Mrbungle.nl

Ik begin maar eens met een quote uit bericht een tijdje terug (er is immers niets mis met recyclen): Ultra Eczema is het inmiddels vijftien jaar jonge label van Dennis Tyfus, waarop zonder uitzondering bijzondere muziek het levenslicht ziet, vaak van artiesten uit de bruisende creatieve scene van Antwerpen. De uitgebreide catalogus bevat onder andere magazines, poeziëvoordrachten op vinyl, lp’s met titels als Mag Ik Eens Even in Uw Broek Pissen, Dreaming Of Being A Tampon en I Hate Music!!!!!!!!, t-shirts, bierglazen, een tattoo en een zaalvoetbalteam. Het eveneens door Ultra Eczema georganiseerde jaarlijkse festival Bruismelk in New York is net achter de rug, een ernstig teken dat de tentakels van Dennis Tyfus verder reiken dan alleen België. Drie recente platen van het label vonden hun weg naar huize mrbungle.nl, en daar wil ik natuurlijk wat over kwijt.

Nummer 163 op het label is Samara Lubelksi’s String Cycle. Wanneer we alle albums bij elkaar moeten gaan zoeken waarop de Amerikaanse violiste haar kunsten vertoond, zijn we nog wel even bezig (ze speelde onder andere met MV & EE en met Thurston Moore onder de naam Chelsea Light Moving). Toch is dit pas haar tweede solo plaat waarop ze exclusief haar instrument gebruikt, de eigenlijke opvolger van In The Valley uit 2005. Songstructuren van albums als haar laatste Wavelenght gaan overboord; in plaats daarvan horen we een ongrijpbaar, abstract en vooral experimenteel geluid. Met behulp van minimale effecten gaat ze onbevreesd op zoek naar nieuwe klanken die uit de viool zijn te halen. Dat klinkt ruw, soms wel eens zeurderig, maar ook tranquil en bovenal zeer avontuurlijk. Dat ik deze onvergelijkbare plaat in de armen heb gesloten, daar mag geen twijfel over bestaan.

Datzelfde heb ik met de muziek van Mia Prce, alias Miaux. De lieflijke eenvoud waarmee ze haar keyboard bespeelt, de melancholische casiomelodieën met een hang naar nostalgie, de ultieme puurheid als van een kind die nog niet bevuild is met invloeden van buitenaf; er zijn genoeg redenen om Dive boven alle andere platen dit jaar te plaatsen. Haar intuïtie leidt de luisteraar langs zweverige klanken, dermate ontspannen dat ze zo uit de losse pols lijken te komen. Opvallende nummers die mij enigszins uit de droom halen zijn het bijna orkestrale Rêverie Parallèle en het naar een sciencefiction-soundtrack neigende Neon Glow. Dive is overigens pas het debuutalbum van Miaux, nadat eerder een paar singles mij al hadden betoverd. 

Een plaat van Ignatz recenseren is een gebeurtenis die ieder jaar weer lijkt terug te komen, neem me niets kwalijk als ik daarom in herhaling val. Er is echter wel wat veranderd bij het alter ego van Bram Devens, getuige ook de toevoeging “& De Stervende Honden” aan de artiestennaam van Ultra Eczema #169. De twee trouwe huisdieren waarmee Ignatz het afgelopen jaar zijn liveshows van bandallures voorzag, zijn drummer Erik Heestermans (Sheldon Siegel) en bassist Tommy Denys (Sylvester Anfang II), en dat succes is doorgetrokken op de plaat Teenage Boys.

De gang naar elektrisch zorgt voor een duidelijkere focus op de gitaar, terwijl de drums en bas daarnaast de muziek – in vergelijking met ouder werk – meer richting een songstructuur duwen. Erg kan ik dat niet vinden; I Gotta Pee en I Need A Good Night’s Sleep zijn ijzersterk in het overbrengen van energie en speelvreugde. Gelukkig wordt het huilerige en meeslepende dat de blues zo vaak kenmerkt (en Ignatz’ eerdere werk vormt hierop geen uitzondering), niet vergeten. Het mooiste voorbeeld hiervan is Japan Is Romantic; een jankende gitaar in slow motion, een onverstaanbare klaagstem en een aangenaam lusteloze ritmesectie hullen zich bijna een kwartier lang in een ondoorzichtige wolk van subtiele echo’s, zware melancholie en improvisatie. Het beste nummer van de plaat, misschien wel van zijn carrière laat horen dat je met een andere insteek kunt verrassen doch ook je eigen typische geluid kunt behouden.