Tag archieven: drum
Muziek

Bill Orcutt & Chris Corsano – The Raw And The Cooked

Door aan donderdag, mei 16, 2013

Opeens was daar vanuit het niets The Raw And The Cooked, een samenwerking tussen gitarist Bill Orcutt en drummer Chris Corsano. Deze gedroomde combinatie liet vorig jaar op het podium het noordoostkust van de Verenigde Staten al kennismaken met hun agressieve kruisbestuiving van twee elementaire instrumenten. Met deze plaat op Orcutt’s label Palilalia kunnen vijfhonderd anderen dat nu ook.

Ten einde het furieuze slagwerk van freestyle drummer Corsano gewicht te kunnen bieden, wijkt Orcutt enigszins af van zijn solowerken die hij de laatste paar jaar heeft uitgebracht. De inmiddels herkenbare akoestische gitaar, waarvan altijd bewust een paar snaren ontbraken, is ingewisseld voor een elektrische. Dat maakt dat de door mij zeer geliefde bluesy doorstart van zijn carrière – na halverwege jaren negentig menigeen de stuipen op het lijf te hebben gejaagd als lid van noiserock act Harry Pussy – een sprong achterwaarts maakt, angstaanjagend dichtbij het geluid van zijn oude band.

Gelukkig zijn de onderdelen die Orcutt en Corsano zo hoog in mijn jaarlijstje van 2012 deden belanden, nog steeds aanwezig: het duo blinkt uit op hun eigen instrument wat betreft intensiteit en improvisatievermogen. De complexiteit lijkt op het eerste gehoor erger dan het is. In feite doen de heren meer met minder, want zeg nu zelf, wie anders weet er met slechts een gitaar en een drumstel een dermate ongenadig geluid neer te zetten?

Het is overigens niet alleen maar gebrul; er zijn sporadische rustpuntjes waarop niet alleen de artiesten even gas terug nemen om spanning op te bouwen, ook de luisteraar heeft een even de tijd om het gehoor te laten rusten, afhankelijk van de tijd die men neemt om de plaat om te draaien. Toch ontaard ook kant B uiteindelijk in een helse chaos waar de energie met enorme vonken van af spat.

Als The Raw And The Cooked een kookboek was, dan wellicht eentje gelieerd aan één van de beste restaurants ter wereld. Een fusion van twee Amerikaanse meesterkoks, die beide kwaliteit en creativiteit nimmer uit het oog verliezen. Ik zou het dan ook zonder meer terecht vinden wanneer Bill Orcutt en Chris Corsano een vermelding kregen tussen het meest smakelijke van het jaar 2013.

Verder lezen
0
Muziek

Will Guthrie – Sticks, Stones & Breaking Bones

Door aan maandag, april 9, 2012

Sla zijn discografie er maar eens op na: de Australische Will Guthrie ging van jazzdrummer naar DIY-elektronica, werkte met vele en zeer verschillende artiesten samen, speelde overal ter wereld en lijkt zich nu te settelen in Nantes en met geïmproviseerde percussie. Het bewijs hiervoor wordt geleverd in de vorm van Sticks, Stones & Breaking Bones, zijn nieuwste soloalbum.

Er zijn drie stukken van bij elkaar iets meer dan veertig minuten, maar als je denkt dat er rustig wordt opgebouwd heb je het behoorlijk mis. Sticks ontpopt zich al snel als een neurotische demonstratie van alle klanken die Guthrie uit zijn percussie instrumenten kan toveren. Er zit wel een soort drive in, waardoor het nummer sneller is afgelopen dan je zou verwachten. Stones begint met elektronisch aandoende klanken, die langzaam naar het geluid van een cimbaal toewerken. Na een minuut of tien slaat de gekte echter weer toe en zien we weer alle hoeken van het drumstel. Je zou er zenuwachtig van worden.

Maar de momenten waarop je gefocust bent op de techniek, dat kleine ogenblik waarop je alle details op en neer hoort gaan, de flow en ritmiek als in een slowmotion, zijn subliem. De radartjes in het hoofd staan heel even stil, de chaos en intensiteit overdenkend, terwijl de plaat gewoon doordraait. Op die manier is Sticks, Stones & Breaking Bones – ondanks al zijn eenvormige complexiteit – prima luisterbaar. Laat het repeterende slagwerk als rustgevende ambient over je heen komen en beschouw die gekoesterde seconden van bewustwording  als toeval, telkens weer op een ander punt.

Met afsluiter Breaking Bones neemt Will Guthrie nog wel even moeite de luisteraar angst aan te jagen. In een niet te stoppen rechtlijnig dreunend ritme van zestien minuten haalt de drummer hier alles uit zijn lichaam. Hier is een beest aan het werk (Chewbacca wordt nog genoemd in de linernotes, tussen andere personen die hem inspireren). Het interessante aan dit enorm brute en nietsontziende nummer is dat Guthrie zijn uithoudingsvermogen de variaties op het thema laat bepalen. Naarmate de minuten verstrijken krijgt hij het fysiek steeds zwaarder om het tempo en speelwijze vol te houden, waardoor er “foutjes” ontstaan. De steekjes die hij hier laat vallen zorgen er evenwel voor dat ook dit derde stuk blijft boeien.

Stick, Stones & Breaking Bones is vanzelfsprekend geen album dat de mainstream bereikt. Liefhebbers van improvisatiedrummers als Chris Corsano, of de onlangs gerecenseerde Kris Vanderstraeten zijn potentiële doelgroepen. Die kunnen het 180 grams vinyl (500 stuks) of de cd (1000 stuks) krijgen via Antboy, Lespourricords, Gaffer Records of Electric Junk. Alleen al de prachtige albumhoes is de aanschaf waard.

Verder lezen
2
Muziek

Kris Vanderstraeten: Solo

Door aan woensdag, maart 7, 2012

Al sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw sleutelt Kris Vanderstraeten aan zijn geïmproviseerde, zelfgebouwde miniatuur drumstel, ergens in de krochten van de Belgische vrije muziek. De afgelopen tien jaar heeft hij regelmatig samengewerkt met Timo van Luijk (Af Ursin) en samen met Jean-Michel van Schouwburg en Jean Demey vormt hij ook nog het trio Sureau. Wat tot nu toe ontbrak in zijn discografie is een solo plaat. Het label Ultra Eczema stoorde zich ook aan dit gat en zorgt nu voor opvulling.

Treffende titel, is het eerste wat opvalt. Dat neemt niet weg dat Vanderstraeten’s spel op Solo soms dermate volgepropt zit met details, dat je het gevoel hebt dat er meerdere spelers hun geluk op het drumstel beproeven. Niets is minder waar, waardoor de fascinatie voor dit album groeit. Omschrijven is lastig, want alle tikjes, kraakjes, gebonk en geritsel zijn aan een constante transformatie onderhevig. Concentratie is essentieel voor enige inleving. De inleg roept dan ook “speel het luid aub!” en dat is geen overbodige kreet. Het is even schrikken bij een verdwaalde toeter of een korte uitbarsting, doch dat tovert ook weer een glimlach op het gezicht van de luisteraar.

Solo is in één klap opgenomen op een middagje in Heusden-Zolder, met uitzondering van het vijfde en laatste stuk. Deze is later nog bewerkt door de eerder genoemde Timo van Luijk, die ook de registratie verzorgde. Qua instrumentatie is hij echter helemaal alleen met de door de jaren heen gemodificeerde (mini)trommels. Hij laat zich dus niet leiden door andere klanken of externe factoren, maar improviseert puur op instinctieve ideeën die rondspoken in zijn brein. En dat zijn er heel wat.

Is dit het werk van een kinderlijke gek of luisteren we hier naar een uniek artiest in de abstracte klankkunst? De oplage van 150 exemplaren geeft wellicht aan dat het opzoeken van deze grens voor slechts weinigen is weggelegd. Toch is dat geen reden om Solo te laten liggen. Het is een boeiend document van een uitzonderlijk kunstenaar die in zijn spel niets behalve zijn eigen intuïtie vertrouwt.

Verder lezen
0