Tag archieven: folk

Part Wild Horses Mane On Both Sides – Aulos’ Second Reed

De aulos was een blaasinstrument die reeds werd gebruikt in het oude Griekenland en Egypte. Deze bestond doorgaans uit twee speelpijpen: één als grondtoon (de drone) en de andere waarop de melodie werd gespeeld. Enigszins vergelijkbaar met de doedelzak dus, doch dan met de mondholte als luchtkamer; een zeer ongemakkelijk manier van spelen, zo het schijnt. Naar de aulos en het dubbelriet waarmee zij is uitgerust, wordt ook verwezen in de titel van het nieuwste album van het Britse duo Part Wild Horses Mane On Both Sides. Niet al te ver gezocht, lijken ze hiermee te willen aangeven dat hun muziek diep geworteld is in folk en traditie. Maar dat deze plaat meer omvat dan een voorstelling uit een historisch museum, dat is wel te raden.

Kelly Jayne Jones en Pascal Nichols spelen al een aantal jaren samen als Part Wild Horses Mane On Both Sides, maar genoemd moet worden dat hun laatste wapenfeit onder die naam alweer uit 2011 stamt. De hoogste tijd dus voor weer een aanvulling op de al uitgebreide discografie, al verscheen vorig jaar nog Hung On Sunday, een ongelooflijke live opname van het gamelanoptreden op het TUSK festival in 2012, van de gezamenlijke band die bestond uit bovengenoemd duo, het legendarische Pelt en Gate (Michael Morley van Dead C). Maar hoe goed die plaat ook is, het verre van vergelijkbaar met de unieke sound die Jones en Nichols met z’n tweeën voortbrengen.

We beginnen in ieder geval met belletjes, als in een aankondiging van een oeroud ritueel, dat met uitgerekte fluitsolo’s en langzaam terugkerende klappen op de bongo’s en timpani’s ons meevoeren in een boven ons bewustzijn uitstijgende droom. Er valt een flinke regenbui, maar de fluit – het hallucinerende effect versterkt door subtiele effecten en echo’s – speelt door, en de muziek begint steeds concretere vormen aan te nemen: invloeden uit de gamelan, gagaku en field recordings die uit een waterige en exotische plek dat nog nooit beschaving heeft gekend lijken te komen, zorgen ervoor dat Arkhe Suspends The Measure Of Land binnenkomt als zowel een authentiek als een hedendaags spektakel.

Op Tails Of Spectre Tie Yarn To Fathom (kant B) wordt er nog iets meer geduld gevraagd van de luisteraar, bewegend langs stiltes en ritselende geluiden. De twee muzikanten gingen op kant A nog ieder hun eigen weg maar wachten nu als betoverd af tot er één tot actie overgaat. De ceremonie wordt uiteindelijk uitgeleid met opnieuw fluitspel, percussie, geluiden van een heftige regenstorm en onheilspellend klokgelui.

Ik zal er niet omheen draaien: Aulos’ Second Reed is het beste album tot nu toe van Part Wild Horses Mane On Both Sides, waarop ze hun reeds eerder gedemonstreerde geluid nog dieper het mystieke bos van oudheid en traditie in sturen, terwijl modern minimalisme, psychedelica en improvisatie in beeld blijven. Aulos’s Second Reed komt uit bij Bennifer Editions, verschijnt op maagdelijk wit vinyl in een fantastisch mooie handgemaakte hoes en is gelimiteerd tot driehonderd exemplaren.

Forklong Daruplat & Ōgon Batto

Dat het Antwerpse Hare Akedod label kwaliteit brengt, vertelde ik al een jaar geleden. Zo snel als het label in de beginperiode de cassettes uitbracht, zo stil was het in de maanden erna. Een periode die overigens zonder klagen werd overbrugd dankzij de eerste vijf tapes. Maar nu de temperaturen weer stijgen mocht ik opnieuw twee prachtige tapes ontvangen uit Antwerpen.

De zesde release op het label is van de Belgische gitarist Forklong Daruplat, en misschien wel de meest toegankelijke tot nu toe van Hare Akedod. In tegenstelling tot de exotische improvisatie of analoge elektronica wat het label ons tot nu toe bracht, hebben we nu te maken met wat het beste valt te omschrijven als American Primitivism. Met het soort instrumentale avant-garde composities met traditionele country-elementen die John Fahey in vroegere tijden naar een hoger plan tilde, kun je vandaag de dag nog makkelijk mee thuis komen.

De acht nummers op deze cassette houden het midden tussen improvisatie, traditionele folk en de wat meer compactere liedjes, waarbij allen geheel instrumentaal blijven. Soms kan juist het wegstrepen van alle andere instrumenten en zang behalve de akoestisch gitaar een album naar een hoger plan tillen, en dat is wat er op het ruwe en primitieve titelloze debuut van Forklong Daruplat gebeurt. Hij kan daarmee zo aansluiten bij artiesten als Robbie Basho of – meer hedendaags – Daniel Bachman en Cameron Deas. Dat mag je gerust een compliment noemen.

Ōgon Batto is een creatie van Bent Von Bent, naast David Edren zelf ook verantwoordelijk voor het Hare Akedod label en enkele eerdere werken die het label uitbracht. Het gouden omhulsel van deze cassette oefent al gelijk een mysterieuze aantrekkingskracht uit, en dat wordt er met de muziek niet minder op.

Wanneer we het instrumentarium opnoemen (synthesizer, elektronische gitaar, zither, reel-to-reel tape, piano, contrabas, hoorn, percussie en field recordings uit China en Japan) dan lijken de acht nummers met bijzondere titels te ontaarden in een wilde veelkleurige mix, maar niets is minder waar. Ōgon Batto is een harmonieuze reis langs spirituele licht en duisternis, waar lo-fi blues op luchtige wijze wordt afgewisseld met kosmische elektronica. In drie kwartier weet Bent Von Bent de muziekbelevenis weer naar een hoger bewustzijn te tillen.

Zoals gebruikelijk zijn de releases van Hare Akedod gratis en voor niets te downloaden op Bandcamp. Liefhebbers van cassettes en uitstekend verzorgd artwork bestellen natuurlijk the real deal.

Richard Dawson – The Glass Trunk

Zijn optreden op het KRAAK festival in maart behoort tot mijn favorieten van dit jaar. Dat Richard Dawson een gepassioneerd muzikant is, wisten we al van het prachtige The Magic Bridge; in Aalst bleek bovendien dat hij ook nog eens een uitermate sympathieke kerel is met het juiste gevoel voor humor. Meer dus dan iemand met een gitaar en een ietwat schorre stem, folkliedjes zingend. Met het traditie- en genre ontstijgende nieuwe album The Glass Trunk wordt dat nog eens duidelijk.

richarddawson

Tyne & Wear Archives & Museums, een organisatie met musea, kunstgaleries en archieven rondom Newcastle zette in samenwerking met Tusk en Pixel Palace het Half Memory project op. Op uitnodiging kregen lokale artiesten en muzikanten de gelegenheid de archieven van het museum in te duiken, om zich door de grote diversiteit aan objecten, foto’s, verhalen et cetera te laten inspireren, met als uiteindelijke doel nieuw werk te creëren. Warm Digits en Richard Dawson waren de gelukkigen die met deze unieke mogelijkheid verleden en heden mochten laten samensmelten.

Het eindresultaat van Richard Dawson is verrassend. In plaats van de weg te vervolgen die hij met eerdere albums was ingeslagen, legt hij op The Glass Trunk in de eerste instantie de nadruk op a capella zang. Driekwart van het album is gevuld met zeven nummers waarin hij zeer intens en welhaast op gekwelde wijze de opgerakelde verhalen navertelt. Het leven was vroeger een stuk minder eenvoudig, als we de door Richard uitgekozen geschiedenis moeten geloven. Pijn, geweld en de vergankelijkheid van het leven zijn terugkerende thema’s, getroost door woorden over geboorte, familie en kleine momenten van geluk. Eén en ander legt hij uit in de uitgebreide notities die de verpakking vergezelt.

Met uitzondering van de prachtige opener en The Ghost Of A Tree (ene Sarah Hill zingt hier het refrein mee en daarnaast: “Group singing – Ahhhhhhh!!!!!”) klinken de a capella songs alsof Richard in een stille, lege kamer staat te zingen. Eenzaam, soms half pratend, soms met overslaande stem omdat hij de hoge tonen net niet lijkt te halen. Simulerend dat niemand kijkt of luistert; hij kan zich van zijn meest persoonlijke en pure kant laten zien. Het komt de gevonden teksten van anonieme individuen alleen maar ten goede: Poor Old Horse en Joe The Quilt-Maker sturen op het gebied van authenticiteit aan op kippenvel.

De nummers zonder instrumentale begeleiding hebben echter ook een tegenhanger. Ze worden afgewisseld door improvisaties op een versterkte akoestische gitaar en pedaalharp, laatst genoemde bespeeld door de op mrbungle.nl al eerder besproken Rhodri Davies. De instrumenten zijn beide voorzien van een gezonde dosis distortion, wat het album een agressieve hook meegeeft en uit balans lijkt te brengen. Na meerdere luisterbeurten moet ik de conclusie trekken dat dit tussenspel juist essentieel is voor het evenwicht. Soft versus ruw, rustig versus hectisch, een rechte lijn versus een hoop bochtenwerk. The Glass Trunk lééft, als de golfbeweging van een hartslag.

Richard Dawson heeft zich er niet met een jantje-van-leiden van afgemaakt. The Glass Trunk is wellicht eenvoudig van opzet, maar is groots uitgewerkt en vol overgave uitgevoerd. De luisteraar heeft het daardoor ook niet altijd even gemakkelijk, doch met wellicht eenzelfde geduld en volharding als waarmee dit album is gemaakt, hoort men een uniek en inventief muzikant die met gemak tot de beste folk muzikanten van het Verenigd Koninkrijk gerekend mag worden.

The Glass Trunk is verschenen op dubbel vinyl bij alt.vinyl, en bij Richard Dawson zelf op cd en download.