Een bezoek aan Rotterdam was voor mij alweer een tijd geleden, maar dit jaar kon ik er niet meer omheen: het Motel Mozaïque festival. Omdat de angst door Sparta supporters belaagd te worden altijd rondhangt in de havenstad, besloot ik voorzichting de boel af te tasten en slechts één dag van dit festival te bezoeken, namelijk de vrijdag. De grootste reden hiervoor was Mumford & Sons, die met hun geweldige debuutalbum nog de nummer twee spot wist te behalen in mijn jaarlijst 2009. ’s Middags al konden we de Britten aanschouwen, nog voordat de polsbandjes om waren gedaan. Ik heb zelden zo’n rij gezien voor een kerk, die was neergezet door 3voor12. In drie nummers tijd wisten de heren met hun popfolk het gehele publiek aan het springen te krijgen. Dat beloofde wat.
Eerst nog even Johnny Flynn bekijken in de Rotown. Hoewel zijn laatste EP Sweet William een beetje tegenvalt, heeft de jonge troubadour uit Londen een streepje voor bij mij dankzij het album A Larum. In juni komt er een nieuw album uit, en het is te hopen dat daar weer springerige maar soms ook gevoelige countryfolk met een hoop swing op te vinden is. Dat is in ieder geval wat hij vanavond speelt; zijn meest aanstekelijke liedjes komen allemaal voorbij. Gitaar, banjo, trompet en acteren (Kruistocht in spijkerbroek) zijn allen geen probleem voor Johnny Flynn. Helaas was dat optreden ook meteen het hoogtepunt van de avond.
Mumford & Sons zijn inmiddels zo populair geworden dat er al een hoop zenuwachtige mensen voor, op, naast en in de Rotterdamse schouwburg zijn te vinden, één uur voor aanvang van de show. De show begint keurig op tijd, maar de zaal is dan al een tijdje vol. En wachten duurt lang. Als dan het eveneens Londense viertal op het podium verschijnt, ben ik al niet meer enthousiast te krijgen. De liveshow heeft wat mij betreft weinig extra’s ten opzichte van het album, maar getuige de deinende menigte bij Little Lion Man delen weinigen mijn mening. Mij bekruipt steeds meer de gedachte dat ik bij de Fuck Buttons in Watt had moeten staan. Dat is altijd een nadeel van festivals: keuzes maken. Na Mumford & Sons maak ik de keuze helemaal nergens meer naar toe te gaan. Om na drie uur rusteloze slaap de terugreis naar Zeeland te wagen.
Thuis in Middelburg was er ’s avonds weer een vertrouwde Avonduren in de galerie naast de beste – en enige – espressobar die de stad rijk is. Ik heb nog geen enkele editie gemist, en dat zegt genoeg. Het is natuurlijk niet te vergelijken met een groots opgezet festival als Motel Mozaïque. Sterker, het is eerder het tegenovergestelde. Het is er doorgaans rustig, knus en iedereen kent elkaar. Vanavond is geen uitzondering hierop, doch is het wel een beetje speciaal omdat er dit keer geen verstilde folk weerklinkt in de achterkamer. In de voorkamer staan de versterkers de oorschelpen al voor aanvang venijnig aan te staren. Capital Sentimental trakteert het aanwezige publiek op een harde psychedelische spacerockshow; voorbijgangers kijken verbaasd naar binnen. Zie je wel, er gaat niets boven thuiskomen. Lees mijn verslag van deze avond bij 3voor12Zeeland hier. En mocht je je aanstaande zondag op het Roadburn festival bevinden, ga die band zien!
