Nadat ik de qua publiciteit onopvallende eerste release van Deer Tick’s War Elephant had gehoord, vormde zich een rode ring op mijn onderarm, die langzaam maar zeker groter werd. Hoe vaker ik er naar luisterde, des te meer verbleekte ik bij de genialiteit die dit meesterwerk wist te tentoonspreiden. Daarmee verbleekte ook de plek op mijn onderarm, vanuit het midden. Mijn plaatselijke platenboer verbleekte ook elke keer dat ik toentertijd – we praten 2007 – zijn winkel binnenstormde in een hernieuwde energieke poging de inmiddels out-of-print cd probeerde te bestellen.
November 2008. Goed nieuws voor mij en mijn platenboer: het album War Elephant wordt opnieuw uitgebracht door Partisan Records. In al het enthousiasme schreef ik daar reeds eerder over, en hoewel ik een purist ben op dat gebied, haalde een re-release gewoon de op één na hoogste plek in mijn jaarlijst. Ik kreeg verschijnselen als gewrichtspijn, zwellingen, uitstralende pijn in armen en benen en ik ging dubbel zien. Dat laatste was misschien ook wel te wijten aan mijn pogingen om bandoprichter en frontman John McCauley III’s drankgebruik te evenaren.
Deer Tick (de band) had zich onsterfelijk kunnen maken door een vreselijk auto ongeluk in scene te zetten, of vergelijkbare acties. Nee, ze gingen voor de wijven en het geld en besloten toch de altijd moeilijke tweede te maken. Eigenlijk voor het eerst als een viertal, want War Elephant schreef “Johnny” grotendeels alleen. Enig patriottisme kan ze niet ontzegd worden. Born On Flag Day en de vaderlandsliefde op de hoes verwijst echter vooral naar de geboortedag van McCauley, 14 juni 1986. Op het debuut wist Deer Tick de jonge leeftijd al goed te verhullen, en op de opvolger is dit niet anders.
De geest van doden waart rond; Hank Williams, Johnny Cash, Kurt Cobain en zelfs Elvis. Ook de verslavingen, allerhande problemen, liefdesverdriet en depressiviteit lijkt Deer Tick – in ieder geval in zijn teksten – mee te dragen. Het hoogtepunt Friday XIII is onmiskenbaar één van Cash’ uptempo nummers (dat typische baslooptje) met zelfs een soort June Carter in een duet. Daar waar June Carter bij vlagen klonk als een schorre kraai in de laatste minuten van haar leven, klinkt Liz Isenberg wel gewoon zuiver. Straight Into A Storm is rauwe rock-‘n-roll zoals The King het bedoeld had. De kracht van dit soort nummers, waarbij Houston, TX ook tot de betere behoord, is dat de oubollige term “country” naar een hoger plan wordt getild. De zoete smaak van paardenpis in het stof na een saloonfight blijft de luisteraar gedurende de ruim 43 minuten achtervolgen, maar wél gecombineerd met de afstandelijke geur van modern metaal.
Voor een album dat al volledig geprejudicieerd is al voordat is deze is gelekt, of uitgekomen, valt Born On Flag Day toch enigszins tegen. De tweede lost de verwachtingen weliswaar in, maar doet ook niet meer dan dat. Eigenlijk moeten we daar gewoon heel blij mee zijn. Zeker naarmate het aantal luisterbeurten zich gestaag ontwikkelt, blijken ook de minder energieke songs uitstekend verteerbaar, en verdwijnt het gevoel van laksheid toegeschreven aan de schrijver ervan. In het dronkenmans wiegelied Song About A Man speelt naast drankzucht de harmonica een prachtige hoofdrol, om maar eens een voorbeeld te noemen. Liefdesliedjes gezongen door de Boris Jeltsin van de country, met humor, op de rand van een ravijn. Afsluiter Stung is ook zo’n hartenbreker, die na een stilte nog wordt gevolgd door een altijd vervelende “hidden track”. In dit geval is het Goodnight, Irene, een countryklassieker die anno 2009 echt niet meer gecoverd hoeft te worden. Deer Tick laat oude tijden (1932) evenwel in stijl herleven, met allerlei kroeggeluiden.
Luisterend naar Born On Flag Day begint mijn motoriek ernstige gebreken te vertonen. De voeten hebben de oncontroleerbare neiging met de maat mee te bewegen, ook al staat er geen muziek op. Mijn snorharen worden dikker. Ik loop achteruit. Donkerrode en paarse vlekken op mijn armen en benen. Ach, de ziekte van Lyme. Die gaat wel over, mijn liefde voor de muziek van Deer Tick niet. De vlag bestaat alleen bij gratie van de wind. Maar wat waait het hier hard.
