich latend weet hij een authentiek gevoel over te brengen. Soms met melodie en repetitie, anders met intens en bruusk vingerspel. Zonder meer brengt het de luisteraar iets onheilspellends, dat in geen vak te plaatsen valt. Een knappe prestatie.

Vorig jaar veroverde de naam Urpf Lanze een plekje bij de hoogtepunten op livegebied. Er is een goede kans dat hij dit jaar tussen mijn favoriete albums belandt. Procession Of Talking Mirrors is verkrijgbaar bij audioMER en de goede distro’s, zolang de voorraad van 350 stuks strekt.

Verder lezen
3