Tag archieven: DIY
Muziek

Matt Krefting – Lymph Est

Door aan woensdag, augustus 27, 2014

De reputatie van de uit de Bay State afkomstige Matt Krefting snelt hem vooruit, getuige de aandacht voor zijn laatste twee lp’s en zijn recente aanwezigheid in Europa, waar hij onder andere Antwerpen aandeed. Ook bij mij is er sinds het geweldige High Hopes op Bill Nace’s label Open Mouth een aardige addictie ontstaan voor het solowerk van de Amerikaan, nadat hij het eerder in bands als Son Of Earth had geprobeerd.

Lymph Est kenmerkt zich net als zijn andere recente uitgaven door een ongezonde fascinatie voor tapes en loops, zodat bijna als vanzelf de stickers lo-fi en nostalgie op de albumhoes kunnen worden geplakt. Maar het zou te makkelijk zijn om het hierbij te laten, en bovendien de net zo grillige als inventieve composities van de muzikant te weinig eer aan doen.

Cassettes zijn voor Matt Krefting de belangrijkste instrumenten. Door ze in herhaling te plaatsen en te variëren met diverse opnames ontstaan bijzondere texturen en intieme drones. Matt Krefting heeft daarnaast net als labelgenoot Jason Lescalleet (die dit album verder afwerkte) een uitzonderlijk talent voor het muzikaal vertalen van verval. Of het nu oude samples van een piano, doedelzak, of een blaasinstrument is, uiteindelijk kwijnen ze eenzaam weg in Krefting’s sombere minimalisme en heimwee gevoelens. Willekeurige cuts uit tv-programma’s en radio, krakende en ritselende geluiden in de microfoon en korrelige ambient lijken daar lukraak omheen geconstrueerd, dusdanig dat er geenszins een chaotisch geluid ontstaat. Lymph Est is eerder het tegenovergestelde: een zeer ruimtelijk album dat luistert alsof de tijd vertraagd, beelden van vroeger oproept en tegelijkertijd een prettig gevoel van zinsbetovering en wazigheid geeft.

Dit prachtige persoonlijk document en beste werk tot nu toe van Matt Krefting is verschenen op het Kye label van Graham Lambkin (o.a. voormalig The Shadow Ring) in een editie van vierhonderd exemplaren. Liefhebbers van de Disintegration Loops, field-recordings, drones, muziek concrète, minimalisme en misschien zelfs The Caretaker doen er goed aan Lymph Est eens aandacht te geven.

Verder lezen
0
Muziek

Matthew P. Hopkins – Nocturnes

Door aan woensdag, januari 29, 2014

De Australische artiest Matthew P. Hopkins werkt al jaren vanuit zijn geboorteland met diverse media. Zowel visueel, tekstueel als met geluid kan hij prima uit de voeten. Hij is wat muziek betreft actief in groepen als The Bowles (geniale single op Kye), Vincent Over The Sink, Naked On The Vague en Half High, solo heeft hij een aantal goed verstopte cassettes en cdr’s uitgebracht in kleine oplagen. Zijn eerste lp Nocturnes zal terecht een groter bereik hebben.

matthewhopkins

Hopkins maakt gebruik van synthesizer, cassettes, effect pedalen, contactmicrofoon en willekeurige objecten om tot een creatieve uiting van rudimentaire elektronica te komen. De drie nummers zijn minimalistisch met een deinende drone als basis, waarop spaarzaam wordt geklikt en gekraakt. Zoals bij de meeste goede ambient / drone muziek heeft dit een absoluut hypnotiserend en isolerend effect op de geest van de luisteraar.

Toch zou ik Nocturnes niet over een bepaalde kam willen scheren. Dankzij het DIY-element, de melancholiek en het gevoel van ongemak die hij aan zijn muziek weet mee te geven mag je het behoorlijk uniek noemen. Hier en daar duikt in mijn gedachten een vergelijking met het Britse Call Back The Giants op, maar ook liefhebbers van William Basinski komen hier aan hun trekken, om je toch een idee te geven.

Overigens verscheen het tot nu toe enige album Suspension van Half High vorig jaar nog op vinyl bij R.I.P. Society, nadat het eerder op cassette en cdr werd uitgebracht. Het is eigenlijk al net zo’n aanrader als het bovengenoemde solo album van Hopkins. In Half High werkt hij samen met Lucy Phelan aan donkere elektronische passages, wederom door het mysterieuze en het primitieve herinneringen oproepend aan Call Back The Giants. Synthesizer, sampler, tapes en stem zorgen voor een spookachtige stemming die een grote aantrekkingskracht uitoefent.

Het tot driehonderd exemplaren gelimiteerde vinyl van Nocturnes is prachtig grijs, en wordt geleverd met een viertal kartonnen kaarten met “listening events”: korte, poëtische teksten die een omschrijving geven van hoe een bepaald geluidsgevoel wordt gecreëerd. Nocturnes is een hoogtepunt in deze eerste maand van het jaar, en is vooralsnog te verkrijgen via het Vittelli label.

Verder lezen
0
Muziek

Sky Needle – Debased Shapes

Door aan zaterdag, oktober 5, 2013

Het optreden van de Australische band Sky Needle op het Tilburgse Incubate Festival, afgelopen september, staat bij mij in het geheugen gegrift. Het inmiddels zeven-koppige collectief was duidelijk niet de halve aardbol rondgereisd om alleen maar een beetje cultuur te snuiven. Met een brok energie waar je de hele outback mee zou kunnen verlichten bespeelde de verwilderd uitziende bandleden hun nog bizarder uitziende zelfgemaakte “unstruments” alsof hun tweede plaat Debased Shapes hun zwanenzang zou zijn.

sky needle

Het ziet er in de eerste instantie maar een beetje gekunsteld uit: voetpompen met toeters eraan bevestigd; gitaren van een speakerbox, duct tape en wat metalen draden; percussie instrumenten die je doorgaans alleen in de keuken ziet; en tenslotte een bont stel Australiërs waar de nonchalance vanaf straalt. Het maakt Sky Needle volstrekt uniek nog voordat ze één noot hebben gespeeld.

Debased Shapes is de opvolger van Rave Cave, het eerste album van Sky Needle uit 2012 als we de cassette Neckliner even niet meetellen. Het geluid van deze nieuwe plaat ligt in het verlengde van de vorige: knotsgekke improvisatie dat aan wilde freejazz doet denken, ware het niet dat we door het instrumentgebruik ons in een geheel andere dimensie lijken te bevinden. Het is frontvrouw Sarah Byrne die met nerveuze, veelal onverstaanbare vocalen een lijn trekt door het rommelige, tegelijkertijd hypnotiserende gebeuren.

Daar waar Sky Needle tijdens het optreden in de Paradox de verf van het plafond schreeuwde, is Debased Shapes luchtiger en meer gebalanceerd. Het laat doorschemeren dat ondanks alle atonale experimenten en gebrek aan techniek de muziek gewoon goed gecamoufleerde popmuziek is. Alsof ze de belichaming van DIY zelf zijn, laten de Australiërs in veertig minuten hun visie horen op diverse welbekende stijlen, door de filter van een koortsdroom.

De vorm van creativiteit dat Sky Needle laat horen zal ongetwijfeld tot gevolg hebben dat enkelen Debased Shapes naast The Greatest Hits van het Jostiband Orkest in de kast plaatsen. Weet je echter de wonderlijke wereld van deze band binnen te dringen, dan openbaart zich een even bizar als opwindend schouwspel in de perverse pop. Zowel het optreden als de plaat behoort dan ook in mijn beleving tot het beste van 2013.

Verder lezen
0