Tag archieven: folk

Orfanado – Iter

Veel zullen er niet bekend zijn met Orfanado. Van wat het debuut van dit Italiaanse duo genoemd mag worden – de eenzijdige 12” Sete – zijn slechts 112 exemplaren van in omloop. Nu er van het heuse album Iter 188 meer zijn gemaakt (de cd versie meegeteld), kunnen we stellen dat de populariteit van Orfanado met bijna 170% is gestegen. En terecht, want Iter is een prachtplaat vol psychedelische exotica.

Alessandro De Zan en Riccardo Mazza hebben in het verleden gestrooid met obscure en ronduit weirde acts zoals In Zaire, G.I. Joe, Lettera 22, A Flower Kollapsed en Lago Morto. Met Orfanado als samenwerking weten ze al het goede op één plek te concentreren. Iter combineert folk en blues (weer die Fahey) met proggy psychedelica gespeeld met akoestisch gitaar, sitar, mondharp, klokkenspel en primitieve percussie. Het resultaat: een frisse Midden-Oostenwind door de soms wat suffe wereld van de folkmuziek.

Iter telt elf nummers en de nadruk ligt hierbij op esoterische soundscapes, waar duistere rituelen op de loer liggen. Toch zijn er ook een aantal passages die een relatief vrolijke en energieke insteek hebben (Avorio bijvoorbeeld). Hoogtepunt is echter het titelnummer, waarin de mysterieuze, bewerkte vocalen een glorieuze hoofdrol opeisen bovenop de toch al stompende percussie en het wilde gerag op de snaarinstrumenten.

Orfanado – Iter

Voor diegenen die de oren spitsen wanneer namen als de eerder genoemde John Fahey, Jack Rose, Lula Cortès en Sun City Girls voorbij komen, en die niet wars zijn van een beetje experiment en/of niet-Westerse, vooral Indiase klanken. Iter verschijnt bij Holiday Records op vinyl en bij Sound of Cobra op cd.

Charalambides – Exile

Ze spelen inmiddels al twintig jaar samen, Christina en Tom Carter (ooit getrouwd), bekend onder de naam Charalambides. Voor het nieuwe album hebben ze ongekend lang de tijd genomen: ruim vijf jaar. Het is het wachten waard geweest, want met Exile brengen ze het beste uit het verleden samen.

De muziek van de Charalambides is diep geworteld in de traditionele Amerikaanse folk en blues, maar de minimale arrangementen en het zich traag voortslepende geluid maakt er iets bijzonders en herkenbaars van. De ruw bespeelde akoestische gitaar krijgt dikwijls gezelschap van diepe drones, reverb en de voorzichtige zang van Christina, dat ongetwijfeld liefhebbers van psychedelica zal aanspreken.

Na een wat lichte start gaat Exile pas echt van start met het kwartier durende nummer Words Inside en het prachtige (en toegankelijke) Immovable. Het album mag dan voorzien zijn van een spaarzame instrumentatie (op slechts één nummer horen we nog wat strijkers terug van Helena Espvall and Margarida Garcia), de luisterervaring is er niet minder intens door. Naar het einde toe, met de uitgestrekte hoogtepunten Into The Earth en Wanted To Talk is er geen ontkomen meer aan: Exile is een meesterwerk. Als een indrukwekkend landschap dat langzaam aan je voorbijtrekt. Helemaal bij het luisteren van het dubbele vinyl, dat nog eens twee bonustracks bevat bovenop de maximale speelduur van een cd.

Charalambides – Into the Earth

Exile is een perfect album om te onthaasten. Daarnaast verdient het een prijs dat twintig jaar na de start van de band Charalambides nog steeds een album neerzet dat er toe doet, ondanks dat er qua stijl weinig is veranderd. Charalambides zijn net als ondergetekende (als toeschouwer) op 22 oktober te zien op het Graag Traag festival in Hasselt. Daarover later meer op mrbungle.nl.

Augustus 2011

Nog zo’n maand waarin de platenlabels op vakantie lijken te zijn. Hoewel, ik heb in augustus toch aardig wat leuke releases in mijn collectie mogen verwelkomen. Ik had het al over Maria Minerva, Wooden Shjips, The War On Drugs en Ganglians. Zonder uitzondering platen die ik hoogstwaarschijnlijk volgend jaar ook nog met plezier zal opzetten. Maar er was meer.

Amen Dunes – Christopher

Halverwege augustus kwam Amen Dunes met Through Monkey Jaw op de proppen, het derde wapenfeit van dit soloproject van Damon McMahon. Voor wie van psychedelica houdt, een dikke aanrader. Folky gitaarakkoorden zijn flink aangedikt met feedback, echo en ruis, maar wie goed luistert hoort liedjes die voor popmuziek zouden kunnen doorgaan. De zeurderige en nagenoeg onverstaanbare zang van McMahon steekt evenwel een stokje voor de hitparade. En anders doet de meer dan tien minuten durende chaotische afsluiter Tomorrow Never Knows dat wel.

Nog meer psychedelica? Ja, die muzieksoort ligt bij mij goed op dit moment. De dubbel lp Ancient Romans van Sun Araw weegt als een bouwsteen van het Colosseum en ligt met zijn tachtig minuten repeterende drones en elektronica ook tamelijk zwaar op de maag. Maar om eens flink te trippen is dit groots opgezette werk van Cameron Stallones uitstekende geschikt. Mede dankzij de wisselwerking tussen gitaarjams, percussie, noise, spaarzame vocalen en spacy effecten blijft dit boeien.

Er kwamen ook nog wat releases boven drijven die ik eerder dit jaar over het hoofd heb gezien. Zo ben ik zeer te spreken over de manier waarop Jozef van Wissem de luit bespeeld in minimale composities in barokstijl, vol palindromen en complexe structuren, te horen op The Joy That Never Ends. Eveneens een solowerk, en ook met “oude” muziek als inspiratie is The Golden Hour van Marisa Anderson. Improvisaties op delta blues, Appalachian folk, country en gospel met enkel gitaar en lapsteel, in één dag live opgenomen. Authentieker kun je het niet krijgen. Ook bij Up-Tight is het menens. Dit Japanse trio maakt in de eerste instantie gewelddadige psychrock maar schroomt niet om dit te vermengen met een bizarre ballade. Zonder meer een plaat die je naar hogere sferen brengt.

En de hebbedingetjes van de maand? Wellicht de split 7” met Woods en Kurt Vile, die alleen op hun gezamenlijke tour verkrijgbaar was en exclusieve nummers bevat. Of de gelimiteerde single van Grouper, speciaal gemaakt voor het kunstencentrum Ballroom Marfa in Texas. Helemaal in de lijn van haar laatste dubbel album A|A exploreert Liz Harris hierop wederom de duistere kant van de gitaardrones en elektronica. Augustus was zo slecht nog niet.