De natuur is “helemaal in de war geraakt”, stellen natuurwaarnemers en wetenschappers vast. Bomen en struiken bloeien uitbundiger maar korter, vlinders die al jarenlang niet meer zijn gezien, duiken ineens op en in de Zeeuwse Delta is sprake van een explosie van rosse sterslakken. Op een terras in de Zeeuwse hoofdstad dacht ik zelfs al een Papio hamadryaste ontwaren. Dit allemaal komt door het heerlijk lenteachtige, bijna-zomerse nieuwe album Still Night, Still Life van Au Revoir Simone.
De muziek van Au Revoir Simone wordt gemaakt door drie hippe hippie meiden genaamd Heather D’Angelo, Erika Forster en Annie Hart. In plaats van dat de folkachtige aankleding en geluiden zijn oorsprong vindt op een desolate boerderij in Nebraska, komen de dames gewoon uit Brooklyn. Na twee albums (bekend geworden door David Lynch) en een mislukt remix album overtreffen ze met Still Night, Still Life al hun vorige werk. De vorige platen moesten het in mijn optiek vooral hebben van enkele uitschieters, maar de nieuwe nummers zijn één groot hoogtepunt.
Folk muziek zonder folkinstrumenten; veel keyboards, weinig variatie. Qua technische muzikaliteit zitten ze op hetzelfde niveau als de film waar ze hun naam aan ontlenen. De muziek is eigenlijk niet meer dan kinderlijk eenvoudige synthpop, rustig voorkabbelend à la Air, ondersteund door een ritmebox. Echter weten de dames een kil elektronisch geluid goed te verbergen en een juist organisch geluid neer te zetten, zelfs met hun orgelmelodietjes die soms uit kinderhanden lijken te komen. Dat natuurlijke, ongecompliceerde geluid is ook hun enige connectie met folk muziek, want eigenlijk is alles elektronisch, met referenties als Stereolab en Young Marble Giants.
De sterkte is vooral de melodramatische romantiek bezongen door meerdere stemmen. Daarvoor hoeven ook de teksten niet diepgaand te zijn. Op het moment dat je denkt dat de simpele synthesizer klanken je teveel worden op Knights Of Wands raakt de enige zin en tevens charmante refrein “Oh joy, I can see you. It’s all I want”, je hart. Wat lief. Blijdschap maakt meester van je. Het nummer Only You Can Make You Happy doet er overigens nog een schepje bovenop, op een ironische manier. Eenvoud is het kenmerk van het ware. Daarvoor heeft ook producer Thom Manahan (al eerder onder andere Vetiver) mede gezorgd.
Met de lente en stijging van temperaturen komen ook de insecten weer tevoorschijn. Net als je dacht dat je vorig jaar de laatste plooivleugelwesplarve (leuk galgje woord) met een ongetest chemisch goedje had bewerkt, vliegt er weer een volgroeide in je oor. Allemaal op zoek naar zoetigheid. Aangezien ik geen Fanta drink, moeten deze beesten haast wel afkomen op de mierzoete folkpop van Au Revoir Simone. Still Night, Still Life is namelijk niet weg te slaan uit de diverse mediaspelers die ik gebruik. En dat gaat nog wel even zo duren. Zelfs in het nachtelijk donker lijkt de zon te schijnen.
