1. Maan – Manifold
De beste plaat van het jaar komt – als het aan mij ligt – van het Vlaamse duo Tim Depraetere en Simon Apers, beter bekend als Maan. Niet per se omdat de jaren tachtig mij zo goed liggen; wel is de uitvoering van de kille cold- en new wave uit die tijd op Manifold van een dermate hoog niveau, dat de deprimerende sfeer en melancholiek mij op één of andere manier juist vrolijk stemmen. Manifold is afstandelijk, koud en minimalistisch. Vaak is een van alle levensvreugde ontdane baslijn het enige wat de muziek te geven heeft, bovenop de echoënde vocalen, die ook al niet echt blije teksten opdreunen. Het soms poëtische aspect hiervan, als ook het consequent kale geluid (geen drums, wel duikt er soms een trompet of synthesizer op), laat deze plaat echter een retrohype overstijgen. Mijn favoriete nummers hierin is wellicht Please Stay: op een ongelooflijk nonchalante manier met herhaling omgaan en dit op een eveneens onverschillige wijze steeds willen verstoren, zo lijkt het. Wat de toekomst voor Maan gaat brengen, is net als hun liveoptredens onvoorspelbaar, maar terugkijkend wist ik het eigenlijk in april al: dat er dit jaar geen betere lp is verschenen dan Manifold.
