Tag archieven: drone
Muziek

Jaarlijst 2011: #6

Door aan zondag, december 25, 2011

6. Grouper – A I A
Twee albums eigenlijk, die echter zo duidelijk bij elkaar passen dat we deze als één release kunnen zien. Alien Observer en Dream Loss, zoals de platen afzonderlijk worden genoemd, zijn album nummer vijf en zes voor Liz Harris. Ze laten aan de ene kant een vertrouwd geluid horen; aan de andere kant lijkt de stijl van Grouper meer richting liedjes op te gaan, zeker wanneer we de later dit jaar uitgebrachte 7” Water People/Moving Machine nog eens opzetten. Relatief natuurlijk, want de ruimtelijke, bijna buitenaardse gitaardrones die al jaren het geluid van Grouper kenmerken, blijven gewoon bestaan. En dan is tachtig minuten helemaal niet zo lang.

In april van dit jaar was Grouper nog de grote favoriet om bovenaan te eindigen in deze top 10, zoals hier is terug te lezen. Zover kwam ze niet, maar bij de beste platen van 2011 hoort A I A zonder meer thuis.

Verder lezen
0
Muziek

France – Pau

Door aan woensdag, november 23, 2011

Ergens tussen het Rhônedal en het Centraal Massief ligt Le Puy-en-Velay, een heus pelgrimsoord waar gelovigen zich verzamelen om naar Santiago de Compostella te vertrekken. Het is ook de verzamelplaats voor de drie Fransen Jeremie Sauvage, Mathieu Tilly en Yann Gourdon, vanuit waar ze hun geloof in drone-, rock- en noisemuziek op eigenzinnige wijze over de wereld dreigen te verspreiden. Met de eenvoudige doch unieke opstelling met drums, basgitaar en versterkte draailier (“hurly-gurdy”) weet de band een bijzonder geluid neer te zetten dat onherroepelijk de luisteraar in een trance brengt. Het drietal noemt zichzelf France, de meest ongooglebare bandnaam ooit.

Ik kan mij het optreden van France op het KRAAK festival, in maart dit jaar, nog goed herinneren. Niet alleen omdat het de openingsact was, en de geest op dat tijdstip dus nog helder. Het was vooral omdat de band een memorabel optreden neerzette waarbij menig toeschouwer omver mee werd geblazen, en in ieder geval mij na een half uur compleet verbaasd en met piepende oren achterliet. Het is lastig voor een band datzelfde gevoel naar plaat te vertalen, maar met Pau komt France aardig in de buurt.

Pau is uiteraard vernoemd naar de plaats waar de twee nummers op deze lp zijn opgenomen, op 4 maart 2009 om precies te zijn. De datum zal menigeen een worst zijn; France lijkt namelijk altijd hetzelfde nummer te spelen. Het kinderlijk eenvoudige spel op het drumstel en de met één snaar uitgeruste basgitaar is compleet inspiratieloos, maar het eentonige vormt de ruggengraat voor wat het geluid van France kenmerkt: de draailier, klinkend als een monsterlijke droneriff op repeat. Het bespelen van de vielle à roue zorgt voor minimale transformaties in het klankgeluid, zodat de hypnose die deze band teweeg brengt in geen geval een diepe slaap wordt. Releases van France kenmerkten zich voorheen door ietwat platgeslagen liveopnames. Met Pau – wat ik gerust de meest professionele uitgave tot nu toe kan noemen – worden de tonale alteraties eindelijk eens fatsoenlijk uitvergroot. Zonder dat de power van zo’n liveoptreden verloren gaat, overigens.

De indrukwekkende lp op 8mm, waarvan de 200 exemplaren reeds zo goed als uitverkocht zijn, is zonder meer de moeite van het aanschaffen waard. Een gezeefdrukte hoes die kracht uitstraalt en hallucinaties opwekt, een net zo prachtige binnenhoes, en alles handgemaakt. Het loont echter ook om eens naar de digitale versie op Bandcamp te loeren, want die biedt een bonus track van bijna vijftig minuten. Het is de registratie van het live optreden in La Centrifugeuse, de dag na de opnames voor de lp. Nog meer dan op de studionummers toont France hier zijn kunnen: Yann Gourdon gaat door tot uitputting hem ervan weerhoudt de draailier nog langer te bespelen. Kracht, opoffering, passie, verlichting. Tijd dus, voor een bedevaart naar Le Puy-en-Velay.

Verder lezen
0
Muziek

Chants of Niflheim

Door aan vrijdag, mei 6, 2011

Twinsistermoon op het Kraak festival reken ik tot de beste concerten die ik tot nu toe in 2011 heb mogen aanschouwen. Niet gek dus, dat ik enthousiast word van een nieuwe release van Natural Snow Buildings, een aan dit project gelieerde band. Chants Of Niflheim heet het laatste wapenfeit en werd speciaal opgenomen voor Record Store Day. En op die dag uitgebracht, natuurlijk.

Niflheim is in de Noorse mythologie het rijk der nevelen, waar Hel heerste, en de doden aan haar werden onderworpen. Het past bij de muziek van Natural Snow Buildings: donker, mysterieus, ritualistisch. Dat bereikt het Franse tweetal (bestaande uit Mehdi Ameziane en Solagne Gularte) met langgerekte folk drones. Soms met zware riffs, soms met elektronica, soms met softe psychedelische klanken, ergens waar ook nog zacht gezang in is verborgen. Luchtig is het allerminst, helemaal als de percussie zijn intrede doet en de bekkens als een pyroklastische wolk over het bijna onherkenbare gitaargetokkel trekken.

Minimaal twee releases per jaar, al dan niet onder diverse namen, met nagenoeg dezelfde soort muziek, kan dat? Het is een vraag die bij mij opdoemt wanneer ik naar Chants Of Niflheim luister. Ja, muziek maken is soms net als blogs typen: niet teveel en niet te weinig is het devies. Natural Snow Buildings (en Twinsistermoon en Isengard) hebben de laatste jaren te weinig variatie getoond om de vele albums te rechtvaardigen. Aan de andere kant is de kwaliteit constant hoog en hebben de uitgaven op lp, cd en cassette een meerwaarde omdat ze altijd in zwaar gelimiteerde oplagen verschijnen. Daarom heb ik ook deze weer aangeschaft. Hoe lang ik dat nog blijf doen? De tijd zal het leren. Voor nu is Chants Of Niflheim een nieuw hoogtepuntje in de discografie.

Enige muzikale voorbeschouwingen (in de vorm van mp3’s of video’s) van Natural Snow Buildings zijn schaars te noemen, daarom hieronder een nummer van het album The Centauri Agent. Deze kwam vorig jaar uit bij Vulpiano Records en is gratis te downloaden. Het geeft een idee.

Natural Snow Buildings – Memories

Verder lezen
0