Tag archieven: gitaar

Junzo Suzuki – Ode To A Blue Ghost

Toen Majutsu No Niwa nog gewoon Overhang Party heette, speelde gitarist Junzo Suzuki in één van de hardste psychedelische Japrockbands op aarde. Vandaag de dag is hij actief in onder andere het duo 20 Guilders en Miminokoto, maar vooral ook solo. In 2009 bracht hij op zijn eigen label Plunk’s Plan Ode To A Blue Ghost uit op cdr, en deze krijgt nu geheel terecht een heruitgave op Utech Records, met prachtig nieuw artwork.

Met zijn Fender Stratocaster en Gibson Les Paul start Suzuki in de eerste instantie subtiel. Het duurt ruim zes minuten voordat we een variatie horen op zijn minimale getokkel, dat klinkt als een soundtrack voor een donkere, mysterieuze film. Maar het geluid zwelt aan in deze twintig minuten durende openingstrack, waarbij agressief en nerveus gitaarspel langzaam een muur van noise optrekt. Naar het einde toe heb je zelfs de neiging het volume naar beneden aan te passen, zo’n contrast vormt het met de start van het nummer.

Het tweede bedrijf Beyond The Yellow Clouds trekt de lijn door waarmee het album was gestart: met sfeervolle drones die een onderhuidse spanning met zich meedragen, gevoed door venijnige, uit de maat springende riffs. Over riffs gesproken, Shivering Larry’s Last Freak Out is er vol van. Dit is waar we Junzo Suzuki van kennen uit het verleden: maniakaal repeterend, psychedelisch en snoeihard. Oorsmeer maakt plaats voor een gigantische golf feedback die ruim acht minuten aanhoudt. Het afsluitende Studies For Three Broken Canes Of Dr. Dream moet het juist weer hebben van ambient en drone, waarbij het klinkt alsof Suzuki zijn gitaar met de strijkstok bespeeld. In dertien minuten laat de Japanner wederom horen hoe goed hij is in spanningsopbouw en het creëren van een pikzwart muzieklandschap.

Ode To A Blue Ghost is een album geïnspireerd door de klassieker Blue Ghost Blues van Lonnie Johnson, pionier in de jazz- en bluesmuziek, uit circa 1927. De raakvlakken worden misschien niet direct duidelijk, hoewel er legio zijn te vinden. De muziek van de Japanner is allesbehalve vrolijk bijvoorbeeld, en draagt dikwijls een donkere, spookachtige sfeer met zich mee. En zoals blues draait om repetitieve akkoorden, zo creëert Junzo Suzuki ook massieve soundscapes met behulp van repeterende aanslagen en effecten. Ja, ik zou een walvis nog met een banaan kunnen vergelijken. Feit blijft, dat Ode To A Blue Ghost een album is dat in iedere kast van de experimentele muziekliefhebber niet zou misstaan.

Eight Trails, One Path

Dat Record Store Day tegenwoordig vooral een door de grote platenlabels gedomineerde commerciële gebeurtenis is, zal niemand ontgaan zijn. De zogenaamde exclusieve uitgaven van platen die iedere muziekliefhebber allang heeft, zijn vaak alleen interessant voor oude mannen met linnen tassen die hun Beatles collectie graag compleet willen houden, of voor snelle ratten die hetzelfde spul even later aan al wat verder gedementeerde oude mannen via Ebay verkopen. Ik heb zodoende een gloeiende hekel gekregen aan het fenomeen, doch ik moet bekennen dat één “speciale” release afgelopen zaterdag zonder meer mijn aandacht trok.

Eight Trails, One Path is de eerste release van Three Lobed Recordings die speciaal is samengesteld voor Record Store Day, en was bovendien die dag alleen in winkels in de Verenigde Staten verkrijgbaar. De exclusiviteit komt echter vooral door de inhoud; acht niet eerder verschenen nummers van net zoveel verschillende hedendaagse gitaarhelden, zich ophoudend onder de randen van de experimentele muziek. Acht verschillende stijlen ook, die samenkomen op het gebied van grenzen opzoeken: de mogelijkheden van de mens en zijn gitaar verkennen.

De ritmische improvisatie op akoestische gitaar van Alvarius B. (Sun City Girls) zet de toon, waarna William Tyler (Lambchop, Silver Jews) het stokje overneemt met een wat vriendelijker en melancholisch nummer. In het derde bedrijf van deze compilatie, Late November van Danny Paul Grody, gaat het tempo omlaag en lijken we andere instrumenten te horen dan alleen de gitaar. De zachte ambient echter, moet welhaast van de subtiel geroerde snaren komen.

Een track die er echt uitspringt, is Stranded On Io van Ben Chasny oftewel Six Organs Of Admittance. Het fingerpicken verdwijnt hier onder een ondoorzichtig gordijn van echoënde effecten en we horen zelfs zachtjes repeterende zang op dit verder instrumentale album.  Deze soundtrack voor een niet-bestaande stoffige western mag je gerust een aangename verrassing noemen. Aan het begin van de andere zijde van het vinyl speelt Steve Gunn dan weer echte Appalachen countryfolk zoals we dat van hem gewend zijn.

Wie het recente Between The Times And The Tides van Lee Ranaldo (Sonic Youth) in de kast heeft staan, kan met het primitieve en droevige By The Window even gas terug nemen; van rock is hier geen sprake. David Daniell is de enige gitarist op deze compilatie wiens muziek ik nog niet eerder had gehoord. Housewarming past desalniettemin prima tussen de andere gitaarhelden, waarvan Sir Richard Bishop (ook weer Sun City Girls) de afsluitende track mag verzorgen. Hij doet dat in stijl en met een typisch snufje Arabië, wat Quarter Wheel zowel opzwepend als ingetogen maakt.

“Kopen natuurlijk” is de conclusie van dit verhaal, maar dat is allemaal niet zo makkelijk als het klinkt. De meeste exemplaren zijn reeds op Record Store Day verkocht en dus zullen liefhebbers zich toch weer tot shops als Ebay en Discogs moeten wenden, of zich tevreden moeten stellen met een digitaal exemplaar via Bandcamp. Ja, de liefhebber betaalt soms een hoge prijs voor de exclusiviteit van Record Store Day. Het zou eigenlijk iedere dag van het jaar Record Store Day moeten zijn.

Mirrorring – Foreign Body

Ik had ‘m niet zien aankomen, en toch is het een logische samenwerking: Mirrorring, een combinatie van Grouper en Tiny Vipers. Liz Harris maakt onder eerstgenoemde naam ambientachtige soundscapes met gitaar en Wurlitzer, langzaam strepen trekkend door een dromerig, spookachtig geluidlandschap. Jesy Fortino, opererend als Tiny Vipers, bereikt eenzelfde melancholische stemming met haar kaalgestripte en trage akoestische folk, waarbij haar gefluister soms het enige is dat je uit de trance haalt. Ze vonden elkaar een aantal jaren geleden bij een optreden en sindsdien hebben de twee dames gewerkt aan het debuutalbum Foreign Body.

De plaat begint vertrouwd; Fell Sound biedt topzware ambient klanken en zweverige zang, net als op het laatste werk van Grouper, het dubbelluik A I A. Fortino horen we pas in het tweede nummer duidelijk terug, een typisch droevig singer-songwriter nummer. Daar is de bijdrage van Harris juist weer onduidelijk. Ze hebben Foreign Body dan wel samen opgenomen, maar tot nu toe klinkt het als een ordinair split album.

Gelukkig raken de verschillende stijlen verderop wat meer verstrengeld. Zachtjes getokkel wordt aangevuld met echoënde effecten en zang, of de rustig kabbelende abstracte drones krijgen verdere invulling met een meer verstaanbare stem. Het is een beetje om en om, maar toch kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat Grouper een grotere vinger in de pap heeft gehad dan Tiny Vipers. En dat is jammer. Ik heb beide artiesten hoog zitten; dat de bijdrage van Fortino hier enigszins wordt ondergesneeuwd maakt dat Mirrorring zeker niet meer is dan de som der delen. Desondanks bevat Foreign Body prachtige meeslepende muziek die in niemand’s platenkast zou misstaan.

Overigens reist Grouper gedurende de maand maart door Europa voor haar Violent Replacement tournee, waarbij ze ook Utrecht (22 maart, onderdeel van Rumor) en Brussel (24 maart) aandoet. Het is een uitgelezen kans om de gelijknamige cdr aan te schaffen, waarop twee lange minimalistische collages te horen zijn. Jesy Fortino is duidelijk minder productief: het mooie Life On Earth dateert alweer van 2009. Het ziet ernaar uit dat haar fans het voorlopig met Mirrorring moeten doen. Een goede reden om weer eens bij het Kranky label te shoppen.