Tag archieven: drone
Muziek

Steve Gunn & Mike Cooper – FRKWYS Vol. 11: Cantos de Lisboa

Door aan woensdag, augustus 6, 2014

In het bericht vorige week op mrbungle.nl ging het al over Portugal, vandaag doen we dat nog eens dunnetjes over. Het is dan ook een land dat bij uitstek past bij een ontspannen zomerstemming met zijn aangename temperaturen, lage leeftempo en kleurrijke taferelen. Zouden we dit jaar aan hetzelfde gevoel een album moeten hangen, dat is dat zeer waarschijnlijk de samenwerking tussen Steve Gunn en Mike Cooper, het elfde deel in de FRKWYS serie van het RVNG Intl. label.

Hoewel de vaart in het uitgeven van deze FRKWYS serie de laatste tijd aanzienlijk lager ligt dan in de beginperiode, heeft het concept – waarin verschillende generaties muzikanten aan elkaar worden gekoppeld – vandaag de dag niets aan kracht ingeboet. Sterker nog, sinds dat deel negen (recensie hier) in Jamaica werd opgenomen, heeft het steeds meer een mondiaal karakter gekregen. FRKWYS is daardoor niet alleen meer een combinatie van oud & nieuw, maar is ook een mengelmoes van culturen geworden. Op deel elf proberen twee iconen uit de gitaarimprovisatie – één relevant in het heden, één in het verleden én in het heden – de sfeer van Portugese traditie te vangen op Cantos de Lisboa.

Mike Cooper en Steve Gunn gaan van start met daar waar ze goed in zijn: eigenzinnig gepluk aan de snaren van de akoestisch gitaar in een geïmproviseerde mix van folk en blues. Het lijkt ze daarnaast geen enkele moeite te kosten om op Saudade Do Santos-o-Vehlo de melancholiek van de Fado in hun muziek op te nemen. In het daaropvolgende Pena Panorama tilt de cello van Helena Espvall, samen met Gunn’s neerslachtige zang, deze emotie nog eens naar een hoger niveau. Voor de liefhebbers van vooral het oudere werk van Cooper, al actief als muzikant sinds eind jaren zestig, is er onder andere het nummer Pony Blues: deze tamelijk opzwepende bewerking van het Charley Patton-nummer mag je gerust kwalificeren als onvervalste countryblues, al zorgen drones op de achtergrond voor een onorthodox randje.

Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan, en de twee heren kunnen hun liefde voor experiment niet lang verbergen. Mike Cooper laat weliswaar zijn befaamde field recordings en Hawaïaanse melodieën achterwege, maar Song For Charlie kun je met zijn langgerekte gongklanken en krakende elektronica geen blues meer noemen. Ook op Lampedusa 2013 worden de gitaarsnaren onrustig overstemd met effecten die weinig met traditionele folkmuziek van doen hebben. Toch weet het duo de mellow sfeer en de visuele uitwerking ervan vast te houden. Je kunt je inderdaad afvragen wat dit nog met Portugal te maken heeft; feit blijft dat in dit land Steve Gunn en Mike Cooper elkaar als muzikale zielsverwanten helemaal hebben gevonden.

Een paar jaar geleden was ik zelf in Portugal. Met dit album zoemend in mijn achterhoofd krijg ik spontaan zin om daar weer naar terug te keren. Al is het met de huidige zomer en Cantos de Lisboa op de draaitafel ook geen enkel probleem je in eigen land in het Middeleeuwse Alfama te wanen, waar het levenslied weerklinkt in het doolhof van smalle straatjes.

Meer Steve Gunn op mrbungle.nl:
Jaarlijst 2013: #3
Gunn-Truscinski Duo – Ocean Parkway

Meer Mike Cooper op mrbungle.nl:
Jaarlijst 2013: #4

Verder lezen
0
Muziek

De terugkeer van Junzo Suzuki

Door aan vrijdag, november 29, 2013

De Japanse gitarist Junzo Suzuki (onder andere actief in Overhang Party, 20 Guilders en Miminokoto) bracht vorig jaar als soloartiest twee albums uit en toerde daarna intensief door Europa en de Verenigde Staten. Dit jaar doet hij dat kunstje gewoon nog eens over. Het tijdelijk verlaten van zijn thuisstad Tokio levert hem blijkbaar genoeg inspiratie op om opnieuw twee zeer verschillende en creatieve albums neer te zetten. Het maakt hem één van de meest interessante artiesten op dit moment uit het land van de rijzende zon.

Junzo-Suzuki-660x335

Sings II: Sings Ballads of Contemporary Sadness, Point of Views and General Love and Depression is een titel die weinig tot de verbeelding overlaat. De plaat op Nod And Smile Records bevat rustige blues en acidfolksongs met fluisterende vocalen. Liedjes zoals Jandek deze vroeger weleens maakte, met een vreemde Japanse twist. Ook duiken er af en toe langzaam golvende elektrische gitaren op, die voor de nodige spanning zorgen.

Suzuki laat horen dat hij na het live album Sings nog steeds een begenadigd songwriter en gitaarspeler is, die meer kan dan alleen de snaren tot zware drones vervormen. Daarbij  wordt weliswaar bij een aantal nummers nog de hulp ingeroepen van LSD March– /  Fushitsusha drummer Takahashi Ikuro en Acid Mothers Temple-gitarist Kawabata Makoto, maar de mooiste melancholische en depressieve herfstballads ontstaan met Junzo Suzuki alleen met zijn gitaar en stem.

De Japanner heeft echter twee kanten: op Portrait Of Madeleine Elster – een cd op Utech Records – duikt hij weer de boze donkerte in die hij vorig jaar op ons los liet met Ode To A Blue Ghost en Eight-Sided Infinity. De elektrische gitaren gaan in de openingstrack in de overdrive qua feedback en repetitie, en door subtiel te variëren en te improviseren wordt het muzieklandschap hier vooral gevormd door hypnotiserende, psychedelische drones die behoorlijk wat gewicht in de weegschaal leggen.

Toch duikt ook zijn gevoelige kant ook weer op, tijdens het echoënde getokkel in het titelnummer en in het vergelijkbare La Notte, al valt deze laatstgenoemde uit de toon vanwege het percussiewerk van opnieuw Takahashi Ikuro, iets wat verder nergens opvalt. Deze twee nummers zijn echter meer intermezzo’s als we puur kijken naar de lengte; met de makkelijk het kwartier passerende afsluiter Dance Of The Inhabitants Of The Invisible Tower In The Ring Of Holly Mountain is het wachten op de uitbarsting van gitaargeweld waar hij om bekend staat.

Die uitbarsting blijft enigszins achterwege. In plaats daarvan gaat Junzo Suzuki voor een dreigend en filmisch stuk dat wellicht de ontknoping van Hitchcock’s Vertigo (waar de albumtitel naar verwijst) van een modern muzikaal randje voorziet, waarbij zelfs het gebruik van een harmonica niet wordt geschuwd. Naarmate deze zwevende drones naar het einde toewerken wordt duidelijk dat Junzo Suzuki ondanks zijn herkenbare stijl wederom verrassend uit de hoek weet te komen, en in 2013 weer twee prachtige albums heeft gemaakt.

Verder lezen
1
Muziek

Hellvete – Sint-Denijs

Door aan donderdag, september 26, 2013

a3972809892_10

Sint-Denijs is pas het tweede echte album van Hellvete, het langverwachte vervolg op De Gek dat in 2009 uitkwam bij het KRAAK label (en hier op mrbungle.nl nog kort werd besproken in een duorecensie met Julianna Barwick). Met recente cassettes als ‘t Orgelorkest, splits met A Story Of Rats en Bear Bones Lay Low, zijn bijdrage aan Sylvester Anfang II en de samenwerking in het nog kersverse duo González & Steenkiste heeft Glen echter allesbehalve een gapend gat achtergelaten na zijn debuutalbum.

Niettemin hebben de wat kleinere releases ons niet helemaal voor kunnen bereiden op wat we horen op Sint-Denijs. Natuurlijk kennen we Hellvete van zijn donkere drones en minimalisme, waarin een voorliefde voor folkmuziek en -instrumenten doorklinkt. Harmonium, banjo en en tanpura zijn dan ook weer aanwezig. Maar niet eerder hoorden we zoveel warmte, rust en melodie in zijn muziek.

Het trio dat het album vormt, C-142, MDD-409 en G-356, is eensgezind in opzet: een intense drone gestart door harmonium of elektrische tanpura lijkt in een proces van eindeloze herhaling terecht te zijn gekomen, waarbij het geluid langzaam maar zeker uitdijt door de toevoeging van andere instrumenten, zoals een analoge synthesizer. Slechts subtiele veranderingen geven een idee van tijd; over het algemeen wordt de luisteraar meegezogen in een continuüm dat weliswaar de geest tot kosmische hoogten leidt, doch de kilheid en donkerte die bij het verlaten van de aardse atmosfeer hoort, achterwege laat. De ijzige kou die de kleur van het vinyl uitbeeldt, zet wat dat betreft iedereen op het verkeerde been.



De reden dat Sint-Denijs zich ontpopt als de warme deken waarmee je ook in de zomer niet zonder kunt, zou te maken kunnen hebben met het feit dat Glen Steenkiste op een rustigere plek is gaan wonen, buiten het centrum van Gent. De titel van de plaat spreekt voor zich, anders dit interview met Decoder Magazine wel. De kalmerende werking van het leven buiten de chaotische en lawaaierige binnenstad pakte eerder dit jaar ook al goed uit voor Hellvete’s landgenoot Ignatz, zoals hier was te lezen. Ik voorzie een kleine volksverhuizing naar het platteland wanneer de massa hier lucht van krijgt.

Ik heb dit nieuwe album ruim vier maanden op mij laten inwerken. Onderhand is het weleens tijd om een conclusie te trekken: de laatste paar jaar zijn er te weinig albums verschenen met zo’n sterke drang naar minimalisme en tegelijkertijd met een dermate groots effect. Met Sint-Denijs is misschien een stukje eigenheid gehoord op De Gek verloren gegaan, maar in het land van drones is Hellvete voor nu even koning.

Verder lezen
0