Tot voor kort was ik niet erg bekend met het werk van Rhodri Davies (1971), uit Aberystwyth, Wales. Hij trok voor het eerst mijn aandacht toen hij vorig jaar de door Eliane Radigue geschreven compositie voor een solo harp Occam I uitvoerde in Londen (gezien op youtube). Door één enkele snaar langzaam met een strijkstok te bespelen, testte hij zichzelf op concentratie en de luisteraar op gevoeligheid voor klankbewegingen. Dat wilde ik ook wel eens op plaat horen; ziedaar de reden waarom ik met veel plezier Davies’ derde soloplaat Wound Response in ontvangst nam.
De harp is een fascinerend medium, omdat het nu eenmaal geen alledaagse is. Het herkenbare geluid van de harp heeft iets rustgevend, zacht en mysterieus. Rhodri Davies trekt zich echter niets aan van dit soort omschrijvingen, en laat het instrument kraken en piepen zodat alleen het beeld van die eerder genoemde uitvoering Occam I je er nog aan herinnert dat we hier met een harpist van doen hebben. Schijnbaar geprovoceerd door de Noord-Engelse muziekscene wilde hij van Wound Response een album maken waarop hij experimenteert met ritmes en toonhoogtes, in een open en flexibele omgeving. Maar Wound Response is vooral een luid en woest album geworden.
Op een kleine harp speelt Davies haastige arrangementen zonder een steekje te laten vallen, de output gemanipuleerd met distortion pedalen. Je zou zweren dat er een gitarist in de genres van zwaardere metalen aan het werk is. Het is in ieder geval verdomd lastig je voor te stellen dat dit lawaai van het tokkelinstrument afkomstig is. Op kant A van het vinyl blijven de patronen veelal hetzelfde, gefocust op herhaling, waardoor het vooral de verbazing is die je in de eerste instantie omver blaast. Kant B begint zonder vervormingen, richting complexe klanken uit het Verre Oosten, maar al snel is de noise en distortion terug. De virtuositeit van Davies is ongekend; het feit dat hij dit vakkundig verbergt onder een laag feedback geeft hem wat mij betreft alleen maar meer krediet.
Rhodri Davies haalt echter nog meer kunstvormen van stal om interesse te wekken. Wat te denken van de waanzinnige gezeefdrukte hoes, of het ondoorschijnende vinyl? Aan de binnenkant staat een citaat van de kunstschilder Kazimir Malevich, en de titels van de nummers zijn afkomstig van diverse schrijvers waarnaar we mogen raden. De naam van het album komt weer uit de plantenwetenschap, of is misschien een verwijzing naar de gedichten van Prynne. Behoorlijk hoogdravend allemaal; wat dat betreft weet Davies wel wat bij zijn muziek past.
Iedere volger van freejazz en improvisatiemuziek zou zich van nature aangetrokken moeten voelen tot Wound Response. Liefhebbers van het agressievere werk van Richard Youngs komen ook wel aan hun trekken, en misschien zelfs de experimentele metalhead. Een intense ervaring gegarandeerd!
Wound Response is verschenen in een oplage van 350 exemplaren bij alt.vinyl.
