Wanneer je bekend bent met het voorgaande werk van C. Spencer Yeh (Taipei, 1975), dan is het niet vreemd dat de verwachtingen voor Transitions richting de experimentele muziek en improvisatie gaan. Immers, met onder andere Burning Star Core en heel veel samenwerkingen (onder andere John Wiese, Tony Conrad, Nate Wooley, Chris Corsano, Paul Flaherty, Thurston Moore) heeft hij en zijn ongrijpbare vioolspel zich min of meer gevestigd in dat wereldje. Zo’n 7” als In A Blink Of An Eye van vorig jaar zien we dan al snel als een uitschieter, een leuk tussendoortje. Maar eigenlijk was C S Yeh daar ons al aan het voorbereiden voor de grote stap die hij ging maken: een popalbum.
De term “pop” is vandaag de dag niet meer fatsoenlijk uit te leggen. Wat bedoelde Yeh precies toen hij zijn nieuwste werk deze stempel meegaf? Geen hitlijsten in ieder geval. Daarvoor is zijn manier van muziek maken te vreemd, zal zijn luchtige en monotone stemgeluid menigeen afschrikken en is de productie bij vlagen te kaal of te korrelig. Wat dan wel? Pakkende hooks, gelikte synthdeuntjes, herkenbare opbouw en hapklare beats. Dat zorgt voor een album dat zich meteen onder de hersenpan nestelt, om er voorlopig niet meer vandaan te komen.
C S Yeh heeft zichzelf geen verplichtingen opgelegd op het gebied van stijl en samenhang. Er wordt diverse keren geschakeld tussen catchy indierock (The New Guy, Whose Life, Something Forever), weelderige synthpop (Starts With A Look, Don’t Make Me Chase You), vocoder-electro (Masculine Infinity), groots opgezet melancholisch singer-songwriter materiaal (Laugh Track) of gewoon alles tegelijk (titelnummer). Retro-elektronica heeft evenwel de overhand, getuige de covers van Stevie Nicks (Rooms On Fire) en het Depeche Mode/New Order-sausje dat I Can Read Your Mind van Father Yod And The Spirit Of ’76 overgoten krijgt. Dat allemaal met een doodserieuze knipoog à la Ariel Pink en onverschillige teksten die je doen gniffelen.
Pop is een woord waar ik nogal een haat-liefdeverhouding mee heb. Ik verafschuw hedendaagse populaire muziek, aan de andere kant zal ik niet rusten tot ik de perfecte verslavende plaat heb gevonden. Transitions is dat niet, doch is wel geslaagd als popalbum, en ook als een typisch C S Yeh album. Hij gaat namelijk waar hij nog niet eerder is geweest, en voor die verwachte onberekenbaarheid mag je hem prijzen.