Tag archieven: folk

Heaven & Hell

Recentelijk mocht ik de EP Florine van Julianna Barwick aan mijn collectie toevoegen. Spijt heb ik daar allerminst van. Julianna Barwick komt uit Brooklyn en is opgegroeid met de Christelijke kerk en de daarbij behorende a capella zang, iets wat als een rode draad door haar muziek loopt. Barwick laat op goddelijke wijze haar prachtige stem en allerhande elektronische instrumenten (zoals looppedalen, piano en keyboard) samensmelten tot een paradijselijk geheel. De muziek werd al eens omschreven als “de troetelbeertjes die de liefde bedrijven”.

Op Florine, door Barwick zelf uitgebracht, is de basis simpel: men neme een handjevol historisch klinkende zanglijnen en vervormt deze tot hypnotiserende doch georganiseerde kluwen van canto, nevelige ambient bijklanken er roept titels als Sunlight, Heaven erbij. Simpele dingen zijn vaak het meest effectief. Als geen ander weet Julianna Barwick de schoonheid van de wereld muzikaal te vertalen. De herhalende vocalen wekken een beleving op die je ver boven het aardse brengt. Veel dichter bij de hemel kun je niet komen.

Recentelijk mocht ik de LP De Gek van Hellvete aan mijn collectie toevoegen.  Spijt heb ik daar allerminst van. Hellvete komt uit België en is opgegroeid met het Vlaamse Funeral Folk collectief en het daarbij behorende Silvester Anfang, iets wat als een rode draad door zijn muziek loopt. Hellvete laat op satanische wijze zijn duister getokkel en allerhande traditionele instrumenten (zoals banjo, fluit en charango) samensmelten tot een monsterlijk geheel. De muziek werd al eens omschreven als “Beëlzebub en Succubus die sodomie bedrijven”.

Op De Gek, door het Kraak label uitgebracht, is de basis simpel: men neme een handjevol historisch klinkende folk en vervormt deze tot hypnotiserende doch georganiseerde kluwen van drones, nevelige ambient bijklanken en roept titels als Vleermuisarmen erbij. Simpele dingen zijn vaak het meest effectief. Als geen ander weet Hellvete de lelijkheid van de wereld muzikaal te vertalen. De herhalende drones wekken een beleving op die je ver onder het aardse brengt. Veel dichter bij de hel kun je niet komen.

Wendy McNeill

Een bijzondere vrouw, de Canadese Wendy McNeill. Dat bewees ze al in 2008, toen ze voor het eerst Middelburg aandeed. Afgelopen maandag was het vervolg. De magische combinatie van folk, chanson en cabaret miste zijn uitwerking wederom niet. Het uitverkochte Kaffee ’t Hof was dan ook de perfecte setting voor McNeill’s walsen. Lees hier en hier mijn typewerk voor 3voor12/Zeeland; verder is er op Youtube nog een korte video te bekijken van het nummer Stop.

Jaarlijst 2009: #2

Tot voor kort waren Marcus Mumford en zijn “zonen” een goed bewaard geheim. Twee (digitaal uitgebrachte) ep’s in 2008 wisten enkel fervente folk- en bluegrassliefhebbers te bereiken. Het bleken niets minder dan verkenners te zijn voor de ware zegetocht die de band dit jaar inzette met het debuutalbum Sigh No More.

Vrijwel alle twaalf nummers beginnen met rustig getokkel van de gitaar en contrabas, maar ontaarden in energieke meezingers en –dansers. De stompende kickdrum die lekker hard in de mix staat is hier de aanjager, op de voet gevolgd door een op hoge snelheid jakkerende banjo en hier en daar mandoline. Subtiele blazers (hoempapa effect) en de regelmatige samenzang tussen de vier heren doen de rest. Het resultaat is een album die zijn weerga niet kent. Het heeft geen zin om uitschieters te noemen, want werkelijk iedere song staat als een huis. Van veel afwisseling is geen sprake, maar dat is op Sigh No More ook niet gewenst. Een repeatknop, dát is gewenst.

Marcus Mumford zelf zingt gepassioneerd over de liefde, die als een molensteen om zijn nek moet hangen. Gebroken en niet zelden met Bijbelse thematiek bezingt hij zijn problemen, worstelingen met relaties en hartstocht. Dat brengt hij dermate overtuigend dat Sigh No More hierin echt een toegevoegde waard heeft. De emoties druipen werkelijk uit de luidsprekers. IJzersterk.

Als er één bewijsstuk naar voren gedragen moest worden om folkmuziek vrij te spreken van het geitenwollensokkenimago, dan is het dit weergaloze album van Mumford and Sons. Een debuutalbum nog wel, hoewel een aantal nummers in mindere geluidskwaliteit al op de ep’s waren verschenen. Het is te hopen dat de zonen volgend jaar voor kleinkinderen gaan zorgen.

#2. Mumford & Sons – Sigh No More (Island)
#3. Grizzly Bear – Veckatimest (Warp)
#4. Sunset Rubdown – Dragonslayer (Jagjaguar)
#5. Lightning Dust – Infinite Light (Jagjaguar)
#6. Fever Ray – Fever Ray (Rabid)
#7. Kurt Vile – Childish Prodigy (Matador)
#8. Au Revoir Simone – Still Night, Still Light (Moshi Moshi)
#9. Fuck Buttons – Tarot Sport (ATP)
#10. A Place To Bury Strangers – Exploding Head (Mute)