Het scheelde weinig of ik was een dag te laat geweest voor de optredens van Major Hostage en Krause in de Spot afgelopen vrijdag. Dan had ik zomaar naar een hypernerveus ska concert gemoeten. Compleet onvoorbereid maar toch geheel in de stemming was het genieten van de aanstekelijke en harde electro van de Groningse, en het voorprogramma uit Goes stal de show met zijn eigen support act. Gezellig was ook dat heel de zaal liep te twitteren, lekker 2.0! Lees mijn verslag voor 3voor12/Zeeland hier.
Er speelden ruim tweehonderd artiesten op het door mij bezochte Dour Festival, afgelopen zomer. Ik heb er drie gezien. Eén daarvan vatte voor mij het ultieme zomergevoel perfect samen: de dames van Au Revoir Simone. Hoewel je het liefste ergens op een zonnige heide naar hun muziek zou willen luisteren, had het het gek genoeg ook effect in een donkere tent, voornamelijk gevuld met mensen onder invloed van allerhande genotsmiddelen.
Orgeltjes, simpele elektronische drums en engelachtige samenzang. Meer heb je niet nodig om een plaat te maken die zo hartverwarmend is dat de best verhuurde romkom er bij in het niet valt. Alleen wanneer Heather D’Angelo, Erika Forster en Annie Hart zusjes waren geweest, was ik helemaal gesmolten.
Het trio heeft er twee albums voor moeten oefenen, om tot een album te komen waarop elk nummer een genot is om naar te luisteren. Still Night, Still Light bevat geen enkel minpuntje. De melodieën zijn warm, de zang zacht, de percussie wekt vingerknippen op. Misschien ook wel een beetje teveel Efteling muziek, maar vindt niet iedereen de Efteling stiekem leuk?
Folk muziek kan je het niet echt meer noemen. Still Night, Still Light heeft niets traditioneels. Het heeft evenwel hetzelfde effect als muzikanten in een hippiecommune. Vlinders in je hoofd. Veel meer heb ik aan mijn eerdere recensie niet toe te voegen.
#8. Au Revoir Simone – Still Night, Still Light (Moshi Moshi)
#9. Fuck Buttons – Tarot Sport (ATP)
#10. A Place To Bury Strangers – Exploding Head (Mute)
Nog niet zo lang geleden zag ik mezelf als The Whitest Boy Alive. Ik hield me vooral bezig met nerdachtige activiteiten waaronder aan computers sleutelen, vertoonde mijn persoon alleen ’s nachts buiten wanneer ik de kroeg uit kwam, at eenzaam hamburgers en pizza’s en droeg bij voorkeur zwarte kleren, in de hoop dat niemand mij zag. Vakanties naar de zon interesseerden mij niets. Tijdens een kortstondig bezoek aan Berlijn een paar jaar geleden was mijn verbazing dan ook groot toen ik in de Duitse Bijenkorf KaDeWe op de muziekafdeling een album aantrof van The Whitest Boy Alive. De CD was verzegeld met plastic doch ik was zo benieuwd of er een foto van mij in het boekje te zien was, dat ik besloot het schijfje bij de kassa af te rekenen.
Geen foto’s in het uitklapboekje, gelukkig. Het bleek om een project te gaan van de Noorse muzikant Erlend Øye (spreek uit: Ojee!) en zijn Duitse vriendjes. Blijkbaar waren er in thuisstad Bergen teveel bebaarde singer-songwriters en black metal muzikanten en kon Erlend daar niemand vinden die met hem een disco- en electropopband wilde starten. Hij heeft het naar verluid nog gevraagd aan de leden van Turbonegro, maar die hadden geen tijd vanwege de promotie van hun toen laatste single Wipe It Til It Bleeds. In het wel vooruitstrevende Berlijn kwam hij Marcin Öz (bas) en Sebastian Maschat (drums) tegen en het debuutalbum Dreams was een feit. Op de combinatie van dromerige indiepop en voorzichtige electrodeuntjes durfde zelfs nerds de heupjes licht te wiegen, en The Whitest Boy Alive overstijgt daarom al snel het succes van Erlend’s andere folkpop band, Kings Of Convenience.
Tijden veranderen. The Whitest Boy Alive vond inspiratie voor nieuwe muziek in het snikhete Mexico en Daniel Nentwig kwam erbij als toetsenist. Toen ik kleurrijk gekleed en een frisse salade etend in de brandende hitte op Lowlands 2007 de groep aanschouwde, bleek ze het publiek uistekend te vermaken met een meer dansbaar geluid. Dat is ook de richting die The Whitest Boy Alive voor ogen had. Er ligt meer interactie tussen drums en basgitaar wat de ritmiek ten goede komt, en dat neigt naar de dansvloer. Aan de andere kant heeft de band gekozen voor oprechtere klanken, zonder elektronische effecten of overdubs. Een hoofdrol is hierin weggelegd voor de Rhodes piano en de vintage Crumar synthesizer.
Eigenlijk is er geen reet veranderd. Het nieuwe album Rules klinkt precies als de vorige. Makkelijke, soezerige popmuziek met gitaar, bas, drums en synthesizer. En natuurlijk de bekende warme, melancholische stem van Erlend. Ook is de plaat weer afgemixt in Villa Qrella, in mijn collectie op meerdere albums prettig aanwezig, maar wel wederom met eenzelfde productie. Ik had verwacht dat ze de electro-kant opgingen zoals ze op hun eerste single Inflation klonken. Nee hoor. Geen vernieuwing, een eerder kunstje herhaald; het lijkt te goedkoop. Zo ook de teksten van Erlend. Met “a rollercoaster ride of emotions” durft Lee Towers zelfs vandaag de dag niet meer mee aan te komen.
Menig lezer zal bij de vorige alinea al aan voelen komen dat er een negatieve conclusie volgt. Niets is minder waar. De melodieën liggen comfortabel in de oorschelp, de zang is nergens irritant en het ritme is aanstekelijk. Rules is daarom, net als zijn voorganger, een perfecte popplaat die veel verschillende luisteraars zal bekoren. Folk, indie, electro, pop; net als bij eten werkt het in de muziek zelden door gewoon alle lekkere ingrediënten bij elkaar te gooien om tot een summum te komen. The Whitest Boy Alive is daarop een uitzondering. Het luistert heerlijk weg en is bovendien überhip. Rules is de veiligste aankoop van het jaar, en dat terwijl de houdbaarheidsdatum van Dreams nog niet eens is overschreden.