Tag archieven: Blues
Muziek

Jaarlijst 2011: #4

Door aan dinsdag, december 27, 2011

4. Charalambides – Exile
Hoewel Tom en Christina Carter in 2007 uit elkaar gingen, zijn ze als het muzikale duo Charalambides onafscheidelijk. Al twintig jaar weten ze met hun combinatie van psychedelische folk, waaierende blues, lichte drones en hallucinerende gitaarscapes menig muziekliefhebber te betoveren. Exile mag (na vijf jaar wachten) geen verassing heten, of het moet de flauwe bocht genomen naar meer toegankelijkheid zijn. Waar Charalambides anno 2011 wel mee verrast, is dat ze na al die jaren en vele releases een album uitbrengt dat misschien wel het summum van de gehele discografie is. Exile is een golf van melancholie en pracht die je vertraagd overspoelt. Niet eerder is minimalisme zo doeltreffend gebleken.

Live, op het Graag Traag Festival in Hasselt, was ik minder onder de indruk. Misschien ook omdat het te druk was, en de muziek van Charalambides bij uitstek geschikt is om alleen en in stilte te luisteren. Ik koester daarom deze dubbele lp op Kranky als een kind z’n dierbaarste speelgoed. In oktober typte ik trouwens al wat woorden over Exile, daar is ook het nummer Into The Earth te beluisteren. Hieronder het eveneens prachtige Before You Go.

charalambides ‘before you go’ by kranky

Verder lezen
0
Muziek

Jaarlijst 2011: #9

Door aan donderdag, december 22, 2011

9. Bill Orcutt – How The Thing Sings
Wanneer ik de hoes van deze geweldige lp vasthoud, kan ik zelden een grijns onderdrukken. Ik mijn gedachten zijn namelijk enkele Stevie Ray Vaughan-fans gigantisch geschrokken nadat ze How The Thing Sings blind kochten op basis van de verzameling plectrums van hun held op de cover. Ze hadden natuurlijk beter moeten weten, toen ze de naam Bill Orcutt lazen. Bekend van de inmiddels opgeheven noiserockact Harry Pussy weet hij ook solo ieder haartje recht overeind te krijgen.

How The Thing Sings borduurt verder op zijn solodebuut New Ways To Pay Old Debts uit 2009. Nog steeds agressief, nerveus en nietsontziend bespeelt Bill Orcutt de snaren van zijn gitaar (waarvan er soms bewust een aantal ontbreken). Willekeurige bluesakkoorden, instinctief jammen in de open ruimte, kreunen wanneer het uitkomt; deze nieuwe lp geeft een gevoel van vrijheid maar ook een heleboel onrust. Melodie en nuance zijn ver te zoeken in een wereld waar complexiteit en geweld heersen. Het is daarom lastig om door dit persoonlijke document heen te prikken. Zelf heeft hij het er soms ook moeilijk mee, getuige het gehijg aan het slot van Til I Get Satisfied. In de eindeloos lange afsluiter A Line From Ol’ Man River trekt hij nog even alles uit de kast en jaagt hij er tevens iedereen op. Dit vinyl mag een verademing heten, wanneer je die lieve akoestische muziekjes even genoeg gehoord hebt.

Verder lezen
0
Muziek

Jaarlijst 2011: #10

Door aan woensdag, december 21, 2011

10. Marisa Anderson – The Golden Hour
Bij zompige en rauwe deltablues denk je misschien in de eerste instantie aan het doorleefde gezicht van een bejaarde neger, sjokkend van bar tot bar in de staat Mississippi. In ieder geval niet aan een jongedame uit Portland, Oregon, hoewel de naam van het label Mississippi Records wellicht al een subtiele hint geeft. Datzelfde label bracht begin dit jaar The Golden Hour uit, album nummer twee voor Marisa Anderson.

Anderson neemt onder meer de deltablues als inspiratie voor improvisaties op gitaar en lapsteel. Ze laat die instrumenten gecontroleerd doch ongestructureerd huilen van eenzaamheid, met slechts hier en daar wat gegrom uit de versterker als begeleiding. Het geluid is rauw, niet gek wanneer je bedenkt dat de twaalf nummers in één etmaal live op tape zijn gezet. Haar gitaarspel is het tegenovergestelde: zacht, soepel, breekbaar en gracieus, met elementen uit de Appalachen-folk, gospel, country en West-Afrikaanse pop. The Golden Hour lijkt te willen zeggen dat misère soms vol schoonheid kan zijn. Die boodschap is bij mij in ieder geval uitstekend overgekomen.

Verder lezen
0