Tag archieven: concert

Nieuw seizoen

De zomer in Zeeland was lang, nat en stil. De hoogste tijd dus voor een ommekeer: iets wat hopelijk een mooie, muzikale nazomer gaat worden. Het startsein is in ieder geval al gegeven. Afgelopen zondag konden we genieten van een vervolg op het strandfeest van vorig jaar, georganiseerd door PopAanZee. Hoewel ik van mening was dat de beste muziek van die dag afkomstig was van de dj’s, was het misschien nog wel leuker dan vorig jaar. Het strand bij Domburg heeft blijkbaar een ontspannen uitwerking op het publiek. Zoveel zelfs, dat er spontaan een dansfeestje ontstond. Het wil wat zeggen dat ik daarin meedeelde.

Ik typte een wat uitgebreider verslag voor 3voor12/Zeeland. Dat is hier te lezen. Bij de beeldvorming van al die gezelligheid hoort ook een fotoset. Met dank aan Niels voor zijn kiekjes, inclusief bovenstaande.

En verder: wie zich afvraagt of al dat geleuter over muziek op waarheid berust, mag gerust een kijkje nemen in mijn platenkast. Mede-muziekfreak Marco Kalnenek heeft daar een uitstekende plek voor opgericht: platenkasten.nl. Een site die ik graag wat vaker aangevuld zou willen zien met wat voor collectie dan ook, groot of klein, cd’s, vinyl of cassettes. Bij dezen dus een aanmoediging om foto’s en bijbehorend verhaaltje in te sturen naar info@platenkasten.nl.

Meezingen

Na praten tijdens concerten heb ik nu weer een nieuwe irritatie: meezingen. Wie er mee begonnen is weet ik niet precies, maar de laatste tijd, laten we zeggen sinds een jaar of wat, vinden artiesten het nodig om het publiek mee te laten zingen. Handig, wanneer je slechts gewapend met een gitaar en je eigen stemgeluid toch een fatsoenlijk refrein wilt laten weerklinken. De huiskameroptredens bij Avonduren, in de galerie naast espressobar Ko D’oooooooor in Middelburg, zijn daar ideaal voor: het publiek is stil, aandachtig en doet alles om de betreffende muzikant het naar de zin te maken, in de hoop dat diegene nog beter gaat spelen.

Niet doen dus. Afgezien van het feit dat bepaalde bezoekers hun paardenbek vanwege de geur beter dicht kunnen houden, heeft het niet-synchroon meezingen van tientallen schapen – de meest bizarre mondgeluiden producerend – geen enkele meerwaarde. Bovendien ben ik de zanger niet, anders ging ik wel meedoen met The Voice of Holland met een loepzuivere interpretatie van Rompeprop. Vorige week donderdag was het weer zover. Erik Borgård liet het publiek Swing Low, Sweet Chariot meezingen. Niets over de muziek van de kerel zelf trouwens, want hij is absoluut getalenteerd. Maar het zegt wel iets dat hoofdprogramma Damien Jurado het achterwege laat, terwijl de eerste helft van zijn laatste album Saint Bartlett toch best wat koortjes bevat. De volledige recensie van de laatste Avonduren is trouwens hier te lezen op 3voor12/Zeeland.

Goed, er zijn uitzonderingen, meestal wanneer er niet om gevraagd wordt. Ik kan mij nog ergens in een ver verleden een optreden van de Noorse black metal band Satyricon herinneren waarbij het publiek de melodieën van de riffs uit volle borst mee neuriede. Of Hypocrisy op Dynamo, meer dan een decennium terug. Dat was pas meezingen. Een groter publiek en wat luidere muziek helpt wel degelijk één en ander te verbergen. Iets recenter kan ik wel verwijzen naar mijn schrijven waarin twee optredens van Megafaun zijn vertegenwoordigd. Worried Mind is hierin nog steeds een klassieker, wat mij betreft.

Nog priller is de show van Elliott Brood van vorige zondag. Hoewel ik er mijzelf ongetwijfeld aan zou hebben geërgerd, verdiende het Canadese “deathcountry” drietal wél een publiek dat “Hey,hey,heey!” luidkeels meebrult (bij het nummer Write It All Down For You). De opkomst was echter maar matig en misschien ook daarom wel het enthousiasme te bescheiden voor de ijverige band. Maar het is altijd bewonderenswaardig om een act vol overgave te zien spelen, ongeacht het publiek. Elliott Brood verdient net als vorig jaar een pluim. M’n verslag namens 3voor12/Zeeland is hier terug te vinden.

Ja, ik weet het. Ik word een zeurende ouwe lul.

Strandfeestje

Als het om zogenaamde “luistermuziek” (meestal: rustig en stilletjes) gaat, zonder ik mezelf het liefste af met de koptelefoon. Geen geluiden of mensachtigen die voor afleiding kunnen zorgen. Ik heb dan ook helemaal niets met live albums. Met live optredens zoals afgelopen zondag heb ik daarentegen wel wat. Zelfs al gaat het om “luistermuziek”.

Een bandje naast een strandtent heb ik al vaker meegemaakt, maar een line-up waar een serieuze concertzaal zich niet voor zou schamen zomaar in een tentje op het Zeeuwse zand spelend, dat is toch vrij uniek te noemen in mijn rijtje concertbezoeken. Dankzij PopAanZee – een prijzenswaardig samenwerkingsverband tussen Poppuntzeeland en de Zeeuwse poppodia – waren naast twee acts uit onze provincie ook twee relatief bekende Amerikaanse bands te zien. Zomaar bij strandpaviljoen Noordduine, nabij “de hel van het noorden”, zoals ze dat in Wasschappel pogen te zeggen.

Zowel Rue Royale als Shearwater maken muziek die je in de eerste instantie niet geschikt zou bevinden voor uitbundige strandfeestjes. Goed, er waren genoeg mensen aanwezig die rustig op de houten krat bleven zitten, maar voor mij was er teveel afleiding om mij volledig te concentreren op de pracht van de muziek. Dat was evenwel het enige nadeel van de middag. Een typische Nederlandse zomerse dag op het strand (dikke bewolking, veel wind), veel vriendelijke bekenden, strakke dj’s en een ultiem ontspannen sfeer tilde de zondag eenvoudig naar een hoogtepunt. Ik was zo onder de indruk dat toen ik de spellingscontrole van Word 2010 op mijn typewerk voor 3voor12Zeeland losliet, er bij elke regel de melding “vaag taalgebruik” was te lezen. Lees dat verslag hier.