Tag archieven: folk

Jaarlijst 2009: #3

Als er één band is die dit jaar Brooklyn op de muzikale wereldkaart heeft gezet, dan is dat Grizzly Bear wel. Met het derde album Veckatimest, dat al maanden voor de releasedatum was gelekt, heeft het viertal onder leiding van Ed Droste heel de popminnende aardkloot op de knieën weten te krijgen. Zelfs in reclames op de Nederlandse televisie is de muziek van Grizzly Bear doorgedrongen.

En dat is toch wel bijzonder. Vijf jaar terug was de band niet meer dan een experimenteel elektronisch folk project van Ed Droste solo. Bij het tweede album Yellow House begon de transformatie naar een meer organisch en episch geluid, dat ten koste ging van het artificiële elektronisch geruis. Hoewel in de gespecialiseerde media Yellow House goed werd ontvangen, was het nog geen popmuziek te noemen. De beer is nu pas echt goed afgericht en weet met Veckatimest een enorm publiek aan te spreken, en is daarmee het paradepaardje van Warp Records geworden.

De rode lijn die door het album loopt, is de harmonieuze samenzang. Dat die revival van Crosby, Stills & Nash en Beach Boys-achtige bands na vorig jaar de Fleet Foxes in 2009 opnieuw een vervolg krijgt, was te verwachten. Erg vinden we het allemaal niet. Het roept een vrolijk, zomers gevoel op; het tegenovergestelde van wat de wave-geinspireerde bandjes – die de hitlijsten een paar jaar geleden bevolkten – lieten horen.

Grizzly Bear heeft de folk nog niet helemaal verdrongen, maar de luisteraar zal de oren moeten spitsen wil ze daar nog wat van terughoren. Spontaner en voller dan bij de Fleet Foxes wordt het geluid warm aangekleed met Beatlesque pianodeuntjes en allerlei tierlantijnen zoals blazers, zonder dat het een circus wordt. Er wordt gespeeld met jazz (Southern Point), kinder- en kerkkoren (Cheerleader, Dory, Foreground), bombastisch nieuw-klassiek (Ready, Able, I Live With You) en gewoon aanstekelijke popmuziek (Two Weeks, All We Ask, Fine For Now, While We Wait For The Others), alles met een scherp randje psychedelica.

In elke beer zit nog een beetje venijn, hoe goed afgericht het beest ook is. Dat maakt van Veckatimest een album dat niet alleen prettig luistert, maar ook spannend, onderhoudend en verslavend is. Ook ruim tien maanden nadat het album opdook op het internet, blijkt de houdbaarheidsdatum nog lang niet verstreken. Een plaat dus, om lang te blijven koesteren.

#3. Grizzly Bear – Veckatimest (Warp)
#4. Sunset Rubdown – Dragonslayer (Jagjaguar)
#5. Lightning Dust – Infinite Light (Jagjaguar)
#6. Fever Ray – Fever Ray (Rabid)
#7. Kurt Vile – Childish Prodigy (Matador)
#8. Au Revoir Simone – Still Night, Still Light (Moshi Moshi)
#9. Fuck Buttons – Tarot Sport (ATP)
#10. A Place To Bury Strangers – Exploding Head (Mute)

Jaarlijst 2009: #5

Vorig jaar haalde Black Mountain’s geweldige gemoderniseerde jaren zeventig psychrock album In The Future nét niet mijn jaarlijst. Te grillig, en te weinig uitschieters voor een plekje tussen de tien beste platen, denk ik nu nog steeds. Ook het spontaan opgerichte bandje Lightning Dust van bandleden Amber Webber en Joshua Wells, met kale lo-fi woestijnfolk, wist mij in het verleden niet te overtuigen. Op nieuw werk van Black Mountain moeten we waarschijnlijk nog even wachten, maar laatstgenoemde act heeft dit jaar wel de discografie aangevuld met het tweede album Infinite Light.

Het is als een goede Côte de Beaune; een paar jaar gerijpt, en meteen een volle body en een fruitigere smaak. De productie op Infinite Light is aanzienlijk verbeterd ten opzichte van het debuutalbum, waardoor het talent van het duo om prachtige dromerige pop te combineren met minimale folk uitstekend wordt belicht. De psychedelica uit de moederband wordt niet vergeten. Al meteen bij opener Antonia Jane valt de lome half nasale, half snikkende stem van Amber op naast de groteske pianoklanken en het orgeltje op de achtergrond.

Dat Lightning Dust geen band is uit de vorige eeuw maken ze al snel duidelijk in het tweede nummer I Knew. Een dof dreunende drumcomputer maakt van het nummer – een van de weinige met echt een beetje flowerpower – een energieke opsteker voor optredens. Want voor de rest moet Lightning Dust zich met intelligent schrijver- en muzikantschap bewijzen dat het allerminst stoffig is. Het overgrote deel van het album is tamelijk monotoon en rustig. Monotoon, rustig, en briljant.

Een albumtitel zegt duizend woorden; de muziek is als een eenzame zonnestraal die eeuwig je geest verlicht. Amber en Joshua hebben een gevoel voor authenticiteit wat betreft de folk en neoklassieke strijkarrangementen, maar ze hebben vooral ook een neus voor aanstekelijke songs. Nergens raken de nummers ontspoort, doch overal grenzen ze aan ongelooflijke schoonheid. Enya zal haar oude platen ritueel in haar Ierse openhaard verbranden, mocht ze ooit de goddelijke conclusie van Never Seen horen.

Het sombere Wondering What Everyone Knows is door de overduidelijke aanwezige drums een uitschieter onder uitschieters. Afsluiter Take It Home doet daar nog een schepje bovenop: de melancholische strijkinstrumenten leiden naar een emotioneel hoogtepunt. Hemelser dan de poort, heiliger dan Petrus, deugdzamer dan de Bijbel. Infinite Light van Lightning Dust is een paradijselijke luisterervaring.

#5. Lightning Dust – Infinite Light (Jagjaguar)
#6. Fever Ray – Fever Ray (Rabid)
#7. Kurt Vile – Childish Prodigy (Matador)
#8. Au Revoir Simone – Still Night, Still Light (Moshi Moshi)
#9. Fuck Buttons – Tarot Sport (ATP)
#10. A Place To Bury Strangers – Exploding Head (Mute)

Jaarlijst 2009: #8

Er speelden ruim tweehonderd artiesten op het door mij bezochte Dour Festival, afgelopen zomer. Ik heb er drie gezien. Eén daarvan vatte voor mij het ultieme zomergevoel perfect samen: de dames van Au Revoir Simone. Hoewel je het liefste ergens op een zonnige heide naar hun muziek zou willen luisteren, had het het gek genoeg ook effect in een donkere tent, voornamelijk gevuld met mensen onder invloed van allerhande genotsmiddelen.

Orgeltjes, simpele elektronische drums en engelachtige samenzang. Meer heb je niet nodig om een plaat te maken die zo hartverwarmend is dat de best verhuurde romkom er bij in het niet valt. Alleen wanneer Heather D’Angelo, Erika Forster en Annie Hart zusjes waren geweest, was ik helemaal gesmolten.

Het trio heeft er twee albums voor moeten oefenen, om tot een album te komen waarop elk nummer een genot is om naar te luisteren. Still Night, Still Light bevat geen enkel minpuntje. De melodieën zijn warm, de zang zacht, de percussie wekt vingerknippen op. Misschien ook wel een beetje teveel Efteling muziek, maar vindt niet iedereen de Efteling stiekem leuk?

Folk muziek kan je het niet echt meer noemen. Still Night, Still Light heeft niets traditioneels. Het heeft evenwel hetzelfde effect als muzikanten in een hippiecommune. Vlinders in je hoofd. Veel meer heb ik aan mijn eerdere recensie niet toe te voegen.

#8. Au Revoir Simone – Still Night, Still Light (Moshi Moshi)
#9. Fuck Buttons – Tarot Sport (ATP)
#10. A Place To Bury Strangers – Exploding Head (Mute)