De derde maand van dit jaar was een ongekend drukke met betrekking tot releases, althans, welke ik tot mij genomen heb. Ik neem aan dat ik Bibio, Eleanoora Rosenholm, Niggas With Guitars, Rene Hell, Kreidler, Bridget Hayden en Kurt Vile niet meer hoef te noemen? In het begin van de maand zag ook het album Civilian van Wye Oak het levenslicht, een van de weinige indie albums die mij de laatste tijd nog heeft weten te bekoren. Vooral het titelnummer maakt duidelijk dat de derde plaat vooralsnog de beste is van het Amerikaanse duo.
Als we het toch over genres hebben die ik vooral in het verleden kon waarderen, dan kan ik Burzum ook nog wel even noemen. Fallen bevat old skool black metal met toch een soort van progressief tintje, zeker voor Varg Vikernes-begrippen. Verleden versus heden is ook van toepassing op Toomorrow van Wagon Christ (oftewel Luke Vibert). We praten hier echter wel over een heel ander genre: bij vlagen luistert dit als het knutselwerk van een 2-jarige met een serieuze vorm van ADHD, maar uiteindelijk doet deze energieke mix van acid house, hiphop, funk, jazz en allerhande bizarre samples de mondhoeken omhoog krullen. Luister hieronder maar eens naar de minimix van het album:
Bij Not Not Fun brengen ze de laatste tijd regelmatig releases uit die mijn goedkeuring kunnen wegdragen. Zo levert de plaat Vibrant New Age van Psychic Reality een hele hoop “fun” op. Psychedelische taferelen worden op dit debuutalbum vermengd met retro housemuziek en dub. Maria Minerva uit Estland gebruikt wat minder wilde elektronica; haar vertraagde slaapkamerpop op Talinn At Dawn is niettemin een evenzo welkome aanvulling op de al niet minne lijst van artiesten op het genoemde platenlabel.
Misschien niet direct geschikt voor de slaapkamer, maar dan in ieder geval voor op de veranda is het eerste akoestische studioalbum van J Mascis, Several Shades Of Why. De man die bekend staat om zijn vuige noisy rock zoekt het nu eens in de hoek van Neil Young en andere jaren zeventig folkrock. Subtiel tokkelend en zonder begeleiding van gitaarversterkers of een drummer zingt hij klagend over onderwerpen die al een eeuwigheid bij dit soort muziek horen. Het is weer eens wat anders dan de gehoorbeschadiging die we bij Dinosaur Jr. gewend waren.
De Zweedse kunstenaar Carl Michael von Hausswolff doet het nog rustiger aan. Op zijn debuut voor het Touch, 800 000 Seconds in Harar, duikt hij in het afgelegen gebied rond de Ethiopische stad om daar geluiden en inspiratie te zoeken voor de soundtrack bij het leven van de dichter Arthur Rimbaud. Dat levert uiteindelijke een prachtige plaat op met vredige ambient en fieldrecordings, die ondanks het minimalisme een maximaal resultaat in luisterplezier behalen.
Dat singles ook een maximale uitwerking kunnen hebben bewijst Von Spar met Soarex, een nummer dat zo op dat geweldige album Foreigner zou passen. Kosmische pop, dikke krautsynths en een snufje disco. Bijna dansen deden we ook op Burial’s eerste 12” in vier jaar tijd, Street Halo. Of je het nu dubstep wil noemen of niet, de rollende beats en duistere sferen missen het doel niet (in tegenstelling tot de samenwerking met Thom Yorke en Four Tet).
Voor meer kleinere releases konden weer zoals vertrouwd bij Machinefabriek terecht. Apollo en Bad Fortune halen allebei nauwelijks twintig minuten, maar lijken tijdloos door de minimale elektronische muziek. Voor nog meer Machinefabriek kon je afgelopen maand ook nog aankloppen bij Staalplaat. Het label zorgde ervoor dat een oudere jamsessie samen met Peter Broderick, Nils Frahm en de gebroeders Kleefstra op cd uitkwam, in de inmiddels welbekende Mort Aux Vaches serie. Ook was Machinefabriek nog te horen op de fascinerende compilatie Minute Papillion, bestaande uit 60 nummers van 60 seconden, in totaal 60 minuten dus.
En over compilaties gesproken, wat te denken van Benefit For The Recovery In Japan? Maar liefst 64 verschillende artiesten werkten hier aan mee, velen met exclusieve tracks. Met bijna vijf uur aan muziek is het de $15 meer dan waard, waarvan de volle 100% naar het Japanse Civic Force gaat. Het is alleen jammer dat je na het verkrijgen van al die genoemde releases niet gratis de tijd erbij krijgt om er naar te luisteren. Ach ja, slapen is eigenlijk ook maar zonde van de tijd. Kom er maar in, april!
(En dan ben ik Josh T. Pearson nog vergeten te noemen.)
