Wat moet die jongen uit Middelburg nu in Aalst, zie ik u denken, nota bene in het weekend van het carnaval? Zelfs op z’n verjaardag zet hij nog geen hoedje op! Nou, u moet weten, Carnaval Oilsjt staat op de Lijst van Meesterwerken van het Orale en Immateriële Erfgoed van de Mensheid van de UNESCO. Aankomend cultureel erfgoed ontdekken is één van m’n hobby’s, althans op muzikaal gebied. Meelopen in de Stoet van de Voil Jeanetten ging te ver, maar met goede moed stortte ik mij in het feestgedruis om voor u verslag te doen van het KRAAK festival, zoals altijd een onontgonnen gebied als het om nog niet geclassificeerde muzieksoorten gaat.
Dat viel dus bijna in het water. Bij de eerste dertig minuten dat er livemuziek weerklonk waren beide binnenkanten van mijn oren zo goed als verpulverd door het geweld van France, een band die nog moeilijker te googlenen is dan !!! of Girls. Een versterkte draailier, wild bespeeld, creëerde een (geluids)muur waar de Chinezen “u” tegen zouden zeggen. Een half uur lang wordt er daarnaast stoïcijns in hetzelfde ritme gedrumd, en wordt er snobistisch slechts één snaar van de basgitaar aangeraakt. Leef u in: het was twee uur in de middag. Zou de LP eenzelfde momentum van variatie tentoonspreiden?
Floris Vanhoof deed het rustig aan. Zijn optreden was niet zo noisy als sommige voorbeschouwingen mij deden vermoeden. Zijn gescratch met een bandrecorder en gedraai met heel veel knopjes leverde eigenlijk vrij ontspannen elektronica op. Daarna maakte hij ter plekke nog een ontroerende film over streepjes. Maar snel, we willen geen seconde missen van Bryce Beverlin II in een andere zaal. Zijn show doet precies zoals ik verwacht had: mijn lachspieren tot het uiterste testen. Behalve de gekke bekken en geluiden is het compleet trashen van zijn uitgespreide dekentje met gevonden voorwerpen reden tot proesten. Maar dit als “goede muziek” kwalificeren, daar ben ik te weinig kunstenaar voor.
Twinsistermoon, een soloproject, bestond vandaag – lekker anarchistisch – uit twee personen. Zo stond uiteindelijk toch gewoon het complete Natural Snow Buildings op het podium. Een vroeg hoogtepunt op het festival, misschien wel omdat de muziek zo lekker “normaal” is gebleven: fragiele psychedelische folk met een androgyn stemmetje. Thomas Bloch deed voornamelijk een impressie van de saaie geschiedenisleraar van vroeger. Hij vertelt teveel over zijn bizarre en unieke instrumenten, oorsprong en gebruik, waardoor er te weinig tijd overblijft om echt te genieten van zijn intrigerende (vaak klassieke) composities met een new age randje.
New Age! Oudgediende Iasos met zijn ontzettend Griekse uiterlijk werd die dag tot mijn spiritueel leider gebombardeerd. En terecht, bleek na zijn optreden waarbij het overige publiek of in slaap sukkelde of ergens vóór het einde besloot de zaal te verlaten. Onbegrijpelijk, want zijn cheesy melodieën en nog meer knullige animaties (fascinerend hoe een witte vlek plots in een zwaan verandert, en trouwens, kan een rog knipogen?) zorgen voor een kosmische ervaring die zijn weerga niet kent.
Kent u trouwens Arthur Doyle? Dat is ook niet nodig, want als je hem kromgebogen en aarzelend ziet strompelen herken je dit legendarische figuur uit de freejazz meteen. Gekleed in een gele broek, een jasje dat hij van een Afrikaanse generaal lijkt te hebben gekregen en een rode baret wil je direct een gesprek met deze pikzwarte neger aanknopen. Er is echter geen woord te verstaan van wat hij zegt. Sterker nog, de manier waarop hij communiceert, is in woorden niet uit te drukken. Hoe komt zo iemand in België terecht, vraag ik me dan af. Oh ja, het optreden? Drummer Steve Noble maakte er vooral een onemanshow van.
Van de Britse Bridget Hayden wist ik niet wat ik moest verwachten. Een violiste met een historie liggende middenin de Europese dronerock speelt toch niet zomaar opeens lieve folkliedjes? Toch wel, al moeten er wat kanttekeningen geplaatst worden bij het woord “lief”. Het is vooral lief om te zien hoe ze met haar panty de pedalen bedient om de gitaarsongs van gruizige effecten te voorzien. Ook bij Mother Of Fire moet men zich niet vergissen bij het zien van een violiste op het podium. Deze band rockt keihard; van het geluid van het strijkinstrument blijft één grote hoekige bonk drones over.
Dat Call Back The Giants als één van de laatsten op het festival aantreedt, heeft blijkbaar niet te maken met de bedtijd van de jongedame op het podium, vermoedelijk de stiefdochter van frontman Tim Goss. Zij vergezelt hem bij het optreden. De duistere bliepjes krijgen zo toch nog een beetje een zachtaardig randje. Maar de band waar iedereen voor gekomen is, afgaande op het enthousiast gillende publiek, is The Beautiful Band. Als een allstarband een thuiswedstrijd speelt geeft het ook allemaal niet wanneer het geluid van de gitaar plots wegvalt. Dit kwintet haalt referenties als Crazy Horse en Creedance klakkeloos door elkaar en gooit daar ook nog eens nonchalant een flinke laag ruis overheen. Het onthaal zegt ons dat we dit keigoed moeten vinden.
En het leukste van het KRAAK festival? Krijgen de films, de exposities, het Koreaanse eten en de twaalf uur durende drone installatie van Hennix (het mens zelf is niet te bespeuren) ook nog wat exposure soms? Bij dezen. Het leukste was vooral de sfeer en het publiek. Niks geen pretentieuze ongewassen kunstkenners met baarden en brillen, die je een beetje vuil aankijken als je luidkeels aan het genieten bent en je evenwicht verliest omdat je in je ene hand een biertje vasthoud en in de andere een aantal lp’s. Hier komen avontuurlijke muziekliefhebbers van divers promillage op af, die er samen een ultiem gezellig feestje van maken. Het leek wel carnaval.