Een bijzondere vrouw, de Canadese Wendy McNeill. Dat bewees ze al in 2008, toen ze voor het eerst Middelburg aandeed. Afgelopen maandag was het vervolg. De magische combinatie van folk, chanson en cabaret miste zijn uitwerking wederom niet. Het uitverkochte Kaffee ’t Hof was dan ook de perfecte setting voor McNeill’s walsen. Lees hier en hier mijn typewerk voor 3voor12/Zeeland; verder is er op Youtube nog een korte video te bekijken van het nummer Stop.
Het lijkt mij – wanneer ik een begaafd muzikant zou zijn – een lastige keuze tussen muziek maken met technische hoogstandjes of muziek maken dat op een groter publiek effect heeft. Ik vind daarin popmuziek net zo knap als bijvoorbeeld Keith Rowe of Derek Bailey, pioniers op de gitaar, maar moeilijk luisterbaar. Spencer Krug weet gek genoeg ongekend technisch talent en liedjes die uitstekend – voor gevorderden allicht – in het gehoor liggen, te combineren.
Inmiddels heeft de Canadese Syd Barrett alweer een nieuw projectje: Moonface. Dit naast zijn productiviteit in bands als Wolf Parade, Swan Lake en het dit jaar niet te missen Sunset Rubdown. De bandnaam is even vreemd als de muzikale omlijsting. Stuiterend tussen indie, progrock en episch nieuw-klassiek gaat Spencer op het laatste album Dragonslayer alle boekjes te buiten. Zonder te vergeten om muziek te maken dat ook pakkend is.
Het album heb ik al uitvoerig geanalyseerd. Eigenlijk wil ik dit schrijven gebruiken om nog maar eens alle afwezigen onder de neus te wrijven dat ze het beste optreden van 2009 hebben gemist. Daar in het uiterste Vlissingen, waar met smeer besmeurde havenarbeiders van zeer diverse nationaliteiten de kroegen nog bevolken, wist Sunset Rubdown de intensiteit en complexiteit van het album beangstigend dicht te benaderen. De huid van de gemiddelde toeschouwer daar had gedurende zeker een uur de aanblik van een geplukte kip. Luisteren naar Dragonslayer laat dat gevoel herleven. Keer op keer.
#4. Sunset Rubdown – Dragonslayer (Jagjaguar)
#5. Lightning Dust – Infinite Light (Jagjaguar)
#6. Fever Ray – Fever Ray (Rabid)
#7. Kurt Vile – Childish Prodigy (Matador)
#8. Au Revoir Simone – Still Night, Still Light (Moshi Moshi)
#9. Fuck Buttons – Tarot Sport (ATP)
#10. A Place To Bury Strangers – Exploding Head (Mute)
Vorig jaar haalde Black Mountain’s geweldige gemoderniseerde jaren zeventig psychrock album In The Future nét niet mijn jaarlijst. Te grillig, en te weinig uitschieters voor een plekje tussen de tien beste platen, denk ik nu nog steeds. Ook het spontaan opgerichte bandje Lightning Dust van bandleden Amber Webber en Joshua Wells, met kale lo-fi woestijnfolk, wist mij in het verleden niet te overtuigen. Op nieuw werk van Black Mountain moeten we waarschijnlijk nog even wachten, maar laatstgenoemde act heeft dit jaar wel de discografie aangevuld met het tweede album Infinite Light.
Het is als een goede Côte de Beaune; een paar jaar gerijpt, en meteen een volle body en een fruitigere smaak. De productie op Infinite Light is aanzienlijk verbeterd ten opzichte van het debuutalbum, waardoor het talent van het duo om prachtige dromerige pop te combineren met minimale folk uitstekend wordt belicht. De psychedelica uit de moederband wordt niet vergeten. Al meteen bij opener Antonia Jane valt de lome half nasale, half snikkende stem van Amber op naast de groteske pianoklanken en het orgeltje op de achtergrond.
Dat Lightning Dust geen band is uit de vorige eeuw maken ze al snel duidelijk in het tweede nummer I Knew. Een dof dreunende drumcomputer maakt van het nummer – een van de weinige met echt een beetje flowerpower – een energieke opsteker voor optredens. Want voor de rest moet Lightning Dust zich met intelligent schrijver- en muzikantschap bewijzen dat het allerminst stoffig is. Het overgrote deel van het album is tamelijk monotoon en rustig. Monotoon, rustig, en briljant.
Een albumtitel zegt duizend woorden; de muziek is als een eenzame zonnestraal die eeuwig je geest verlicht. Amber en Joshua hebben een gevoel voor authenticiteit wat betreft de folk en neoklassieke strijkarrangementen, maar ze hebben vooral ook een neus voor aanstekelijke songs. Nergens raken de nummers ontspoort, doch overal grenzen ze aan ongelooflijke schoonheid. Enya zal haar oude platen ritueel in haar Ierse openhaard verbranden, mocht ze ooit de goddelijke conclusie van Never Seen horen.
Het sombere Wondering What Everyone Knows is door de overduidelijke aanwezige drums een uitschieter onder uitschieters. Afsluiter Take It Home doet daar nog een schepje bovenop: de melancholische strijkinstrumenten leiden naar een emotioneel hoogtepunt. Hemelser dan de poort, heiliger dan Petrus, deugdzamer dan de Bijbel. Infinite Light van Lightning Dust is een paradijselijke luisterervaring.
#5. Lightning Dust – Infinite Light (Jagjaguar)
#6. Fever Ray – Fever Ray (Rabid)
#7. Kurt Vile – Childish Prodigy (Matador)
#8. Au Revoir Simone – Still Night, Still Light (Moshi Moshi)
#9. Fuck Buttons – Tarot Sport (ATP)
#10. A Place To Bury Strangers – Exploding Head (Mute)