Wanneer iemand met een status van dienst als Alan Bishop komt aanzetten met een nieuw project, is het enthousiasme dat het almachtige internet vervolgens laat horen – nog voordat er een noot is gehoord – begrijpelijk. De voormalig bassist en zanger van Sun City Girls, mede-oprichter van het exotische Sublime Frequencies label en ook solo verdienstelijk muzikant heeft eigenlijk weinig op zijn naam staan wat bij de excentrieke en avontuurlijke muziekliefhebber niet in z’n kast zou passen. Kan The Invisible Hands er naast?
Alan Bishop verhuisde naar Caïro in het midden van de revolutie in 2011, waar hij de sindsdien werkte aan materiaal voor The Invisible Hands, samen met prominente muzikanten uit Egypte. Cherif El Masri en Aya Hemeda (beide van het in Egypte populaire Eskenderella), drummer Magued Nagati, violist Mahned Medhat en de wellicht wat meer bekende Sam Shalabi maken de band compleet. The Invisible Hands is afkomstig van de originele Arabische benaming El Ayadi El Khafeyya. Mocht je verder nog twijfelen aan de muzikale topografie, dan sturen enkele nummers uit de Sun City Girls discografie je wel in de juiste richting.
De klanken van de oed lijken inderdaad een alles behalve westers album te introduceren, maar al snel slaat het geluid om in iets wat meer weg heeft van orchestrale Americana, of pop-georiënteerde folk rock. Het is met afstand het meest toegankelijke dat Alan Bishop tot nu toe heeft gemaakt: gelikte arrangementen en uitgedachte combinaties van gitaar, orgel, piano en viool worden bij uitzondering onderbroken door psychedelische hooks. Gelukkig doet de herkenbare, excentrieke voordracht van zijn altijd scherpe teksten nog wat terug wat betreft bevreemding.
Het debuut album verschijnt in twee versies: de reguliere cd heeft namelijk een Arabische alter ego, waarbij de zang van Bishop wordt overgenomen door twee anderen, die – neem ik aan – de Engelse bewoordingen perfect hebben vertaald. Desalniettemin kunnen ook zij de muziek van The Invisible Hands niet verplaatsen het fascinerende Midden-Oosten; daarvoor is de invloed van het Westen op het geluid te groot. Later dit voorjaar worden beide versies overigens gecombineerd uitgegeven op dubbel lp.
We kunnen dus gerust de conclusie trekken dat The Invisible Hands niet de misschien wel gehoopte weirdness à la Sun City Girls brengt. Is het daarom een slecht album? Zeker niet. Alan Bishop heeft het schrijven van sinistere songs nog steeds in de vingers; de conventionele structuren en gladde productie staan dat geenszins in de weg. Het resultaat is een plaat die in de eerste instantie wat minder opvalt, maar die na meerdere luisterbeurten zijn hoge niveau en variatie prijsgeeft.
Voor wie het geluid van The Invisible Hands toch niet ver genoeg gaat: het label Abduction bracht recent ook nog deel drie van de Sun City Girls singles, genaamd Eye Mohini. De hoes geeft al aan dat de geweldige dubbele 7” Borungku Si Derita nu eindelijk beschikbaar komt voor het grote publiek, terwijl de Eye Mohini 7” zelf natuurlijk ook niet ontbreekt.
