Tag archieven: folk

Weltuntergangsstimmung

We blijven nog even in België. De Vlaamse act met de mooie naam Kiss The Anus Of A Black Cat is een regelmatig besproken onderwerp op mrbungle.nl. Ook de laatste plaat Hewers Of Wood And Drawers Of Water kreeg hier een puike recensie. Achteraf moet ik bekennen dat dit album mij op een gegeven moment een beetje de keel uit begon te hangen. Teveel van dezelfde dronefolk, en bouwen op herhaling kan dan zomaar verworden tot bouwen op verveling. Dus toch. Gelukkig heeft ook Stef Irritant, de drijvende kracht achter deze band, zich eens goed achter de oren gekrabd. Op Weltuntergangsstimmung neemt hij een gewaagde stap.

Kiss The Anus Of A Black Cat was in het verleden vooral gebaseerd op traditie; een orgel en de elektrische gitaar waren wellicht de enige instrumenten die een echt authentiek folkgeluid in de weg stonden. Nu Stef de mogelijkheden van de Roland Juno 6 synthesizer (1982) heeft ontdekt, is die flirt definitief voorbij en schuurt de sound eerder tegen new wave aan. Het op de compilatie Beter Traag Dan Nooit verschenen titelnummer gaf al een subtiele hint; het volledige album bevestigt een voorliefde voor The Cure, de algehele eighties en misschien ook wel Fever Ray.

Machinale drumcomputers geven in nummers als Define Pi, The Shadows Are You en Let Things Drift een bijna-dans ritme aan, gesteund door analoge synth geluiden. Het is een verandering die ik van harte verwelkom. Toch heeft het album ook die typische vertraagde melancholie, doordrenkt met apocalyptische en religieuze thema’s, behouden. Dat komt mede door het vasthouden aan het gitaar- en stemgeluid, present op eerdere uitgaven. Meteen mijn punt van kritiek. My Word As Gospel, Ruins en Triple Fall klinken te weinig verfrissend om van een totale omslag te spreken, en hebben veel te weinig vaart om de aandacht vast te houden. Alsof Stef Irritant van de hoogste brug springt, maar wel met het meest veilige bungeekoord.

Kiss The Anus Of A Black Cat is op een punt gekomen dat ze gewoon bij StuBru wordt gedraaid. Normaal gesproken is dat een punt waarop ik afhaak, als ik dat al niet ben. Al ben ik van mening dat de “radicale” ideeën ten opzichte van het oude geluid niet ver genoeg zijn doorgevoerd, laat ik Weltuntergangsstimmung toch niet helemaal aan de beleving van de radioluisteraar over. Ik bestelde het album gewoon bij Onderstroom Records.

Sylvester Anfang II

We blijven nog even in België. Het is inmiddels alweer een tijdje geleden dat ik op mrbungle.nl in de muziek van Silvester Anfang ben gedoken. Van het Vlaamse collectief is ondertussen de samenstelling enigszins gewijzigd, en is ook de naam – à la Amon Düül – geëvolueerd tot Sylvester Anfang II. Twee nieuwe platen in amper een maand tijd is een goede reden om mij weer eens te laten meeslepen door muziek dat ooit ter wereld kwam als “funeral folk”.

Perzische Tapijten is het nieuwste album van Sylvester Anfang II, op het moment van opname bestaande uit Glen (Hellvete), Tommy (KRAAK label), Ernesto (Bear Bones, Lay Low), Bart Sloow (Sloow Tapes), Erik en Willem. Hoewel de psychedelische dronejams uit den beginne zijn gebleven, is het instrumenten arsenaal in de loop der jaren wel wat aangepast. De valse fluiten hebben plaatsgemaakt voor een synth en een Indiaas harmonium; rammelende pannen zijn vervangen door exotische drums en als ik de hoes moet geloven kunnen we ook een sitar verwachten.

Sylvester Anfang II heeft de laatste paar jaar een behoorlijke inhaalslag gemaakt qua professionaliteit. Het album mag dan in één keer en zonder overdubs zijn opgenomen op een boerderij in Sint-Pauwels, openingstrack Buikdans vergelijken met ouder werk is als komkommers en bloemkolen naast elkaar leggen. Gitaar, bas, orgel, drums en spacende synthesizer zijn mooi in balans én te horen. We kunnen nog steeds spreken van “jams”, doch met meer van te voren uitgedachte ideeën. Eén van die ideeën is ongetwijfeld het later horen van meer exotische (met name West-Aziatische en Midden-Oosten) invloeden. Dat is goed gelukt, en niet alleen dankzij de titel Perzische Tapijten. Het album ademt zes nummers lang een mysterieuze, zwevende sfeer die je alleen toedicht aan de donkerste kamers van groteske paleizen uit de tijd voor Christus.

Enkele weken eerder verscheen er een lp zonder titel bij Southern Records, onderdeel van de Latitudes serie. De serie kenmerkt zich door een bijzondere tweedelige hoes, dit keer verder aangekleed door Stephen O’Malley. Het materiaal op dit vinyl bestaat uit vijf nummers, geselecteerd uit een drie uur durende jamsessie, opgenomen in november 2010.

Het plan bij deze sessie was vooral geen plan te hebben, en de diverse muzikanten in de band (hier was ook Bram Devens, bekend als Ignatz, aanwezig) compleet vrij te laten in doen en laten. De grenzen van het Sylvester Anfang II-geluid werden verkend, resulterend in langzame psychedelische improvisatie stukken, trippy baslijnen, verdwaalde bluesakkoorden en hypnotiserende percussie. De plaat is overwegend bedwelmend rustig, totdat Jam 5 wordt ingezet en we bijna van kraut-’n-roll kunnen spreken. Een nummer dat niet zou misstaan als afsluiter op een uit de hand gelopen experimenteel hippiefeest in de jaren zeventig, maar zeker ook niet te missen is op de hedendaagse platenspeler.

De heren van Bear Bones, Lay Low en Hellvete timmeren ook solo behoorlijk aan de weg. Een recent wapenfeit is een cassette op het Duitse SicSic Tapes, waarop beiden een zijde vullen. Op de A-kant maakt Ernesto er een onheilspellend circus van, gevuld met langzaam kruipende synths als roofdieren, en tribale drums om ze in toom te houden. Op de B-kant kiest Glen voor een wat subtielere benadering; langzaam vervormende en aanzwellende orgelachtige drones maken hier de stemming, herinneringen oproepend aan oude meesters in het genre. Overigens zit er van deze twee nog meer aan te komen: een nieuw project genaamd Gonzales & Steenkiste (harmonium / viool droneduo) en een split tussen A Story Of Rats en Hellvete, allebei op cassette bij Eiderdown Records. Bear Bones, Lay Low zal binnenkort zijn tweede plaat El Telonero op het KRAAK label uitbrengen.

Veel van de eerder gepubliceerde werken van Sylvester Anfang (II) en aanverwanten hebben op één of andere manier een legendarische status gekregen. Misschien is dat vanwege de kleine oplages waarin de releases doorgaans zijn verschenen. Of plausibeler: er zijn meer mensen die de kwaliteit van de muziek kunnen waarderen. Haast u dus niet naar uw dichtstbijzijnde platenboer voor een investering (met veel rendement) maar gewoon om iets geweldigs op de draaitafel te kunnen leggen.

2x Richard Youngs

Nee, dit is geen beknopte samenvatting van mijn eerdere bericht, in augustus vorig jaar. Richard Youngs is écht een artiest die meerdere platen per jaar kan uitbrengen en daarnaast telkens weer iets bijzonders weet te creëren, bijzonder genoeg om er opnieuw over te typen. Core To The Brave en Amaranthine zijn mijn laatste aanwinsten met Youngs’ naam erop.

Core To The Brave komt uit bij Root Strata en valt vrijwel direct op door zijn agressiviteit. Zware bassen, gitaarloops voorzien van veel distortion en uit de maat springende beats brengen de luisteraar volledig uit balans. En dan is daar die onmiskenbare stem die iedereen weer met beide benen op de grond zet. Zoals altijd weet Youngs zijn voordracht feilloos op de goede momenten in te passen, een vooraf onmogelijk geachte symbiose vormend. Toch staat Core To The Brave ver af van zijn relatief brave folk-achtige of electro-pop albums, waar hij zijn status voor een groot deel aan heeft te danken. De doommetal van We Are The Messengers of het venijnige Forever Hills Of Everyday zetten de luidsprekers op scherp. Een meesterlijk bruut album.

Met Amaranthine bewijst Richard Youngs dat je kunt blijven vernieuwen en tegelijkertijd je eigen stijl kunt behouden. Deze lp op Mie Music omschrijven als een percussie-gedreven free jazz plaat met de stem in plaats van een gierende sax, komt misschien nog het meest in de buurt. Opnieuw wordt er veel gevraagd van de luisteraar. De drums vormen weliswaar de fundering, meedogenloze gitaarfeedback en een zes minuten durende solo op de skakuhachi zijn zomaar elementen die kunnen opduiken in de vier nummers die Amaranthine telt. State I’m In (California) is een nummer dat herinneringen oproept aan martial neo-folk uit de jaren negentig, dat fans van het eerste uur zeker zal aanspreken. Toch is Amaranthine bovenal een album waarop Richard Youngs zijn eigen grenzen van de avant-garde verlegt, zonder identiteit te verliezen.

Twee platen zo vroeg in het jaar geeft goede moed voor de Richard Youngs-verzamelaar. Afvragen of de volgende ook weer de moeite waard zal zijn, is niet aan de orde. Dat bewijst hij al een jaar of twintig.