Terwijl iedereen naar die oppervlakkige plaat van James Blake luistert, zet ik het langverwachte Owl Splinters van Deaf Center op. Die bevalt een stuk beter. Het is alweer een tijd geleden dat het Noorse duo, bestaande uit Erik Skodvin en Otto Totland, van zich liet horen. Het lange wachten op de opvolger van Pale Ravine uit 2005 blijkt gelukkig de moeite waard. Meer dan ooit zoeken de heren de confrontatie tussen pikzwarte ambient en neoklassieke klanken van piano en cello op; een tweestrijd tussen onheil en fortuin, gespeeld met intense droefenis over datzelfde gevecht.
Owl Splinters is opgenomen in de studio van Nils Frahm dat op het eerste gehoor vooral de piano beter naar voren laat komen. Ook klinken de ambientstukken minder dof, iets wat ik overigens niet als storend ervoer op de inmiddels zo goed als legendarisch mooie voorganger. Ik moet echter toegeven dat de betere productie het geluid van Deaf Center aangenaam breder maakt. Het album is krachtiger dan ooit tevoren en roept daardoor nog meer beelden op van schemerige en verlaten plekken, al dan niet in de natuur van Noorwegen. Owl Splinters zou de soundtrack kunnen zijn van een onberekenbare film zonder acteurs, spraak of kleur. Net nu de dagen weer langer worden.
Let ook op hoe het aantal luisteraars op Soundcloud afneemt naarmate het album vordert.