11. James Rushford & Joe Talia – Manhunter
De Australiërs James Rushford en Joe Talia zijn aan hun derde release toe. En wat voor één: Manhunter is een grote favoriet als het aankomt op pikzwarte drone- en ambientmuziek. De twee kanten van het vinyl hebben een sfeer die overeen moet komen met het gevoel van een filantroop die het einde van de mensheid aanschouwt. De geïmproviseerde synthklanken hebben bewust wat last van kaalslag als het aankomt op variatie, en verder horen we slechts in de verte een drumcomputer aan het einde van z’n latijn. Geen plaat dit jaar die misantropie op deze wijze muzikaal weet te vertalen.
12. Hellvete – Sint-Denijs
Hoewel de eerste tonen van Hellvete’s tweede album Sint-Denijs mij in mei al bereikten, duurde het tot eind september voordat ik met deze recensie kwam. Het geeft een idee hoezeer de muziek van Glen Steenkiste de tijd voorbij gaat. Sint-Denijs is daarin een heel sterk album met langzaam uitdijende drones, gemaakt met veel traditionele instrumenten als harmonium, banjo en tanpura. Die instrumenten geven in tegenstelling tot zijn eerste – overigens ook uitstekende – plaat De Gek geen onrust, maar warmte. In plaats van de donkerte op te zoeken, vindt Steenkiste hier het licht, kalmte en vrede. Dat het effect op de luisteraar eenzelfde is, is zijn grote verdienste.
13. Astral Social Club – Electric Yep
Volgens het toonaangevende The Wire Magazine is Neil Campbell één van de artiesten die Groot-Brittannië op de kaart heeft gezet in de post-punk underground van de jaren ’80 en ’90. Hij is nog steeds actief, zij het niet meer met Vibracathedral Orchestra maar vooral met zijn soloact Astral Social Club. Zijn derde release op Trensmat is misschien wel zijn beste tot nu toe. Zijn elektronische waar verdient de term “avant-garde” omdat hij op onnavolgbare wijze kleurrijke disco met rauwe punk en noise weet te vermengen. De beats zijn club-vriendelijk en tonen zijn liefde voor locomotief-techno; aan de andere kant maken geflipte loops, gitaar distortion en grillige wijzigingen in toonhoogte dat de luisteraar zich nog eens peinzend op zijn hoofd krabt voordat hij de dansvloer op gaat. Geweldige plaat van voor tot eind!
14. Call Back The Giants – The Marianne
Call Back The Giants (een overblijfsel van het excentrieke The Shadow Ring) is één van mijn meest gedraaide artiesten van dit jaar. De DIY elektronica van het duo Tim Goss en stiefdochter Chloe Mutter is dan ook zeer verslavend. Op een wijze die doet denken aan de oude Coil creëren ze spookachtige, golvende ambient en drone, dat door toevoeging van gesproken teksten (in een typisch Engels accent) klinkt alsof we naar een uitzending van een oud vervloekt radiostation zitten te luisteren. Door middel van herhaling en een bewust lo-fi randje neigt ook dit vierde album weer naar primitieve, nostalgische synthalbums van weleer, en toch: Call Back The Giants is volstrekt uniek. Review en preview uit mei dit jaar kun je hier terugvinden.
15. Satanic Rockers – Fu Kung
Vol trots sta ik weer te vertellen dat ik deze debuutplaat van de Satanic Rockers kocht op de hoes (een gigantische stijve lul doorboord twee wolkenkrabbers). Als ik vervolgens de plaat opleg, slaat de vertwijfeling bij de nog overgebleven toehoorders pas echt toe. De eerste vraag die komt, is of ik wel zeker weet dat deze lp niet op 45 toeren afgespeeld moet worden. “Nee, de band is gewoon lui”, is altijd mijn antwoord. Fu Kung is prachtig in al zijn lelijkheid, lompigheid en gebrek aan toewijding. Dat typte ik eind juli ook al in dit bericht. Op die plek is ook een fraai nummertje terug te luisteren.
