Tag archieven: folk
Muziek

Matt “MV” Valentine

Door aan zaterdag, juli 9, 2011

Eén van de leukste platen van vorige maand is What I Became van Matt Valentine. Geen belletjes? Nagenoeg onmogelijk, althans, wanneer er enige interesse bestaat in Amerikaanse freakfolk en/of psychedelica. De afgelopen tien jaar verschenen misschien wel meer dan honderd grotere en kleinere releases met zijn naam erop, het grootste gedeelte als MV & EE (samen met Erika Elder). In het goed begroeide Vermont is blijkbaar overvloedig veel inspiratie te vinden voor iemand met een goed begroeide kin en een gitaar. Genoeg ook voor alweer zijn dertiende (?) solo album.

Hoewel onze favoriete hippie zich door de jaren heen bezig heeft gehouden met allerlei (sub)genres zoals country, blues, grunge jams en folk is er in ieder geval één rode draad die door zijn werk loopt: zijn geestverruimende insteek. Veel van zijn muziek klinkt alsof hij aan het tokkelen is geslagen, terwijl de hallucinerende effecten, die het eten van een nog te ontdekken plantensoort met zich meebrengt, zich beginnen te manifesteren. Soms met wisselend resultaat.

What I Became behoort tot zijn betere werk. De lp is duidelijk meer gericht op folk dan op wat anders, aangevuld met diverse psychedelische effecten en een enkele overstuurde gitaar (Hit The Trails). Daarnaast mogen de zeven nummers gerust aangeduid worden als echte “liedjes” met kop en staart en niet als lusteloze jams bij het kampvuur. Hij wordt hier een handje geholpen door Jeremy Earl op percussie, een naam die op deze site – vier berichten terug – al eens voorkwam (Woodsist is tevens het label die deze lp uitbrengt, gelimiteerd uiteraard). Ook de eerder genoemde Erika Elder zingt een stukje mee op Ease My Eyes.

Matt “MV” Valentine: “PK Dick”

What I Became is een authentiek album die de muzikale creativiteit en laid-back houding van Matt Valentine op geweldige wijze weet te vangen. Dat deze opvalt in zijn eindeloze stroom releases zegt eigenlijk al genoeg.

Verder lezen
0
Muziek

Woods – Sun And Shade

Door aan vrijdag, juni 17, 2011

Tijd voor wat luchtigs. De vakantie komt er tenslotte aan en anders wel tijden van strand, barbecues en feestjes tot diep in de zwoele nachten. Eén plaat die dat onbevangen gevoel uitstekend muzikaal weet te vangen is Sun And Shade, de laatste in een regelmatige stroom van releases waar de naam Woods op staat.

Het uit Brooklyn afkomstige Woods heeft zich van een krakerig lo-fi project van Jarvis Taveniere en Jeremy Earl (tevens Woodsist labeleigenaar) ontwikkeld naar een alom gewaardeerde garagefolk band met psychedelische trekjes, bij voorkeur van veertig jaar geleden. En dat terwijl Jeremy’s kopstem ongetwijfeld bij sommigen ook afschuw oproept. Het is die ongeremde speelvreugde en vrolijkheid die de muziek van Woods zo geliefd maken; dat de productie wat stoffig overkomt, mag bijzaak heten. En zo heeft de band alweer het zevende album klaar – cassettes meegeteld – met diezelfde compacte en weinig gecompliceerde songs.

Op Sun And Shade zijn in ieder twee nummers te vinden die de kritiek op het gebrek aan verandering kunnen pareren. Out Of The Eye en Sol Y Sambra zijn beide instrumentaal, en nemen bovendien meer dan een derde van de albumduur voor hun rekening. Eerstgenoemde is een zich herhalende, hypnotiserende jam dat onmiskenbaar sixties klinkt, maar in ritme ook aan Neu! zou kunnen refereren. Het bijna tien minuten klokkende Sol Y Sambra laat in eenzelfde soort gejam Arabische invloeden doorschemeren, en schuift daarmee enige vooroordelen over gebrek aan creativiteit aan de kant.

Tijd voor wat luchtigs. Sun And Shade is na de geweldige albums Songs Of Shame en At Echo Lake wederom een klassieker in de discografie van Woods, en helemaal perfect voor de zomer. Regenachtig of niet.

“Pushing Onlys” – Woods

Verder lezen
0
Muziek

Vlaams trio

Door aan vrijdag, juni 3, 2011

Nog niet zo lang geleden vond er een zogenaamde “Vlaamse avond” plaats in Middelburg. Het programma bood helaas niet de door mij graag geziene Edgar Wappenhalter, Urpf Lanze of Hellvete. Daardoor moet ik achteraf schaamtevol bekennen dat ik de hele Europese tournee van dit illustere drietal aan mij voorbij heb moeten laten gaan. Gelukkig houdt Morc Records de gedachte springlevend door een split ep uit te brengen waarop alle drie de Vlamingen aan bod komen.

De enige die nog niet in mijn collectie aanwezig was mag de aftrap verzorgen. Urpf Lanze dus, in het echte leven Wouter Vanhaelemeesch (geinig interview hier), tekenaar en onder meer verantwoordelijk voor het label audioMER. Het nummer The Wandering Sick is op het eerste gehoor net zo vervelend als elke keer Urpf Lanze moeten typen. Men neme een valse gestemde gitaar, legt die op schoot en men gaat vervolgens een beetje willekeurig de snaren lopen slopen. Maar echt, de zeven minuten vliegen voorbij als je ernaar luistert alsof het interessant is hoe de primitieve, repeterende outsiderfolk zich een vijandig patroon laat aanmeten en uiteindelijk vervaagd tot in de eeuwigheid.

Edgar Wappenhalter is duidelijk mijn favoriet. In dezelfde stijl als zijn geweldige plaat On The Beach maakt hij hier zomerse drones, ontsproten aan gitaar en echoënde effecten. Heerlijk luchtig, en perfect om bij weg te dromen. Ondanks dat de cd speler slechts één track aangeeft horen we even later heel iets anders van de bijna-beroemde Belg. We ontwaren verknipte samples, die ergens uit een ver land ten Oosten van ons lijken te komen, borrelende tapeloops en keyboardverkrachting. De man behoort tot het beste wat de Vlaamse underground te bieden heeft.

Hellvete’s lp De Gek uit 2009 draait nog regelmatig zijn rondjes op mijn platenspeler. Het is dan ook niet onterecht dat dit lid van de funeral folk groepering Sylvester Anfang II de meeste ruimte krijgt op deze ep. Hij maakt een mix van oude folk en drones, onder meer door een banjo als strijkinstrument te gebruiken. Droomoog meandert langs minimalisme en intensiteit, met middeleeuwse psychedelica als rode draad. Wat mij betreft bewijst de kwaliteit dat het weer eens tijd is voor een volledige lp.

Verder lezen
1