Vorig jaar noemde ik Nils Rostad’s debuut lp Ujamt nog bijna een grap bij De Subjectivisten, vanwege het soms overdreven speelse gemak waarmee er met allerhande instrumenten wordt geïmproviseerd. Maar nu de tweede plaat voor mij ligt, wordt steeds meer duidelijk dat we de Noor serieus moeten nemen. Harmony Hammond heet de opvolger, een titel die al voordat de muziek is gehoord iedereen op het verkeerde been zet.
De moeilijke tweede, wordt er weleens gezegd. Bij Harmony Hammond slaat dit echter meer op de luisteraar dan op de muzikant. Rostad – tevens schilder – heeft niets met harmonieën en werkt reeds in de eerste paar minuten menigeen het huis uit met gestoorde akoestische rock, waarbij het gitaarspel hopeloos uit de maat loopt. Hier en daar doet het mij denken aan de ongebreidelde jams van Bill Orcutt (u weet wel, van Harry Pussy) maar met een Scandinavische klap van de molen en een voorliefde om de muziek aan te kleden met vreemd geplaatste laptop- en synthesizergeluiden, getuige het einde van het eerste nummer.
Verderop tovert Rostad een minimalistische acidfolksong uit de hoed, I Saw Falling Goats So Far. Hier zingt hij ook zelf, al heeft het meer weg van het gemurmel van een al zes maanden wanhopig verdwaalde wandelaar, die dronken van ongeluk zijn einde voelt naderen. Het droevige Imp And Family zal dan wel bij de uitvaart horen. Noisy en kosmische elektronische effecten slepen het spaarzame getokkel echter naar Svopp, met afstand het meest bizarre op het album.
Op de andere kant van het vinyl vinden we slechts twee nummers, waarvan And Here They Come meer dan een kwartier in beslag neemt. Het is wederom de vrijheid waarmee Rostad muziek maakt dat fascineert, gehuld in geïmproviseerd akoestisch gitaarspel met jazzy percussie en misplaatste zang en elektronica. Het is compleet uniek en een enorm grote fuck you! naar gecomponeerde muziek. Heerlijk die ongedwongenheid, en bovendien verslavend.
Zoals gezegd is Harmony Hammond een uiterst lastige plaat, die niet voor iedereen is weggelegd. Dat is iets waar het label Tallerk Platter (Rostad’s eigen label?) rekening mee heeft gehouden. De lp verschijnt namelijk in een mini editie van 102 exemplaren, met variabel artwork en stukjes calqueerpapier waarop de muzikant het tekentalent van zijn dochter toont. Voor diegenen die geïntrigeerd zijn geraakt door dit verhaal: Norman Records heeft op het moment van schrijven mogelijk nog exemplaren. Succes!