Wanneer gaat die ijstijd van het Quartair nu eens doorzetten? Het wordt tijd dat er in Nederland weer eens typische winterse taferelen te zien zijn. Witte landschappen, schaatsen op de grachten, een pijnlijk oor vanwege een bevroren sneeuwbal op je harses… Het leven van een sneeuwpop is momenteel angstvallig kort. Als er al witte vlokken vallen veranderen die binnen enkele minuten in een smurrieachtige modderpoel en schaatsen kan tegenwoordig alleen nog maar op een baan van vijf bij vijf meter, gevuld met gillende kinderen. Ik herinner mij een excuus van de Nationale Spoorwegen dat er treinen vertraagd waren omdat er een “verkeerd soort sneeuw was gevallen”. Milieuactivisten – mensen die als eerste gillen wanneer de elektriciteit uitvalt – zullen wel weer roepen dat het allemaal onze eigen schuld is. Al Gore is zijn zoveelste gesubsidieerde onderzoek gestart naar de zogenaamde opwarming van de aarde. Eskimo’s en ijsberen worden bedreigde diersoorten.
Toch wordt het een bon hiver (“goede winter”), dankzij het prachtige For Emma, Forever Ago van Bon Iver. Achter deze artiestennaam gaat Justin Vernon schuil. Zijn band DeYarmond Edison, onderdeel van de North Carolina-scene waaronder ook The Rosebuds en Bowerbirds vallen, werd in 2006 opgeheven. Dat heeft Justin doen besluiten om zich in de diepe winter terug te trekken in een blokhutje in de uitgestrekte wildernis van Wisconsin. Daar stellen de winters nog wat voor. Vernon jaagde op zijn eigen maaltijden en werkte in drie maanden tijd in afzondering aan het album. De nodige verwarming haalde hij uit het bos, door een boom te kappen. Een amateur snapt nu al dat een man die in een dergelijke omgeving alleen met zijn gitaar en gedachten is, liedjes gaat schrijven. En dat die liedjes niet een zomerse vrolijkheid uitdragen.
For Emma, Forever Ago bevat een negental intieme songs vaak enkel gearrangeerd met een akoestisch gitaar en Vernon’s stemgeluid. Dat laatste zal mogelijk een aantal potentiële luisteraars afschrikken. Hij zingt met een toon dat tegen falset aanzit, en dat klinkt soms overdreven emotioneel. Maar het past wel bij het gevoel dat het album uitdraagt. Dat het leven soms tergend langzaam aan je voorbijtrekt, wordt je heel erg duidelijk wanneer je drie maanden in een hutje zit. En als het leven ook nog eens veel pijn, verdriet en drama bevat, is dat natuurlijk het perfecte recept voor een gevoelige en persoonlijke verzameling van tragedies, bezongen in fragiele nummers. Bijna jankend worstelt Vernon zich door het album heen, met als hoogtepunt Skinny Love.
Het schijnt dat bijna alle muziek in zo goed als originele staat is gebleven toen Bon Iver in Raleigh terugkeerde om het album op te nemen in de studio. Slechts op een paar momenten klinkt er wat percussie. Team en For Emma zijn daarop een uitzondering. Naar eigen zeggen werd de eerstgenoemde geschreven in een creatief experiment met veel alcohol, wat het nummer veel levendiger en rijker maakt, met meer ruimte voor drums en een basgitaar. De trompet en trombone in For Emma doet je de vraag vergeten wie heel die Emma nu eigenlijk is. Maar eigenlijk heeft Bon Iver slechts een simpel gitaarakkoord nodig om de rillingen over je rug te laten lopen. Laat die koude winter maar komen.
#08. Bon Iver – For Emma, Forever Ago (Jagjaguar)
#09. Mrs Jynx – The Standoffish Cat (Planet Mu)
#10. Frightened Rabbit – The Midnight Organ Fight (FatCat Records)