Èlg – Mrbungle.nl

11. Chora(s)san Time-Court Mirage – Live at the Grimm Museum Volume One
Drone-legende Catherine Christer Hennix startte een tijdje geleden een samenwerking met haar ensemble en Important Records, waarvan deze concertregistratie, opgenomen in Berlijn in 2011, het eerste resultaat is. Het stuk Blues Dhikr Al-Salam is een prachtige demonstratie van pure drone muziek, gemaakt met behulp van stem, computer, tuba en trombone, waarbij veranderingen van klank en toon tot in de details streng bewaakt worden. Ernaar luisteren is jezelf losmaken van Vadertje Tijd, en je overgeven aan transcendentie. Net geen vijftig minuten voelt opeens als een uurtje of zes. En dat vind ik dan weer prachtig. Kom maar op met Volume Two.

12. Èlg – Mil Pluton
Deze plaat van Èlg is misschien wel de meest vreemde van het jaar. Mil Pluton staat bol van onbezonnen creativiteit, zowel op vocaal als op elektronisch gebied. De prettige chaos die hieruit ontstaat, is veelal onbegrijpelijk en, eerder nog, onbeschrijfelijk. Een soort musique concrète voortgestuwd door harde beats en moderne elektronica, een geluid als een in duizend stukjes uiteengevallen caleidoscoop. Daarbovenop nog de zang, die de Laurent Gérard’s reputatie van chanson-verkrachter maar weer eens versterkt. In september was Èlg de winnende partij in een wedstrijdje op mrbungle.nl, met als tegenstander de groep waar hij zelf ook lid van is: Reines d’Angleterre (zie #16).

13. Nils Rostad – Harmony Hammond
Nils Rostad is een muzikale excentriekeling met een hoofdletter “E”. In navolging van het vreemde Ujamt tovert de Noor met Harmony Hammond een album uit zijn hoed die elke genreomschrijving tart. Net als op zijn vorige werk slaat hij op speelse wijze aan het improviseren met een al dan niet ontstemde akoestisch gitaar en allerlei elektronische effecten en frutsels die van de meeste nummers een ongebalanceerde freakshow maken. Meer weten? Lees mijn eerdere recensie hier.

14. Fushitsusha – Hikari To Nazukeyou
Wie dacht dat Keiji Haino Fushitsusha definitief ter ruste had gelegd, schrok in 2012 wild wakker. Met behulp van drummer Ikuro Takahashi en bassist Mitsuru Nasuno heeft hij de legendarische act weer nieuw leven ingeblazen. De eerste release van wat een drieluik moet worden is Hikari To Nazukeyou. Zoals we van Fushitsusha gewend zijn kunnen we dit album classificeren als oncomfortabele noiserock, de grenzen van feedback aftastend en de luisteraar door asynchrone stampende drums in verwarring brengend. Nog steeds is de extreme en zeer aparte zang van Haino zelf het belangrijkste; wat dat betreft heeft het inmiddels zestigjarige boegbeeld niets aan kracht ingeboet. Toch zijn er ook melodieuze elementen te herkennen, voordat de band in de tweede helft overstapt naar overspannen muren van gitaarfeedback. Een meer dan geslaagde comeback van dit Japanse powertrio, nog eens bevestigt door de live show in Les Ateliers Claus (Brussel) afgelopen oktober.

15. Willie “Gutbucket” Lane – Guitar Army of One
Willie Lane is een protégé van onder andere MV & EE maar kan gelukkig prima op eigen benen staan. Bewapend met een akoestisch gitaar is hij dit jaar op oorlogspad gegaan om met zijn derde soloalbum een plekje te veroveren in de jaarlijsten. Dankzij zijn originele benadering van het fingerpickin’ genre, groot gemaakt door gitaristen als John Fahey, is dat hem gelukt. Niet per se steunend op repeterende akkoorden gaat hij op ontdekkingsreis met zijn zes snaren, waardoor er behalve een ontspannen en melancholisch geluid ook psychedelica en experiment in doorklinkt. Willie Lane weet zich daardoor een geheel eigen stijl aan te meten. Guitar Army Of One werd opgenomen met een 4-track recorder, wat het authentieke geluid uit het landelijke New England ten goede komt.

In de strijd om de wisselbeker voor het meest ongemakkelijke album van het jaar is er sprake van een heuse een nek-aan-nek race. De kanshebbers laten geen mogelijkheid onbenut om de luisteraar uit balans te brengen, angst aan te jagen en tot waanzin te drijven. Mrbungle analyseert met gevaar voor eigen leven de twee kandidaten. Welke plaat wordt als eerste afgezet?

Reines d’Angleterre is een bijzonder trio gevormd door de crème de la crème van de Franse avant-garde muziek. Ghédalia Tazartès moet geen onbekende meer zijn voor menig liefhebber. Hij wordt hier bijgestaan door twee “elektronische botanisten”, Èlg en Jo Tanz. Dit tweetal opereert zowel solo als ook onder de naam Opéra Mort, en Jo runt daarnaast het Tanzprocesz label. Globe Et Dynastie (op Bo’Weavil Recordings) is de eerste plaat opgenomen in een studio, en de opvolger van Les Comores dat vooral live opnames bevatte.

Op Globe Et Dynastie is het Tazartès die met zijn vreemde stemverschuivingen geesten oproept. Met een ijzingwekkende voordracht, dat zonder meer bij een Middeleeuws duivelsritueel zou passen, zet hij de lijnen uit voor een asynchrone achtergrond. Als een elektronische dierentuin gaan de andere twee tekeer op synthesizers, samplers en andere instrumenten die lawaai maken. Referenties als Throbbing Gristle en Pete Swanson moeten je een idee geven: industrial noise, donkere drones en hallucinerende effecten. Tazartès’ accordeon lijkt op de laatste track ook nog even langs te komen. Globe Et Dynastie is daarmee een sterk staaltje experimentele muziek, dat bizarre vocalen (inclusief keelzang) combineert met moderne elektronica. Een mindfuck extraordinaire.

Èlg, in het echte leven Laurent Gérard, is misschien wel de meest geflipte van bovengenoemd drietal. Hij is bij mij vooral bekend vanwege zijn Tout Ploie lp op het KRAAK label, waarop hij zijn eigen Franse chansons combineert met avant-garde songwriting. Inmiddels heeft de Parisien al een behoorlijke discografie opgebouwd met voornamelijk weirde elektronica. Wie anders dan hijzelf zou Reines d’Angleterre voorbij kunnen gaan in absurditeit?

Mil Pluton is het nieuwste wapenfeit van Èlg. Dat hij zich bedient van mysterieuze knip-en-plak elektronica, ondersteund door bonkende EBM-beats en dynamische, improviserende composities is nog wel uit te leggen. Het zijn vooral de vocalen die van Mil Pluton één van de meest vreemde platen van het jaar maken. Dit gaat de Franse taal voorbij; freaky Esperanto-gemurmel, een octaaf of wat hoger dan je als prettig zou kunnen ervaren, is een constante stoorzender, terwijl de spontaan opspringende ritmes eigenlijk al genoeg voor verwarringen zorgen. Van chansons of überhaupt iets wat op een liedje lijkt, is weinig meer terug te vinden. Toch lijkt hij tijdens Pol Culte, aan het einde van kant A, een voorliefde voor popmuziek niet te kunnen onderdrukken.

Op kant B begint Four Acts Amazon met kippenvel opwekkende ambient drones, maar even verder zijn het wederom die ongelooflijk rare stemmetjes die de aandacht opeisen. Het nummer heeft in het midden een keiharde climax, doch eindigt in een soort exotische Musique Concrète. Hij krijgt tijdens deze vier acts overigens hulp van onder andere Bill Kouligas (PAN) en Jan Anderzen (Kemialliset Ystavat & Tomutonttu). Afsluiter Addio doet net als eerdere passages denken aan Throbbing Gristle en Coil: experimentele elektronische muziek zonder enig kader, met op de voorgrond oncomfortabele zang. Een half uurtje Mil Pluton en je ontwaakt alsof je een paar weken in een isoleercel hebt gezeten. De overigens prachtig verpakte plaat verschijnt in een oplage van driehonderd stuks gezamenlijk bij Alter en Hundebiss Records.

Mrbungle.nl

Tag archieven: Èlg

Jaarlijst 2012: #15 – #11

Reines d’Angleterre & Èlg