Tag archieven: Fonal
Muziek

Ignatz – Can I Go Home Now?

Door aan maandag, juni 10, 2013

Mocht u ‘m nog niet kennen: Ignatz is Bram Devens, België’s voornaamste bluesheld sinds halverwege het vorige decennium, toen zijn debuut verscheen bij het KRAAK label. Sindsdien lijkt er op het eerste gehoor weinig veranderd te zijn in zijn muziek, dat vooral naam maakte met donkerte en korrelige opnamekwaliteit. Uit de nog te lezen tekst hieronder valt echter op te maken dat er heus wel wat meer te vertellen valt over Can I Go Home Now?, Ignatz’ vijfde of misschien wel zevende plaat, en de eerste op het Finse Fonal Records.

De hoes van Can I Go Home Now? toont tekeningen van een hond uit Bram Devens’ jeugd, die kwam te overlijden tijdens een vakantie in Hongarije. Omdat ze het beestje niet wilden achterlaten, werd hij in plastic gewikkeld en boven op het dak van de auto terug vervoerd naar België. De reis terug naar huis werd een onhandige en tragische en duurde in de geest waarschijnlijk veel te lang. Ikzelf heb meer iets met katten. Toch is mijn medelijden met de betrokkenen niet minder dan met Krazy Kat, de door Ignatz de muis geterroriseerde hoofdpersoon uit de gelijknamige strip van George Herriman.

Op het Naast de Kwestie feestje van KRAAK, onlangs in Antwerpen, gaf Ignatz een optreden met De Stervende Honden (Tommy Denys van Sylvester Anfang II op bas en Erik Heestermans van Sheldon Siegel op drums), zodat hij zich alleen maar met de gitaar hoefde bezighouden. Hij is niet per se meer de loner die met loops en samples z’n moderne outsider blues naar een hoger plan tilt, maar meer dan ooit een getergd klinkende muzikant die zich met rauwe gitaar-georiënteerde songs helemaal happy voelt.

Bram Devens verhuisde niet zo lang geleden van het stinkende Brussel naar het rustige Landen, wat – mijn bespiegelingen over I Hate This City teruglezend – enigszins valt te begrijpen. Het achterlaten van de metropool – of misschien al de gedachte er aan – zou een reden kunnen zijn voor meer liedjes en minder krakende semi-improvisatie. Aan de andere kant komen veel nummers vanwege de to the point-benadering ook harder binnen, met meer voltage. Uiteindelijk kun je overal iets achter zoeken. Feit blijft dat Certainty en She Gets All That She Wants (waar kennen we die laatste van?) bijna als vrolijk aangemerkt kunnen worden in vergelijking met zijn vroegere albums.

Ignatz is al jaren één van mijn favoriete muzikanten. Niet vanwege zijn originaliteit (Jandek anyone?), hoogdravende techniek of filosofische teksten. Juist de eenvoud en lo-fi stijl van zijn albums zorgt voor een vertrouwd gevoel, een behaaglijke plek waar je steeds naar wilt terugkeren. Een thuis. Can I Go Home Now? is wat dat betreft misschien wel de kortste route naar zo’n plek sinds zijn debuut.

Foto © Mark Rietveld

Verder lezen
0
Muziek

Pretty Lightning – There Are Witches In The Woods

Door aan maandag, maart 26, 2012

Het Finse Fonal platenlabel van Sami Sänpäkkilä staat bekend om releases van artiesten exclusief uit eigen land, die vaak een rare mix bevatten van experimentele elektronica, Scandinavische mystiek en folkpop. Releases van onder andere Kemialliset Ystävät, Islaja, Paavoharju, Eleanoora Rosenholm en Tuusanuuskat koop ik vanwege dat feit blind. Wanneer iemand zou beweren dat hetzelfde label een plaat ging uitbrengen van een bluesband uit Zuid-Duitsland, zou ik m’n iPhone al paraat hebben voordat diegene was uitgepraat. Om dit persoon vervolgens eens flink uit te kafferen vanwege de vertoonde onkunde…

Pretty Lightning is de naam waaronder jeugdvrienden Christian Berghoff en Sebastian Haas, beide ook actief in Datashock, sinds 2007 muziek maken. De heren komen uit Saarbrücken, en brengen 28 maart hun debuutplaat uit bij Fonal. Een verassende zet dus van het label, doch niet helemaal onbegrijpelijk. Het drum/gitaar duo weet namelijk een gezonde dosis kraut psychedelica en freakfolk-passages aan de swampy bluesrock toe te voegen. Sommige catchy riffs mag je gerust poppy noemen, nog eens een overeenkomst met enkele Fonal acts. Maar een excuus is eigenlijk niet nodig, want There Are Witches In The Woods is gewoon een heerlijke plaat.

Bij een line-up van enkel gitaar en drums en de term bluesrock opgestempeld, worden er al snel vergelijkingen gemaakt. Pretty Lightning is inderdaad niet de meest originele band, maar hun mix van stijlen geeft ze wel iets eigens. Er wordt ruw gerockt alsof ze in een hardrockcafé staan te spelen (Blazing Bright, The Wizard), afgewisseld met meer meeslepende, geestverruimende drone passages waarbij bands als Sleepy Sun en Wooden Shjips boven komen drijven. Vooral See No Evil valt op, een nummer waarbij de zang als belangrijkste instrument geldt.

Pretty Lightning heeft met There Are Witches In The Woods een debuutalbum van allure neergezet, dat wat mij betreft qua kwaliteit prima bij Fonal past. Het blijft daar een beetje de vreemde eend in de bijt, maar dat heeft dan vooral met hun afkomst te maken. Geen probleem, als je bedenkt dat voor hetzelfde geld Zuid-Duitsland in dit geval in de Mississippi delta had kunnen liggen.

Verder lezen
0
Muziek

Eleanoora Rosenholm

Door aan woensdag, maart 23, 2011

Ergens in het oosten van Finland ligt het dorpje Lampila, waar in het begin van de twintigste eeuw een groot aantal brute moorden zouden hebben plaatsgevonden. De vermeende dader zou de huisvrouw Eleanoora Rosenholm zijn, althans als we de leden van de gelijknamige band moeten geloven. Waarschijnlijker is dat het project van Noora Tommila, Pasi Salmi and Mika Rättö (ook bekend van Circle) dit personage zelf verzonnen hebben, dat als een symbool verbonden is aan de dramatische, donkere en vooral mysterieuze muziek. Vorige week werd het derde album Hyväile Minua Pimeä Tähti uitgegeven door het evenzo bijzondere label Fonal.

Hoewel Eleanoora Rosenholm misschien wel de meest toegankelijke act op het Finse label is, zal menig recensent een zware dobber hebben aan het omschrijven van de muziek. Ergens waar pop ophoudt en exotische klanken uit de folk samensmelten met ‘80s electro en een nog te componeren soundtrack voor een duister sprookje dekt de lading ook niet helemaal. Zangeres Noora zingt als een Sirene: prachtig en aanlokkelijk, doch uiteindelijk dodelijk. Meer nog dan op de twee voorgangers weet de band de fascinerende belevingswereld van de door haar gecreëerde moordenares een kleurrijke muzikale omranding mee te geven, die verrassend genuanceerd wordt gebracht.

In een fictieve afscheidbrief schrijft Eleanoora Rosenholm over de sterren, en dat ons tragische lot daar in staat geschreven. Ik hoop niet dat dit betekent dat Hyväile Minua Pimeä Tähti tevens het afscheid van de band is. Na beluistering en daarop volgende betovering wil je namelijk alleen maar meer.

Verder lezen
2